Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Síða 128

126
MÚLAÞING
eg yfirgaf hann en bar ekki langt ]?ví að hann hékk á reiðanum
í klemmu undir stertinum og hvarflaði nú til og frá í straumn-
um. í einu aðkastinu náði eg í ístaðsólina og kippti honum til
mín. Eg man alltaf hvemig hann hlunkaðist niður á bakkann
dyllublautur. Leppur hlýtur að hafa naggrað við bakkann pví
að hann lá par grafkyrr í vatninu sem svall honum um herða-
kamb en haus og háls upp úr.
Nú fór eg að svipast um og varð hugsað til áburðarhestanna.
Eg kom strax auga á pá. Þeir höfðu borist fyrir straumi nokkur
hundruð metra út eftir ánni en lent þar á grynningum og stöðv-
ast. Nú voru þeir á leið inn ána, brutust gegn straumi sem freyddi
um bógana og ]>ræddu grynningar með stefnu á Vaðhólmann.
Sjálfsagt hafa pcir veigrað sér við að leggja í dýpið skemmstu
leið til lands en skynjað væða leið út af hólmanum og valið hana.
Eftir drjúga stund náðu þcir landi og gengu upp yst í hólmanum.
Vaðhólminn er á stærð við meðaltún í gamla daga, 1—2 hekt-
arar að flatarmáli. Eg gekk til hestanna og sá að þeir voru
ómeiddir eftir volkið. Þeir létu sem ekkert væri og fóru að kroppa
en vatnið lak úr reiðfærunum.
Af Lepp er J>að að segja að hann var grafkyrr við bakkann í
þeirri stöðu sem fyrr var lýst og hrærðist hvergi. Nú var aðeins
eftir að bjarga honum á }>urrt. Virtist mér }?að gæti orðið erfitt
en fór að athuga málið. Taumurinn, sem auðvitað var tvíteym-
ingur, var kominn fram af honum. Mér tókst eftir nokkurt baks
að teygja mig í hann niðri í vatninu og gera úr honum einteym-
ing með Jm' að taka í endahnútinn við hringinn á annarri beisl-
isstönginni og draga tauminn í gegn. Síðan togaði eg í og hott-
aði á klárinn og fór hann pá að hreyfa sig. Tókst mér að poka
honum meðfram torfunni par til hann kom fyrir endann á henni
par sem landtaka sýndist skárri. Klárinn virtist hvatningunni
feginn. Þá hljóp eg til baka og togaði í og Leppur skildi hvatn-
inguna, hnikaði sér til ]?annig að hann sneri rassi í strauminn og
hausi að landi.Mér virtist hann eiga erfitt með viðspymu vegna
leðju í botni. Allt í einu tók hann á sig stóran rykk og heppnað-
ist að rísa upp á afturfæturna og slengja sér upp á endann á
stallinum neðan við aðalbakkann. Þar lá hann nú hálfur á þurru