Glóðafeykir - 01.12.1970, Síða 30

30
GLÓÐAFEYKIR
eða samkomu sérstaklega áhrif á mínar trúarskoðanir. Þar var Bibl-
ían að verki. Snorri bróðir kom oft vestur til mín og við vorurn ekki
alveg sammála um trúmálin. En einu sinni sagði hann við mig:
— Ég skal útvega þér blað, sem er þér sammála. Jú, og hann gerði
það. Það var Norðurljósið. Þá var Gook kominn til Akureyrar sem
trúboði og hann gaf út Norðurljósið. Margir halda, að trúarskoðanir
mínar stafi af áhrifum fi'á Gook. En það er að litlu leyti rétt. Og
þegar ég fór að kynnast betur sumu fólki í söfnuði hans, fannst mér
það ekki lifa að öllu leyti eftir því, sem Biblíair kenndi. Það reyndi
ég hins vegar til hins ýtrasta og fannst víst sumum, að ég væri æði
öfgakenndur. Það var t. d. mikið skopazt að mér þegar ég hætti að
neyta blóðmörs. En bæði í Gamla- og Nýjatestamentinu er það skýæt
fram tekið, að ekki skuli eta blóð, því blóðið er lífið. Jónasi lækni
Kristjánssyni líkaði vel þessi ákvörðun mín. Hann var andvígur
blóðáti, ekki af trúarlegum ástæðum, heldur heilsufarslegum. En
það gerði sama gagn. Ég var svo sem enginn kjarkmaður. Ég var
búinn að neyta blóðs í 4 ár, eftir að ég vissi að það var rangt, þegar
ég loks hætti því. Svona var ég hræddur við umtalið. Ekki var ég nú
sterkari en þetta.
Svo skrifaði ég presti mínum, sr. Guðbrandi í Viðvík, og sagði
mig úr þjóðkirkjunni, því að ég taldi hana ekki fylgja kenningum
Biblíunnar, svo sem henni bæri. Hafði ég þá ekki sízt í huga skírn-
ina. Það er rangt að skíra nokkurn mann fyrr en hann trúir á skírn-
ina og skilur þýðingu hennar. Jesús skírði ekki börnin, en hann tók
þau í fang sér og blessaði þau. Nei, mín trú var ekki afleiðing neinn-
ar skyndilegrar hugarfarsbreytingar. Þetta smá þróaðist með mér.
Jú, það reyndu margir að telja mér hughvarf, ekki vantaði það.
Og prestur einn gekk svo langt í því, að mér fannst nálgast guðlast.
En ég stæltist bara við þennan andróður því að hann leiddi til þess,
að ég fór að lesa Biblíuna meira og betur en áður. Og ég tek Biblíuna
mína að gæðum og blessun langt fram yfir allt, sem ég á, og tel það
þjóðarinnar mesta tjón og ógæfu, að lesa hana ekki og þekkja hana
ekki. Þá mundi margur hamingjusamari en hann er og margt fara
betur með þessari þjóð.
—mhg