Dagblaðið Vísir - DV - 05.11.2010, Blaðsíða 32

32 viðtal 5. nóvember 2010 föstudagur
Í
norðanáttinni leiðir lítil hnáta í
rauðum lakkskóm móður sína
inn á Hótel Holt. Þar er þeim
mæðgum vísað inn í Skálholt,
koníaksstofuna á Holtinu þar sem
teikningar af ýmsum körlum prýða
alla veggi. Undir málverkum í gyllt-
um römmum tylla þær mæðgur sér í
rauðan leðursófa í horni herbergisins.
Þær Þóra Tómasdóttir og dóttir hennar
Katla Þórarinsdóttir eru hingað komn-
ar alla leið frá Noregi.
Fjórum vikum eftir að Þóra hætti
í Kastljósinu venti hún kvæði sínu í
kross og flutti út með allt sitt hafur-
task og einkadóttur sína, Kötlu. Katla er
bara fjögurra ára gömul en væri eins og
Lína langsokkur ef ekki væri fyrir ljósa
hárið, með fléttur sem standa út í sitt-
hvora áttina, í stuttum, þægilegum kjól
og þykkum sokkabuxum. Móðir henn-
ar var alin upp í því að vera sjálfstæð
og óhrædd við að láta skoðanir sínar í
ljós, fylgja hjartanu og láta slag standa
þótt því fylgdi að taka erfiðar ákvarðan-
ir. Það þarf því engan að undra að Þóra
hafi alltaf verið hálfgerður uppreisn-
arseggur. Undir settlegu yfirborðinu
leynist pönkari sem lætur ekki segjast,
blóðheit kona sem gerir það sem henni
sýnist.
Enda er hún alin upp af miklum
kvenskörungi, Guðrúnu Jónsdóttur
talskonu Stígamóta, og Tómasi Jóns-
syni, skíðamanni og sérkennslufulltrúa
í Kópavogsbæ. Hún er systir þeirra Sól-
eyjar Tómasdóttur og Kristínar Tómas-
dóttur.
Pólitíkin ógeðsleg
Þótt Sóley sé áberandi í stjórnmálum
höfða þau ekki til Þóru og þær systur
ræða ekki um pólitík sín á milli. „Mér
finnst pólitík ótrúlega óspennandi og
ég óska engum þess að þurfa að fara
í gegnum prófkjör og kosningar. Ekki
einu sinni mínum versta óvini. Ég er
búin að margbiðja hana um að hætta í
pólitíkinni af því að þar mun hún ekki
eignast raunverulega vini. Mér finnst
þetta ógeðslegt og skil ekki hvernig
fólk endist í þessu,“ segir Þóra og seg-
ir að það sé nokkuð ljóst að hún muni
aldrei fara út í pólitík. „Ekki nema ég
stökkbreytist,“ segir hún og hlær. „Sól-
ey er hins vegar uppfull af hugsjónum
og lætur ekkert stöðva sig. Hún er kom-
in með þykkasta skráp á Íslandi. Ég hef
tröllatrú á henni og dáist að þrautseigju
hennar.“
Setur fólk í frost
Hún segir þær systur allar mjög ólíkar.
„Mér hefur alltaf fundist ég mjög ólík
systrum mínum. Þær eru miklu líkari
hvor annarri. En við Kristín erum nær
í aldri þannig að okkar samskipti hafa
verið meiri í gegnum tíðina. Við bjugg-
um til dæmis saman í Noregi á meðan
Sóley bjó á Íslandi. Ég hef valið aðrar
leiðir í lífinu en þær og lagt áherslu á
aðra hluti. En við tölum saman daglega
og erum miklar vinkonur.“
Annars eiga þær systur allar náið og
gott systrasamband. „Við tölum bara
um börnin okkar og
eitthvað. Við erum all-
ar blóðheitar, ég held
að það sé rétt lýsing
á okkur og stundum
setjum við hver aðra í
frost eða „silent treat-
ment“, eins og við köll-
um það. Það er ótrú-
legt að það er engin í
„silent“ núna,“ segir
hún og hlær. „Þetta er
mjög vanþróuð sam-
skiptatækni sem ég
beiti miskunnarlaust á
fólkið í kringum mig.“
Hún hlær enn dátt. „Þegar mér verð-
ur heitt í hamsi er ágætt að kæla mál-
ið aðeins og heyrast bara eftir nokkra
daga. Sennilega eru til diplómatískari
leiðir til þess að takast á við ágreining.
