Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Síða 20

18
MÚLAÞING
byrjun og gerðist ekkert sögulegt fyrr en að hálfnuðum fyrri hálf-
leik. Þá fékk Aðalsteinn boltann nálægt miðlínu og lék með hann
á fullri ferð upp með hliðarlínu. Dró hann með sér vamarmenn
Seyðfirðinga, par á meðal markvörðinn, sem færði sig út að mark-
stönginni J?eim megin og horfði spenntur á. En pegar Aðalsteinn
nálgaðist endamörkin sneri hann eldsnöggt við, lék nokkur skref
til baka og gaf knöttinn fyrir markið, par sem vinstri innherji
okkar, Geir Sigurðsson, var á auðum sjó og afgreiddi hann við-
stöðulaust í markið. Þetta gerðist allt með svo snöggum hætti að
markvörðurinn gat engum vörnum við komið. Fallegt mark og
vel að verki staðið.
Skömmu síðar kom svo fyrir umdeilanlegt atvik, sem oft vill
verða í knattspyrnu. Aðalsteinn lenti pá í hörku árekstri við hinn
stóra og þunga markvörð og meiddist illa í öðru hnénu. Töldu
sumir að markvörðurinn hefði átt sök á þessu, aðrir ekki eins og
gengur, og dómarinn lét pað afskiptalaust. Þetta hafði hinar al-
varlegustu afleiðingar fyrir okkur því nú var hið bitrasta vopn
svo að segja slegið úr höndum okkar.
Stuttu fyrir leikhlé gerðu svo Seyðfirðingar sitt fyrsta mark.
Spyrnt var að marki af nokkuð löngu færi, markvörður okkar
varði en hélt ekki boltanum og svo ólánlega vildi til fyrir okkur
að hann hrökk fyrir fætur eins mótherjans sem ekki átti í erfið-
leikum með að koma honum í markið.
Síðari hálfleikur var að mínu mati ekki eins vel leikinn og sá
fyrri, sérstaklega af okkar hálfu. Seyðfirðingar voru nú mun
meira í sókn og uppskáru tvö mörk án þess að okkur tækist að
svara fyrir okkur. Þar sem aftasta vörn okkar var ekki eins sterk
og við hefðum kosið var mikils virði fyrir okkur að geta haldið
uppi einbeittum sóknarleik, pví sókn er besta vömin, en vegna
meiðsla Aðalsteins var sóknarleikur okkar í molum. Keppnis-
reyndari menn en við vorum hefðu trúlega pá, er þetta lá ljóst
fyrir í byrjun síðari hálfleiks, freistað þess að þétta vömina og
reynt þannig að halda markinu hreinu.
Framlína Seyðfirðinga var skipuð ágætum og prúðum Ieik-
mönnum. Þó fannst mér aldrei mikil ógnun í leik peirra og mörk-