Gerðir kirkjuþings - 2007, Qupperneq 6

Gerðir Kirkjuþings 2007
menningar em vitnisburður um fijómagn tungunnar og samhengi hugsunar og
tjáningar í landinu. Hin nýja þýðing stendur á þeim trausta og göfuga gmnni. Landið,
tungan, sagan og trúin em homsteinar okkar þjóðmenningar og sjálfsmyndar. Glötum
því ekki!
Prestar landsins fá Biblíuna senda heim. En mér er heiður og gleði að fá að
afhenda fyrir hönd Hins íslenska biblíufélags og JPV útgáfu forseta Kirkjuþings hina
nýju Biblíu að gjöf. Eins vígslubiskupum og fýrrverandi biskupum Islands,
fyrrverandi forsetum Hins íslenska biblíufélags. Með bæn um blessun Guðs, og
leiðsögn og ljós hans heilaga orðs.
Ég bið ykkur að gjöra svo vel að koma hér fram og taka við Biblíu 21. aldar.
Guð launi og blessi liðveislu ykkar fýrr og síðar við málefni hins heilaga orðs.
Hvað bíður Þjóðkirkjunnar?
Hundrað ár em liðin frá kirkjulöggjöfinni árið 1907. Sú löggjöf og sú vinna sem að
baki bjó markaði djúp spor í sögu og þróun kirkjunnar á 20. öld og hefur mótað þá
umgjörð sem við búum við nú. Á þessu ári eru 75 ár síðan Kirkjuráð tók til starfa, skv.
lögum nr. 21/ 1931. Fyrsti fundur Kirkjuráðs var 11. október 1932 í Alþingishúsinu. Á
næsta ári fögnum við 50 ára afmæli Kirkjuþings. Ástæða er til að minnast þessara
tímamóta alha. Ég tel einboðið að við efnum til veglegs afmælisfundar Kirkjuþings að
ári og að við nýtum tímamótin til að horfa til framtíðar Þjóðkirkjunnar.
Hver er framtíð Þjóðkirkjunnar? Lifir hún af fækkun meðlima, áskorunina frá
vaxandi andtrúarviðhorfum og fjölgun annarra trúarbragða í fjölmenningarlegu
samfélagi? Mun henni takast að koma fram sem kirkja með boðskap sem snertir og
hrífur til góðra verka? Ljóst er að hlutfall Þjóðkirkjunnar af mannfjölda hefur lækkað
og mun óhjákvæmilega gera það enn. En styrkur hennar þarf ekki að veikjast að sama
skapi, meðan kirkjan ber með sér þann innri auð og afl sem knýr til góðs í samfélagi
og menningu.
Kárkja Krists hefur séð marga skálmöldina og oft hefur verið illa spáð fyrir því
sem hún stendur fyrir og iðkar. Þegar Dómkirkjan í Reykjavík var vígð í lok átjándu
aldar var útlit ekki bjart fyrir kristnina í Evrópu, í kjölfar frönsku
stjómarbyltingarinnar, Frakkar höfðu meira að segja tekið sjálfan páfann til fanga!
Nei, útlitið var allt annað en bjart. En kristnin reis upp á ný til nýrra landvinninga,
meiri og öflugri en nokkru sinni. Útbreiðsla kristinnar kirkju í svokölluðum þriðja
heimi um þessar mundh er ævintýraleg. Á sama tíma hopar kristni í Evrópu.
Bandaríski trúarbragða- og sagnfræðingurinn, Philip Jenkins, sýnir þó fram á í nýrri
bók, God's Continent, að orðrómurinn um hnignun kristni í álfunni sé stórlega orðum
aukinn. Þegar hann sagði frá því að hann væri að skrifa bók um kristna trú í Evrópu
voru viðbrögð kolleganna: „Það verður lítið kver!“ En Jenkins hefur frá mörgu er að
segja sem bendh til lífsþróttar og endurnýjunartíma.
Tilhneiging fjölmiðlanna að draga nær einvörðungu fram öfgar og neikvæðni
þegar um trúmál er að ræða, gæti bent til þess að kristni Evrópu væri svo gott sem
liðin undir lok. En Jenkins sýnir fram á að sú túlkun er í meginatriðum röng.
Vissulega eru blikur á lofti. Hann sýnir þó fram á hvemig ýmsar hreyfingar sem miða
að endurnýjun kristins trúarlífs og iðkunar blómstra um alla álfuna, þó því sé lítill
gaumur gefinn í fjölmiðlum. Umfjöllun sinni lýkur hann með því að segja: „Það lítur
út fyrir að hin ríkjandi tilfinning fyrir niðurlotum kristindómsins í Evrópu muni kalla
fram slíka hreyfingu endurnýjunar. Dauði og upprisa haldast ekki aðeins í hendur í
trúfræði kristninnar. Þau em líka söguleg mynstur í reynslu og sögu trúarinnar.“
4