En ég er ekki að alltaf að rjúka upp, það
er ekki rétt lýsing á mér. Ég er blóðheit
að því leyti að ég læt mál mig varða. En
mér rennur fljótt reiðin og er alls ekki
langrækin. Þannig að ég á enga óvini,“
segir Þóra kankvís.
Nú hafa þær Kristín skrifað saman
bók. „Við bjuggum hvor í sínu landinu.
Stundum sagði hún eitthvað leiðinlegt
og þá skellti ég bara á hana og hringdi
seinna,“ segir Þóra og hlær stríðnislega
áður en hún bætir því við að Krist-
ín hafi skrifað miklu meira í bókina
þannig að hún eigi miklu meira í henni
en hún sjálf.
Hlý vinkvennaráð
Bókin fjallar um ástina, útlitið, vinkon-
ur, peninga, áhugamál, fjölskylduna
og allt hitt fyrir ungar forvitnar stelpur
og heitir Stelpur! Og þótt bókin hefj-
ist á orðum Bríetar Bjarnhéðinsdótt-
ur segir Þóra að þetta sé ekki feminísk
bók. „Ég myndi segja að þetta sé fyrst
og fremst bók um það
hvað það er fyndið og
skemmtilegt að vera
stelpa. Við hvetjum
til ýmiss konar uppá-
tækjasemi. Þetta er
líka uppflettirit þar
sem þú getur fengið
svör við spurningum
sem þú þorir ekki að
spyrja um. Mörg ráð-
in eru ekkert endilega
vísindaleg en koma úr
reynslubanka okkar
vinkvenna. Þetta eru
hlý vinkvennaráð sem
við vildum koma á framfæri. Af því að
það er svo lítið gert úr stórum vanda-
málum stúlkna á aldrinum tíu til tutt-
ugu ára, sem eru samt sem áður raun-
veruleg.“
Skammaðist sín fyrir mömmu
Katla leikur sér að augnskuggaboxi
blaðamannsins og notar pensilinn
til að mála með litunum í litla svarta
minnisbók, líkt og um vatnsliti væri að
ræða. Allt í einu snýr hún sér að móður
sinni og biður hana um að teikna sig.
Þóra gerir tilraun til þess en segir um
leið að hún myndi aldrei leyfa dóttur
sinni að leika sér með Helena Ruben-
stein-vörur.
Móðir hennar sagði eitt sinn að
þegar þær systur voru litlar hefði hún
sungið fyrir þær Vögguvísur róttækr-
ar móður í stað Sofðu unga ástin mín.
Þess vegna væru þær svona brjálaðar,
í þeirri meiningu að þær væru sterk-
ar og sjálfstæðar konur með skoðanir.
„Ég man nú reyndar ekki eftir því að
mamma hafi nokkurn tímann sung-
ið fyrir mig,“ segir hún og hlær. „Ég var
tvítug þegar ég hætti að skammast mín
fyrir mömmu. Mig dreymdi um að hún
ynni í fatabúð og væri settleg kona eins
og hinar mömmurnar. Hún var bara
ekki þannig og það var mjög pirrandi.
Aftur á móti var hún ótrúlega plássfrek
týpa sem talaði hátt og mikið. Var bara
ekki eins og hinar mömmurnar en það
var draumur minn eins og allra stelpna
á þessum aldri að falla í hópinn. Vera
eins og hinir. Þannig að mér fannst
þetta óþægilegt,“ segir hún. „En þetta
er fínt í dag. Ég er dauðfegin því að hún
hafi valið þessa leið í lífinu. Það er nú
ekkert til þess að skammast sín fyrir. Ég
þekki allavega ekkert annað,“ segir hún
og hlær dátt.
