Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1977, Blaðsíða 129

MÚLAÞING
127
lémagna eftir petta heljarátak, lagði hausinn flatan á þrepið og
mikil úðastroka stóð úr honum eftir áreynsluna. Eg varð smeyk-
ur um að hann hefði kostast við átakið. Þarna lá hann hreyfing-
arlaus um stund í óhægum stellingum og hvíldist. En upp á
bakkann varð hann að hafast. Eg kippti p\í í tauminn á ný og
hottaði á hann. Þá tók hann annan kipp, kom undir sig aftur-
löppunum og komst á fætur á stallinum, hímdi J?ar í keng um
stund og vatnið lak af honum en hóf sig síðan upp á aðalbakk-
ann. Þar dró hann sig aftur í keng og stóð með lafandi höfði
andartak og stundi við. Svo fór hann að kroppa og pá varð eg
innilega glaður við að sjá að J>essi trausti stólpagripur hennar
Rúnu. á Hafursá var heill eftir kaffæringar og umbrot.
Nú stóð eg þarna í umflotnum hólmanum og klárarnir J>rír.
Eftir dálitla stund fór eg að tjasla í slitna móttakið og lagði
hnakkinn á. Sótti síðan hina klárana, steig á bak Lepp og lagði
í hina kvíslina. Hún var vel í kvið og háskalaus með öllu og
allt gekk vel. Enn var sama lognværðin yfir náttúrunni og hlýjan
í veðrinu og eg hlustaði hress og glaður á söng árinnar blandað-
an dyn vatna inni í Skriðdal.
Eg reið sem leið lá upp með Ketilsstaðagirðingunni, yfir keldu-
díkið framan við fjósið og áfram túngötuna heim að bænum. Þá
kemur á móti mér stelpuhnokki sem eg pekkti að vísu í sjón en
hafði aldrei talað við. Hún varð fyrri til að yrða á mig:
„Þú kemur frá ánni“.
„Já“.
„Fékkstu ekki hrakning?"
„Jú“.
„Þú ert blautur. Komdu inn og fáðu J>ér kaffi“.
„Nei, eg er að fara út í Mýrnes. Þú átt heldur ekkert kaffi“.
„Það er nú samt hægt fyrir J>ví“. (Svolítið móðguð).
Sigríður Hallgrímsdóttir vissi hvað hún söng pá strax |>ótt hún
væri ekki há í loftinu. Alla ævi bjó hún á Ketilsstöðum og alltaf
var hún að gefa mönnum kaffi, hressa vegfarendur og gleðja.
Svo kvaddi eg Siggu og reið mannalegur í dullinu stanslaust
út í Mýrnes. Þar var eg í góðu yfirlæti hjá foreldrum mínum um
nóttina.