Lögmannablaðið - 01.12.2011, Blaðsíða 48

48 lögmaNNaBlaðið tBl 04/11
ViðtAl
Betri er mögur sátt en feitur dómur
viðtal við svein snorrason hrl.
sveiNN sNorrasoN gekk í lög­
manna félagið fyrir sextíu árum, árið
1951, og var orðinn hæstaréttarlögmaður
þegar félagið hélt upp á hálfrar aldar
afmæli sitt árið 1961. síðar átti hann eftir
að sitja í stjórn félagsins og vera
formaður þess með tuttugu ára millibili.
sveinn hóf laganám haustið 1946,
hið sama og úlfljótur kom út fyrst. Hann
fékk þá þegar vinnu, hluta úr degi, hjá
lárusi jóhannessyni, hæstaréttar­
lögmanni. Þar kynntist hann fyrst
starfsemi lögmannafélagsins, eftir að
lárus var kosinn formaður þess 1947.
Þá virtist starfsemin að mestu fara fram
á skrifstofu lárusar. Þar voru stjórnar­
fundir haldnir og þau erindi afgreidd
sem félaginu bárust. Þetta fylgdi
formennskunni.

Hvaða störfum sinntir þú hjá Lárusi?
Ég sinnti almennum skrifstofustörfum,
sem í dag myndu flokkast til ritara- og
gjaldkerastarfa, en Lárus var á þessum
tíma, auk lögmennskunnar og með henni
fylgjandi fasteigna- og verðbréfasölu,
þingmaður Seyðfirðinga og umsvifamikill
athafnamaður. Hann átti og rak Prent-
smiðju austurlands, sem þá var á
Seyðisfirði og gaf út urmul bóka. Dreifing
þeirra hér á höfuðborgarsvæðinu fór að
miklu leyti fram frá skrifstofunni í
Suðurgötu 4.
Lárus var einstaklega vandvirkur og
mikilvirkur í öllum störfum sínum.
glöggskyggn og skjótur að greina kjarna
hvers máls. Hann hafði sérlega fallega
rithönd, hann var málvandur og
gagnorður. Skriflegar greinargerðir hans
og ræður báru þessa gleggst vitni. Lárus
hafði þegar þetta var tekið tæknina í
sína þjónustu, því að hann notaði mikið
diktafón sem tók talað mál á vaxsívaln-
inga. Það kom oftlega í minn hlut að
hreinrita samninga, greinargerðir og
málflutningsræður eftir drögum eða
upptökum Lárusar, og kynntist ég við
það betur vinnubrögðum hans og
viðhorfum og hefi vonandi náð að læra
eitthvað af þeirri reynslu. Þar á meðal
þau sannindi, að oft er betri mögur sátt
en feitur dómur. góð lögmennska er
nefnilega fólgin í því að leysa vanda,
ekki magna þrætu.
Þegar kjarni ágreinings er fundinn
ber fyrst og fremst að meta í hverju
sanngjörn og réttlát lausn geti verið fólgin
og hvetja aðila til að semja um þá lausn.
Það á að vera þrautalausn að leggja mál
fyrir dómstóla, en ef ekki verður hjá því
komist verður að leggja alúð við
málatilbúnað og flutning máls.
eftir að ég lauk laganámi í lagadeild
Háskóla Íslands vorið 1951 gerðist ég
fulltrúi hjá Lárusi og var þá strax tekinn
inn í Lögmannafélagið. Það varð þó
minna úr lögmannsstörfum að þessu
sinni heldur en ég hafði vænst.
Prentsmiðja austurlands hafði þá verið
flutt til reykjavíkur og raunin varð sú,
að Lárus fól mér að sjá að mestu leyti
um rekstur prentsmiðjunnar og
bókaútgáfunnar seinni hluta árs 1951.
Þetta ár kom út fyrsta tölublað Tímarits
lögfræðinga sem Lögmannafélagið gaf
út. Það var prentað í Prentsmiðju
austurlands eins og nokkur bindi
hæstaréttardóma, en þeir höfðu ekki
verið gefnir út um alllangt skeið.
Lárus var sjálfur á kafi lungann úr
árinu við að þýða bókina „Ég kaus
frelsið“ eftir Victor Kravchenko og lét
síðan prenta hana, á sjötta hundrað síður
með „petit“ letri, binda inn og gefa út í
stóru upplagi. Það náðist að koma þessari
bók og ýmsum öðrum út fyrir jólin. Var
það heilmikið starf, að sjá um dreifingu
og markaðssetningu allra þeirra bóka,
sem út höfðu verið gefnar af forlaginu
á undanförnum árum. Var Lárus ánægður
með árangurinn af sölu annarra bóka
en varð fyrir vonbrigðum með söluna á
þeirri ágætu bók „Ég kaus frelsið“ sem
hann hafði látið prenta og binda inn í
allt of stóru upplagi. Hann greiddi mér
bónus fyrir árangurinn af sölunni að
öðru leyti, en skildi vel þegar ég ákvað
að sækja um stöðu fulltrúa bæjarfógeta
í Vestmannaeyjum, sem auglýst hafði
verið. Var mér veitt staðan og hóf þar
störf í febrúar 1952.
Varstu lengi í Eyjum?
Í liðlega eitt og hálft ár eða fram til hausts
1953. Ég kunni vel við mig. Þar var hið
ágætasta samstarfsfólk og með dómendur
sveinn snorrason.