Enginn sunnudagaskóli heima
Þóra segir það kannski ekki alveg rétt
að þær systur hafi verið aldar upp í
því að vera óþekkar. „En það var klár-
lega enginn sunnudagaskóli heima hjá
okkur. Ég fékk mjög frjálst uppeldi og
það hafði engar svakalegar afleiðingar
þótt við værum pínulítið óþekkar. En
að vera sjálfstæð, það var það sem mér
var kennt, allt frá því að ég var pínulítil.
Ég var alltaf hvött áfram. Eins var mér
ansi snemma bent á að stelpur þyrftu
kannski að hafa svolítið meira fyrir
hlutunum ef þær ætluðu að ná langt.
Þannig að allt frá tíu ára aldri var ég
undirbúin fyrir þann slag.“
Á sama tíma áttaði hún sig á því
hvað hún vildi taka sér fyrir hendur í
lífinu. „Ég hef alltaf vitað hvað ég vill
verða þegar ég verð stór. Það hjálpaði
mér. Ég hef það umfram vinkonur mín-
ar sem hafa verið að díla við einhvers
konar „hver er ég?“ krísu. Ég hef sjald-
an verið í slíkri krísu því ég hef alltaf
vitað hver mín áhugamál eru og hvað
ég vil verða. Bara alltaf,“ segir Þóra og
leggur áherslu á orð sín. „Allavega frá
því að ég var tíu ára. Mér þóttu fjöl-
miðlar alltaf spennandi. En það snerist
aldrei um það að mig langaði að verða
fræg eða vinna í sjónvarpi. Það var ekki
þannig. Ég var bara heilluð af þessum
miðli. En síðan ákvað ég að heimild-
armyndir væru form sem ég vildi læra
meira um.“
Katla smjattar á jarðaberjakara-
mellu en Þóra spyr þjóninn sem kemur
aðvífandi hvort hann eigi kaffi og hvort
hún geti þá fengið kaffi með mjólk.
Katla grípur inn í og spyr hvort þetta sé
karamellutyggjó. „Þetta er bara kara-
mella,“ segir Þóra og heldur áfram með
söguna.
Leið illa eftir útsendingar
Eftir margra ára starf í sjónvarpi lítur
Þóra ekki svo á að hún sé fræg. „Nei,
ég lít ekki á mig sem fræga. Mér fannst
bara gaman að vinna í sjónvarpi. En
það er langt frá því að mér hafi alltaf
liðið vel í sjónvarpinu. Ég hef stund-
um hugsað að það að hafa verið í sjón-
varpi frá því að ég var tuttugu og eitt-
hvað hafi verið eins og að vera í skóla
í beinni útsendingu. Eftir á að hyggja
hefði ég frekar viljað fara fyrst í skóla
og síðan í beina útsendingu. Ég lærði
allt í beinni útsendingu og ég er ótrú-
lega fljót að dæma mig. Mér finnst eig-
inlega allt glatað sem ég geri. Þannig
að mér leið eiginlega alltaf illa eftir út-
sendingu og mér leið eiginlega alltaf
illa eftir að hafa séð sjálfa mig á skján-
um. Ég meina það ekki þannig að ég
hafi ekki haft trú á mér, ég hafði það
en ég gat eiginlega alltaf fundið eitt-
hvað sem ég gat rifið mig niður fyrir.
Oftast voru 100.000 manns að horfa á.
Sá hluti sjónvarpsvinnunnar er ekkert
mjög spennandi. Mig langar ekki til að
vera sjónvarpsandlit. Ég get verið ansi
fljót að koma auga á eigin veikleika og
velt mér mjög lengi upp úr þeim. Það
gat alveg tekið til klukkan ellefu um
kvöldið að jafna mig á því.“
Uppsögnin niðurlægjandi
Aðspurð hvort hún myndi vilja fara aft-
ur í þetta starf svarar Þóra ákveðið „Nei.
Ertu að meina hvort mig langi að fara
aftur í Kastljósið? Nei. Bara alls ekki,“
segir hún og hlær. „Mér fannst mjög
erfitt að fá uppsagnarbréf. Ég held að
öllum sem hafi verið sagt upp hafi lið-
ið eins og þeim væri hafnað. Það var
líka svo mikil umfjöllun um það í fjöl-
miðlum að mér hefði verið sagt upp og
það hafði áhrif á mig. Mér fannst þetta
ákveðin niðurlæging. En mér fannst
líka erfitt að hætta af því að eins og oft
þá gerði ég mjög dramatískar breyt-
ingar á lífi mínu. En ég var mjög fljót
að jafna mig á því. Af því að um leið og
ég hætti fór ég til útlanda, í mitt gamla
umhverfi og fékk að blómstra aftur.
