Skírnir - 01.01.1976, Side 259

SKÍRNIR
ENN UM ALDUR FOSTBRÆÐRA SÖGU
257
galli, en lif i hjarta, minni i heila, metnaðr i lungum, hlátr i milti, lystisemi
i lifr. Þat bar til einn aftan, þá er þeir Þorkell ok Þormóðr vildu ganga til
skemmu /---/. (300)
23. klausa: Nú gerðist hann [Fífl-Egill] fylgdarmaðr Þormóðar, ok léku oft
at honum dœtr heimskunnar, þær dul ok ranguirðing, svá at hann vissi eigi
görla, hverr hann var. Bjarni smíðaði Þormóði öxi breiða at fyrirsögn Þor-
móðar. (302)
24. klausa: Egill varð stórhræddr, er liann sá mennina hlaupa eftir sér her-
klædda, ok er hann var handtekinn görr, þá skalf í honum leggr ok liðr fyrir
hræðslu sakir. Öll bein hans skulfu, þau sem i váru hans likama, en þat váru
tvau hundruð beina ok fjórtán bein. Tennr hans nötruðu. Þær váru þrjátíu.
Allar œðar i hans hörundi þiþruðu fyrir hræðslu sakir. Þær váru fjögur
hundruð ok fimmtán. En er þeir kenndu manninn, hverr var, þá þóttust
þeir vita, at hann mundi eigi drepið hafa Þorgrím, því at Egill var engi
maðr. (305)
25. klausa: Sá var mikill vexti og ósýniligr, ljótr ok eigi góðr yfirbragðs.
Hann var í verju mjög síðri. Hon var saumuð saman af mörgum tötrum.
/ - - - / Hon var öll allúsug, þvi at þá er sólskin var heitt, þá gengu verkfákar
fullir frá fóðri hans hörunds á hinar yztu trefr sinna herbergja ok létu þar
þá við sólu siður við blika. Þormóðr spurði þann mann at nafni. (308)
26. klausa: Hélt Bjarni suðr til Danmerkr ok gekk þaðan til Róms ok sótti
heint hinn heilaga Petrum postula. Rómaborg létu gera tveir bræðr. Hét
annarr Romulus, en annarr Remus. En er borgin var algör, þá urðu þeir
missáttir, af hvárs nafni borgin skyldi heiti taka. Þvi réð Romulus Remo,
bróður sínum, fjörráð ok draþ hann. Þá var borgin kennd við Romulum,
þvi at hon heitir Rótna at bókmáli. I þeirri för andaðist Bjarni. (320)
Það er eftirtektarvert, og varla nein tilviljun, að af 21 orði,
sem Jónas tekur til sérstakrar athugunar í kaflanum „Einstök
orð og orðasambönd" (285—91), eru flest hinna sérkennilegustu
einmitt í klausunum, en ekki annars staðar í sögunni. Ég tilfæri
þau hér og vísa innan sviga til viðkomandi klausu: blóðfull (5.
kl.), bókmál ‘latína’ (26. kl.), dýrð (3. kl.), gneisti (4. kl.), hugar-
Ijós (16. kl.), höfuðsmiðr (5., 7. og 20. kl.), órœktarþokki (órcektar-
myrkviði, reiðimyrkvi) (16. kl.), piþra (24. kl.), tilceskingarsonr
(7. kl.), verkfákr (25. kl.), þýðask ‘merkja’ (26. kl.). Eftir eru þá
þessi 10: andvaragestr, gnadd, grimmr (grimmligr) (eitt dæmi í
9. kl.), hráskinn, kurteiss (kurteisi), lykna, mœði, samvitandi,
17