Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Side 83

MÚL AÞING
81
sama og ekkert nóttina áður af áhuga á að komast nógu snemma
af stað til að hugsa um ærnar. Áfram paufaðist ég en ekkert
mátti verða fyrir mér svo ég dytti ekki og alltaf var ljósið jafn
langt í burtu, að mér fannst.
Loks kom }>ó par að ég póttist kominn ofan af Hálsunum og
fann ég að ég var staddur á sléttri flöt, en einhver ójafna varð
fyrir mér svo að ég datt. Þegar ég stóð upp varð mér litið aftur
fyrir mig og sá pá, mér til mikillar undrunar, Ijós skammt frá mér.
Ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin augum, hélt helst að ég væri
farinn að sjá ofsjónir, kannski væri þarna huldufólksbær. Það
færi pó aldrei verr fyrir mér en Ólafi liljurós hugsaði ég og allt
var betra en krókna í norðaustan garra úti á víðavangi.
Það tók mig ekki nema örfáar mínútur að komast heim að
bænum sem ekki reyndist neinn huldufólksbær heldur Ásgeirs-
staðir í Eiða}>inghá. Þar bjó pá Eiríkur Guðmundsson, mikill
fjölskyldumaður og fátækur f>ótt ekki sæi j>að á móttökunum,
pví pær voru svo góðar sem best varð á kosið, en pó man ég best
hversu guðdómlegt mér j>ótti að leggjast útaf í gott rúm enda
hafði ég verið á stanslausri göngu í 16—17 klukkutíma í kafalds-
ófærð.
Daginn eftir var sæmilegasta veður og fór ég snemma upp að
hugsa um æmar. Lét Eiríkur tvo elstu drengi sína fara með mér.
Þetta voru röskleika strákar og spöruðu sig ekki við að troða slóð
fyrir ærnar, enda vorum við ekki lengi að ná í }>ær. Það hafði líka
lést færð á börðum og melum um nóttina.
Þennan dag komst ég heim til mín með ærnar og ég held að
föður mínum hafi ekki ]>ótt neitt að J>ví að fá j>ær heim aftur og
ég man ekki betur en }>að lukkaðist vel að fóðra þær um vetur-
inn en j>að má vera að einhverjar þeirra hafi verið hafðar algeld-
ar. Það var vani föður míns að hafa nokkrar gamlar ær geldar
til að lóga þeim heima haustið eftir.
Ekki raskaði ferðasaga mín neitt ró manna heima og held ég
að fólkið hafi ekki gert sér grein fyrir hve hætt ég hafði verið
kominn. Það var svo alvanalegt á }>eim árum að menn lentu í
hrakningum á heiðum uppi og í heimahögum við að bjarga fé í
hús j>egar stórhríðar geisuðu.
6