Þetta var gjörsamlega frábær breyt-
ing á mínu lífi. Allt í einu er ég farin að
fást við verkefni sem eru miklu meira
spennandi en það sem ég var að fást
við áður. Ég myndi ekki vilja fyrir nokk-
urn mun snúa við og fara aftur í sama
farið. Ekki að ræða það. Mig langar
ekkert til að koma heim aftur.“ Eftir ör-
stutt hik bætir hún við: „Eða, þú veist.
Ekki í bráð.“
Heilbrigðara verðmætamat
Í Noregi hefur Þóra sterkt tengslanet
og þar eru hennar bestu æskuvinkon-
ur. „Ég kynntist þeim þegar ég var tíu
ára og hef alltaf haldið sambandi við
þær síðan. Það er líka ótrúlega gott að
vera laus við þetta ástand, þetta and-
lega volæði, sem ríkir hér. Það er ekki
til staðar úti í Noregi. Jákvæður, fjöl-
skylduvænn og heilbrigður hugsunar-
háttur einkennir Norðmenn. Þar þyk-
ir sjálfsagt að hætta að vinna klukkan
fjögur eða fara með barninu á ballet-
sýningar. Kannski hljómar þetta eins
og leti en það er ekki þannig. Þetta
er bara önnur forgangsröðun. Þeirra
verðmætamat er heilbrigðara en hér á
landi. Þarna ríkir allt annar hugsunar-
háttur sem mér finnst gott að komast
inn í. Núna á ég á hverjum einasta degi
marga klukkutíma með dóttur minni.
Á meðan ég var í Kastljósi saknaði ég
þess. Ég eignaðist dóttur mína þegar ég
var rétt byrjuð þar og vann þar til hún
varð fjögurra ára. Þótt þetta hafi vissu-
lega verið sveigjanlegur vinnustaður
þá var þetta alltaf kvöldvinna sem er
mjög óhentugt fyrir fólk með lítil börn.
En ég sé ekki eftir þessum tíma. Ég fann
það bara að það var kominn tími á að
skipta um gír og lifa aðeins skipulagð-
ara lífi. Ég hélt að ég myndi aldrei segja
það en rútína er æðisleg.“
Pönk í þeim báðum
Á þessum tíma var hún í sambandi
með Sigmari Guðmundssyni sem er
nú ritstjóri Kastljóssins. Þau unnu
saman og bjuggu saman. „Við fengum
bæði mikið út úr því. Ég ákvað það þeg-
Þóra tómasdóttir segir frá niðurlægingunni sem hún upplifði þegar henni var sagt
upp í Kastljósinu, örlagaríkum ákvörðunum – þegar hún ákvað að hætta með barnsföður
sínum er hún bar barn hans undir belti og síðar sigmari guðmundssyni og þegar hún flutti
til Noregs. Hún segir einnig frá því í viðtali við Ingibjörgu Dögg Kjartansdóttur þegar
hún lenti undir vörubíl og hélt að dóttir hennar væri orðin móðurlaus, bókinni sem hún var
að skrifa og stormasömu sambandi við systur sínar.
„Ég HÉlt að
Ég v ri dáiN“
Mér þykja það forréttindi að
fá að vera ein með
dóttur minni. Við
mæðgurnar lifum
algjöru dúkkulísulífi.
Líf mitt hefur
einfaldast um mörg
hundruð prósent.
Samrýndar SyStUr Þóra og Kristín skrifuðu saman bók fyrir ungar stelpur þar
sem þær hvetja til alls kyns uppátækja. Þær voru sjálfar aldar upp til að verða sjálfstæðar
og óhræddar við að láta slag standa. Enda segja þær að það sé betra að sjá eftir því sem
maður hefur gert en því sem maður hefur ekki gert. Hér eru þær með Kötlu dóttur Þóru.
mynd SigtryggUr ari