Glóðafeykir - 01.12.1970, Side 40

40
GLÓÐAFEYKIR
1946 voru menn óvenjulega málreifir í ljóðum. Má vera að sumir
hafi gengið með þá hugmynd, að þeir mundu ekki eiga afturkvæmt
í sess sinn á næsta sýslufundi og því álitið ekki seinna vænna að láta
ljós sitt skína, sem er þó ekki annað en ágizkun ritara. Mátti segja
með sönnu, að Bakkaskáld léti sinn hlut ekki minnstan að þessu
sinni, enda á honum að heyra, að nú væri mjög svo uggvænt um
hans afturgöngu á sýslufund. Eins og að undanförnu opnaði ritari
„ballið“ með kviðlingi þessum til ástvinar síns, Jóns Bakkaskálds:
Lít ég sem áður ítran,
allvel búinn hinn snjalla
öldung, afargildan,
orna sér í horni.
Hvass með huga hressan
hingað kom ’inn slyngi
enn í orðasennu
ógnrakkur, skáld frá Bakka.
(Þess skal getið til skýringar, að á þessum árum var fundarsalurinn
hitaður upp með kolaofni og var sá í einu horni salarins. — G. M.).
Þessu svaraði Jón með kvæði til ritarans, vinar síns, undir sama
bragarhætti, að hann sagði, og bauð svo ritara heim til sín, en hann
bjó nú, sem áður, hjá Steingrími Arasyni fangaverði. Þetta er upp-
haf að hinu langa vinarkvæði Jóns til ritara:
Sendi ég sónartóna.
Sittu heill, vinur kæri,
oildur og góður drengur,
O O O O 7
glaður og hress í anda.
Þakka nú þín ummæli
(þrekinn um búk og makka).
Lifðu hér lengi, Stefán,
ljóðkóngur Sauðkrækinga.
Ritari svaraði Bakkaskáldi með svohljóðandi erindi:
Þú ættir skilið kröftug kvæðagjöld
og kærar þakkir fyrir ljóðahrinu.
Og ég er helzt að hugsa mér í kvöld
að heimsækja þig, suðrí tugthúsinu.