Skírnir - 01.01.1976, Síða 257

SKÍRNIR
ENN UM ALDUR FOSTBRÆÐRA SÖGU
255
Þorgeiri svá 0ruggt hjarta ok hart, at hann / - - - / þvt at Kristr hefir kristna
menn sonu sina gort, en eigi prœla, en þat mun hann hverjum gjalda, sem
til vinnr. Þorgeirr hafðisk þá við ýmisst á Reykjahólunr eða vestr í Isa-
firði. (133)
Ekki raskast samhengið eða setningaskipunin neitt við að þessi
langa klausa sé felld niður.
8. klausa: Vissu þeir þá eigi, hvert þeir fóru; gerðisk þá myrkvi mikill bæði
af nótt ok fjúki, sneru nú forviðris skipinu ok fengu stór áfgll, urðu allir
alvátir ok fraus at þeim klæðin; reyndu Ránar dcetr drengina ok buðu þeim
sin faðmlQg; kómu at lykðum í fjgrð einn, heldu þar inn eptir, ok í fjarðar-
botninum váru naust ok þar skip inni. (135)
Þessi stutta klausa gæti verið partur úr vísu, sem hefur verið
breytt í óbundið mál. En þetta á einnig við um næsta dæmi:
9. klausa: Sofna þeir skjótt. Fjúk ok frost gekk alla nóttina; gó elris hundr
alla þá nótt óþrotnum kjopturn ok togg allar jarðir með grimmum kulða-
tonnum. Ok er lýsa tók um morgininn, þá var út sét, ok er sá kom inn, er
út hafði sét, þá spyrr Þorgeirr, hvat veðrs væri úti. (136)
Hvorki hér né í fyrra dæminu mundi lesandi sakna klausunnar,
þótt hún væri tekin burt. Sama er að segja um öll eftirfarandi
dæmi, sem ég tek hér upp að mestu athugasemdalaust:
10. klausa: „Ek enr berdreymr, sem ek á kyn til, ok hefir mik einkar órýrliga
dreymt um mik, en allrýrligt um þik, ok mun þat eptir ganga, sem mik hefir
um þik dreymt, ok rnun Hel, húsfreyja þin, leggja þik sér i faðm, ok muntu
svá láta fé þitt allt, því at firnum nýtr þess, er firnum fær.“ (138)
11. hlausa: Þeir fara norðr á Strandir, hafask þar við um sumarið. Verðr
þeim gott til fjár ok fangs, hafa þeir þat af hverjum manni, sem þeir kveðja;
váru allir við þá hrceddir sem fénaðr við león, þá er hann k0mr i þeira flokk.
Bersi fór byggðum á Laugaból í Laugadal, því at Vermundr vildi eigi svá
nær bœ sínum láta vera hráskinn þeira Þorgeirs ok Þormóðar. (141—42)
12. klausa: Þorkatli þótti eigi víst, hvárt honum [Butralda] myndi veðr gefa
inn næsta dag yfir heiðina. Þá drap stall ór hjarta hans, ok þótti ill seta
þeira, þvi at i hans Irjarta mœttisk sinka ok lítilmennska. Ok í því bili heyrir
hann, at drepit er á dyrr. ok batnar honum ekki við þat, gengr hann fram
ok til dura ok lýkr upp hurðunni ok sér einn mikinn mann standa með
vápnum fyrir durunum. (143—44)