Lögmannablaðið - 01.12.2011, Blaðsíða 51

lögmaNNaBlaðið tBl 04/11 51
ViðtAl
eggert Claessen og Lárus Fjeldsted auk
þess sem einar arnórsson og björn
Þórðarson voru censorar þegar ég þreytti
lagapróf. Vinnubrögðum eggerts átti ég
eftir að kynnast betur eftir lát hans, þegar
ég las undir embættispróf með guðmundi
benediktssyni suður á reynistað. Fannst
mér þau um margt minna mig á vand-
virkni og nostursemi Lárusar. Þannig lét
eggert Claessen binda inn Stjórnartíðindi
að hann hafði auðar síður á milli hverra
síðna. Á þær skrifaði hann athugasemdir
og tilvísanir í breytta löggjöf og dóma,
sem gengið höfðu og vörðuðu efni sem
viðkomandi lög tóku til.
vinnum að hverju máli af
ræktarsemi
Þú hefur stundað lögfræðitengd störf
frá 1946 er þú hófst störf hjá Lárusi, í
heil 65 ár, hver er mesta breytingin á
störfum lögmanna?
Fjarlægðin gerir sjálfsagt fjöllin blárri
þegar litið er til baka, en mér finnst að
veröldin sem var hafi verið mildari og
manneskjulegri. Vera má, að uppeldis-
áhrifanna er ég hafði orðið fyrir á
menntaskólaárunum, hafi þá enn gætt
er ég hóf laganámið og byrjaði hjá
Lárusi, og þau mótað lífsviðhorfið.
Hugvekjur Sigurðar skólameistara, um
skyldu okkar til að rækta og bera
virðingu fyrir mann eskjunni og mann-
gildinu gleymast ekki. Hann lagði
áherslu á frelsi en jafnframt á aga. agað
frelsi.
Fyrir tíma tölva og ljósprentunarvéla
voru forsendur dóma að jafnaði mun
styttri og gagnorðari en almennt gerist
í dag og lengd bókana í þingbækur oft
í öfugu hlutfalli við lengd þinghaldsins
en þær sögðu samt allt sem segja þurfti.
Sjálfsagt hafa réttarfarsbreytingar í
sakamálum orðið til bóta, eins og
lögfestingar alþjóðlegra mannréttinda-
sáttmála, en engu að síður verður, á sama
hátt og gildir um frelsið, að umgangast
þessar breytingar með gát svo þær snúist
ekki upp í andhverfu
sína.
Í ávarpi mínu á 75
ára afmæli félagsins
lagði ég ríka áherslu á,
að bágur hagur og
afkoma einstaklinga
mætti aldrei verða til
þess að þeir geti ekki
leitað réttar síns eða varið rétt sinn fyrir
dómstólum, ef með þyrfti, og notið til
þess ráðgjafar og fulltingis hæfra
lögmanna. Sem betur fer reyndu flestir
lögmenn að veita einhverja úrlausn, þótt
ekki væri að vænta launa fyrir. ekki er
mér kunnugt um hvernig þessum málum
er háttað í dag en hitt hygg ég, að þeim
sem bágast eiga sé ekki gert auðveldara
fyrir. gjaldskrárnar benda ekki til þess.
Og talandi um gjaldskrárnar, þá hafa
á þeim orðið miklar breytingar frá þeirri
lágmarksgjaldskrá, sem í gildi var og
staðfest af ráðherra, þegar ég hóf
lögmannsstörf árslok 1959. Sú geymdi
mjög takmarkað frelsi til mats þóknunar
fyrir lögmannsstarf. Á 75 ára afmæli
félagsins hafði verið rýmkað um ýmis
atriði gjaldskrárinnar, sem veitti allmikið
svigrúm til mats þóknunar. Við töldum
þá að það riði á miklu að gæta sanngirni
við slíkt mat. Í því sambandi sagði ég í
ávarpi mínu á afmælishátíðinni:
„misnotkun slíkra heimildarákvæða
er ámælisverð þeim er þannig beitir
henni og í engu samræmi við siðareglur
okkar, en til þess fallin að kasta rýrð,
ekki aðeins á viðkomandi mann, heldur
stéttina í heild. menn skyldu minnast
hringsins, sem eyjólfur bölverksson þá
af Flosa forðum.“
Við skulum þess vegna muna að
vinna að hverju máli af fullri ræktarsemi
svo við getum með sanni tekið undir
þau fyrirheit og sjónarmið sem við
stofnun félagsins voru til grundvallar
lögð og að „Lögmaður hver megi svo til
allra mála leggja, sem hann veit sannast
eftir lögum og sinni samvisku.“
E.I.
í málflutningi fyrir Hæstarétti í lok sjöunda áratugarins. f.v. sveinn snorrason, sigurður
líndal, ármann snævarr, einar arnalds, logi einarsson, magnús torfason, Benedikt
sigurjónsson og guðjón steingrímsson.
morgunblaðið 27. júní 1968, 12