Dagblaðið Vísir - DV - 05.11.2010, Blaðsíða 44

44 SAKAMÁL UMSJÓN: KOLBEINN ÞORSTEINSSON kolbeinn@dv.is 5. nóvember 2010 FÖSTUDAGUR
BANVÆNN
kökubiti
Sem sjúklingur á geðdeildinni í Wat-ford á Englandi gat hin tuttugu og sex ára Caroline Ansell ekki notið margs sem lífið hafði upp á að bjóða. Því
taldi hún sig himin höndum hafa tekið þegar
henni barst óvæntur pakki, sem við athugun
hafði að geyma bragðgóða köku.
Caroline gæddi sér á hluta kökunnar, en
leyfði öðrum vistmönnum að njóta góð-
gætisins með henni daginn eftir. Skömmu
síðar kenndu allir þeir sem bragðað höfðu
á kökunni sér meins. Tveir vina Caroline
urðu alvarlega veikir, fengu heiftarlega kvið-
verki, og Caroline, sem hafði borðað mest af
kökunni var liðið lík fjórum dögum síðar.
Þetta gerðist í mars, 1899, og þegar þar
var komið sögu hafði Caroline dvalið á hæl-
inu um fjögurra ára skeið. Hún var eitt fimm
barna foreldra sinna, herra og frú James Ans-
ell. Ein systra hennar hafði dáið sjö árum fyrr
og því var ekki að undra að foreldrar hennar
tækju nærri sér missi annarrar dóttur. Þriðja
systirin, Mary, bjó og starfaði í Great Coram-
stræti í Lundúnum sem þerna hjá Maloney-
fjölskyldunni.
Ekki fyrsta morðtilraunin
Skömmu síðar var talið víst að eitrað hefði
verið fyrir Caroline, og sennilega ekki í fyrsta
skipti. Skömmu fyrir dauða hennar hafði hún
fengið sent te og sykur, en teið hafði verið
undarlegt á bragðið og því hafði verið fleygt
ásamt sykrinum sem hafði undarlega áferð.
Til að gera þetta allt undarlegra þá hafði
henni borist bréf, sem virtist vera frá frænku
hennar, Harriett Parish, þar sem sagði að for-
eldrar Caroline væru báðir látnir. Caroline
hafði skrifað svarbréf, lýst sorg sinni og beðið
um svartan borða svo hún gæti syrgt.
En Ansell-hjónin voru bæði við hesta-
heilsu og Parish þvertók fyrir að hafa sent
bréfið til Caroline.
Tveimur dögum eftir dauða Caroline
komu móðir hennar og Mary á hælið og var
móðurinni tjáð að nauðsynlegt væri að kryfja
líkið til að staðfesta banamein Caroline. Þetta
var eitthvað sem mæðgurnar áttu ekki von
á og rétt áður en þær yfirgáfu hælið spurði
Mary einn starfsmann hælisins hvernig hún
gæti orðið sér út um dánarvottorðið. Hann
gaf henni leiðbeiningar þar að lútandi en eðli
málsins samkvæmt var ekkert dánarvottorð
að hafa fyrr en að lokinni krufningu.
Tvöföld líftrygging
Caroline hafði verið myrt með fosfór og eðli-
lega beindist grunurinn að kökunni sem
hafði verið send til hennar. Við leit fundust
umbúðirnar utan af kökunni og á þeim var
handskrifað nafn sendandans.
Wood, yfirlögregluþjónn í Watford, beindi
sjónum sínum að Mary og í ljós kom að hún
hafði líftryggt systur einhverju fyrr. Trygg-
ingarsalinn hafði haft samband við Ma-
loney-fjölskylduna vegna málsins og Mary
hafði gefið þá skýringu að ef systir hennar
dæi þá gæti hún með tryggingarfénu í það
minnsta séð henni fyrir sómasamlegri útför.
Til að geta líftryggt Caroline hafði Mary sagt
að Caroline ynni á hælinu, því annars hefði
henni verið neitað um trygginguna.
Mary líftryggði Caroline fyrir rúmlega 22
sterlingspund, ef hún lifði í ár, en fyrir rúm-
lega 11 sterlingspund ef hún lifði í hálft ár. Á
þeim tíma var um álitlega upphæð að ræða.
Líftrygginguna hafði hún tekið í septem-
ber árið áður, sem gerði henni kleyft að inn-
heimta síðari upphæðina.
