Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Qupperneq 112

110
MÚLAÞING
skerf en eilíft Helvíti bíður gráðugt að gleypa þessar voluðu sál-
ir. Valdsmenn varpa öndinni léttara og lyfta augum til himins.
Drottinn ég pakka þér. Ísland er sjö syndurum fátækara, Helvíti
sjö fordæmdum ríkara, nema sérstök guðleg náð og líkn veitist
þeim. En austur í Þingmúla situr hinn frómi og orðvari klerkur
og hristir höfuðið yfir öllum f’cssum ódæmum, en dettur ekki í
hug að færa j>au til bókar, nema undir rós: „Stórmæli mikil og
hræðileg í landinu víða“. Síðan kemur skrá yfir átta börn, sem
endurfæðst hafa fyrir heilaga skírn, j>egna af þessum grandvara
Drottins pjóni. Meðal þcirra er Sölvi Eiríksson, væntanlega son-
ur síra Eiríks, sá er talinn er hafa andast á unga aldri, j>ótt ekki
sé }>ess getið í annálnum.
Það er kalt í stofuhúsi klerksins í Þingmúla og að okkur slær
hrolli j>ar sem við stöndum að baki honum og skyggnumst í
kverið sem hann hefur í höndunum. Engu að síður leggur hlýju
frá }>essum manni, en hún megnar svo ógn lítið gegn bitru skamm-
degiskvöldsins og andlegum frostnæðingum aldarinnar.
1706. Var vetrarfar fyrir og eftir jól austan á Islandi víðast í
betra lagi.
Þetta ár skráir síra Eiríkur }>rjá kaupmála og tvær skímir.
1707. Var vetur allt fram á þorra hinn bezti fyrir austan, og
so mátti hann kallast til enda. A þessu sumri kom bólan út á
Eyrarbakka og var mjög mannskæð.
Síðan kemur upptalning á sjö börnum er hlotið hafa skírn á
árinu og endar sú upptalning svo: Þann 26. Octobris skirði Helga
Sigfúsdóttir Halldór Eiríksson. Guðfjeðgin] voru Bjarni Einars-
son og Þuríður Magnúsdóttir. En eg primsigndi hann á allra-
heilagramessu [1. nóv.] söfnuðinum nálægum í Þingmúlakirkju.
Þetta er Halldór sá er síðar forframaðist erlendis og varð
prentari á Hólum, sem áður segir. Ef til vill hefur sveinn ]>essi
verið eitthvað vanburða fæddur og }>ótt }>urfa að hraða inntöku
hans í söfnuðinn, úr }>ví amma hans Helga Sigfúsdóttir skírir
hann. Hún er oft nefnd sem guðmóðir barna þeirra er síra Eiríkur
skírir í Þingmúlakirkju.
1708. Var vetur góður (þorrinn harður). Þá gekk bólan fyrir