Gerðir kirkjuþings - 2007, Qupperneq 74

Gerðir Kirkjuþings 2007
Geðhjálp, foreldrahús og starf foreldrasamtakanna og samtakanna Vímulaus æska.
Svo er Krossinn með mikið starf í þágu vímuefnaneytenda.
Nú í gær þá hitti ég unga menn sem standa fyrir og hafa sett á laggimar athvarf
fyrir langt leidda neytendur, starf á trúarlegum forsendum en án þess að tengjast
trúsöfnuði sérstaklega. Miðborgarprestur og fleiri prestar þar á meðal sóknarprestur
hér hafa veitt þeim virkan stuðning.
En það vantar á. Stór hópur ungs fólks er í þeim aðstæðum þar sem allt hefur
verið reynt, en ógöngumar em algjörar. Það virðist vera sem kerfið og úrræði hinna
frjálsu félagasamtaka nái ekki að mæta þeim. Og hvað getum við gert? Það er
mikilvæg spuming.
Það vantar sárlega stuðning við foreldra ungmenna í fíkn. Það vantar
stuðningsnet fyrir þetta fólk sem iðulega er brotið og úrræðalaust eftir langa
þrautargöngu.
Það vantar stuðningshópa sjálfboðaliða, fram hefur komið í máli hennar
Vilborgar Oddsdóttur hjá Hjálparstafi kirkjunnar, sem vel þekkir landslagið í þessum
efnum, að það vanti sárlega hjálparhóp fyrir ungar mæður af þriðju kynslóð
framfærsluþega hér í borginni, sem eiga mjög örðugt uppdráttar.
Það vantar sárlega útideild. Það vantar starfsemi sem leitar uppi fólk sem er á
götunni og á ekki í nein hús að venda svipað eins og Bymissjonen í Noregi, þetta
vantar.
Það vantar ráðgjöf, opna ráðgjöf og læknisaðstoð þar sem að götufólk getur
leitað inn og fengið aðgang að félagsráðgjafa, lækni, hjúkrunarfræðingi, fengið lyf og
eftirlit með því að það taki lyfin sín. Þama er iðulega um að ræða geðfatlað fólk sem
þarf þess háttar utanumhald.
Eg sé fyrir mér einhvem svona vettvang, einhverja svona miðstöð og líka
þaðan sem starfsfólk, sjálfboðaliðar, gæti farið út á götumar þangað sem þessir
einstaklingar eru, til að leita þá uppi. Þetta gæti ég vel séð sem verkefni sem
Hjálparstarf kirkjunnar geti haft forgöngu um að koma á laggimar í samstarfi við ríki
og borg. En ég veit að það er meira en að segja það. Þar stendur hnífurinn í kúnni. Það
er enginn vandi að setja á laggimar stofnun, það er enginn vandi að kaupa hús, það er
enginn vandi að fá umbúnaðinn, það er jafnvel hægt að hafa landsöfhun og safna
tugum milljóna fyrir svona verkefni en það er úthaldið sem vantar, mönnunin og
úthald góðs fólks sem vill og getur gefið af sér, endalaust. Og hefur stuðning utanfrá.
Þama skortir sárlega á.
Það er einmitt galdurinn við trúsöfnuðina, þar er fólk sem brennur af hugsjón.
Það er skortur í okkar samfélagi á hugsjónafólki, og það er mjög skír skírskotun til
okkar á vettvangi Þjóðkirkjunnar.
Eg sé ekki að Þjóðkirkjan, útaf fyrir sig, eigi að fara að reka stuðningsúrræði,
en hún á að koma að og taka undir með þeim sem eru að vinna að þeim efnum og hún
á að beita sér í umræðunni um hvort og hvaða þörf sé að auka við þau úrræði sem
fyrir em og minna á skyldur hinna opinberu aðila til að veita fé til þessara verkefna og
það hafa kirkjunnar menn gert, það hefur miðborgarprestur gert og Hjálparstarf
kirkjunnar sannarlega.
Eg held að mesta þörfm sé á fólki sem er tilbúið að gefa af sér tíma, krafta,
umhyggju, styrk og festu. Hugsjónafólk sem er reiðubúið til að fara þessa extra mílu
með þeim sem em í vanda, fólk sem gefst ekki upp. Þar hafa trúarsamfélögin, þau
hafa geta veitt það, það er þeirra styrkur við þurfum að vinna að því að næra þann
anda, anda hinna virku umhyggju í samfélagi okkar safnaða og efla fólk til þess að
sýna náunganum umhyggju og kærleika í verki.
72