Rottueitur, en engar rottur
Wood þurfti nauðsynlega að komast að
ástæðum þess að Mary vildi systur sína feiga
og það gerði hann. Mary átti ástmann sem
hún vildi giftast, en skotsilfur var af skorn-
um skammti og hafði hann sagt að best væri
að bíða þar til þau hefðu safnað vænum
sjóð. Mary hugnaðist ekki biðin og með því
að myrða systur sína og áskotnast þannig fé
ætlaði hún að þrýsta á unnustann að ganga í
það heilaga. En þegar ljóst varð að Caroline
hafði verið myrt var Mary komin í öngstræti.
En fleiri sönnunargögn renndu stoðum und-
ir sannfæringu Woods; Mary hafði keypt
fosfór í verslun skammt frá heimili hennar.
Hún sagði fosfórinn vera til að drepa rottur
á heimili vinnuveitanda hennar, en Maloney
sagði að þar væri engar rottur að finna.
Undarlegt te, eitruð kaka, dularfullt bréf,
nýleg og sviksamleg líftrygging og fosfórkaup
– sönnunargögnin gegn Mary hrönnuðust
upp. En þegar Wood ákærði hana fyrir morð-
ið á systur sinni svaraði hún: „Ég veit ekkert
um það. Ég er jafn saklaus stúlka og þegar ég
fæddist.“
Sönnunargögnum átti eftir að fjölga
því jólakort sem Mary hafði skrifað fannst
og auðséð að þar var um sömu rithönd að
ræða og var á bréfinu og umbúðunum utan
af kökunni. Talið var að tilgangurinn með
bréfinu hafi verið að blekkja yfirstjórn hæl-
isins; þegar Caroline dæi myndi yfirstjórnin
halda að foreldrar hennar væru dánir og þar
af leiðandi yrði ekkert bréf sent til þeirra og
líkur á rannsókn yrðu hverfandi.
Dauðadómurinn ekki mildaður
Réttað var yfir Mary Ansell í Hertford og
sannanir saksóknar gegn Mary voru svo
yfirgnæfandi að það tók aðeins hálfan dag
að komast að niðurstöðu. Mary var sak-
felld fyrir morðið á systur sinni og dæmd til
dauða.
Reyndar hélt enginn að dómnum yrði
fullnægt. Flestir ályktuðu að hann væri
forms atriði og að innanríkisráðherrann, Sir
Matthew Ridley, myndi milda hann. Það
gerði hann ekki og málið var tekið upp í þing-
inu og segir sagan að yfir 100 þingmenn hafi
skrifað undir beiðni um mildun dómsins.
Innanríkisráðherra var upplýstur um að báð-
ar systur Mary hefðu verið geðveikar og að
frænka þeirra í móðurætt hefði dáið á hæli
og að Mary bæri einnig sterk merki geðveilu.
Einn Lundúnabúi safnaði 1.000 undirskrift-
um á lista þar sem farið var fram á að dóm-
urinn yrði mildaður. Jafnvel Viktoría drottn-
ing fór ekki varhluta af málinu. En allt kom
fyrir ekki.
Henging á heiðskírum morgni
Miðvikudagurinn 19. júlí, 1899, rann upp
fagur og sólríkur. Mikill fjöldi hafði safnast
saman fyrir utan Skt. Albans-fangelsið rétt
fyrir klukkan átta að morgni – hinir forvitnu,
hinir reiðu og aðrir.
Allir biðu í hljóðri þögn á meðan böð-
ullinn, innan fangelsisveggjanna, náði í
Mary Ansell. Hendur hennar voru fjötrað-
ar og gjörsamlega yfirbuguð var hún leidd
hinn stutta spöl að gálganum, rétt innan
fangelsis hliðsins.
Þar sem hún gekk að gálganum endur-
tók hún í sífellu orð prestsins: „Guð fyrirgefi
þessum aumkunarverða syndara“.
Hettu var smeygt yfir höfuð Mary, ólin
um mitti hennar var hert, tekið var í hand-
fangið og jarðvist Mary Ansell var lokið.
Í kjölfar aftökunnar voru líkamsleifar
hennar grafnar innan veggja Skt. Albans-
fangelsisins, en árið 1931 voru þær fluttar í
kirkjugarðinn í Skt. Albans.
Undarlegt te, eitruð kaka, dularfullt bréf,
nýleg og sviksamleg líftrygg-
ing og fosfórkaup – sönnun-
argögnin gegn Mary hrönn-
uðust upp.
Mary Ansell vildi giftast sem fyrst og deildi ekki
þolinmæði unnusta síns sem vildi bíða þar til hagur
þeirra vænkaðist. Því brá hún á það ráð að líf-
tryggja systur sína, sem var vistuð á hæli, með það
fyrir augum að komast yfir skjótfengið fé.
HENGING MARY
ANSELL Óþolinmæði
varð til þess að Mary
myrti systur sína.