Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Qupperneq 9

MÚLAÞING
7
tók þar við búi. Flutti Magnús þá heimili sitt að Merki á Jökuldal, þar
bjó Stefán bróðir Þorvaldar. Þá tók Magnús að sér að segja til börnum
í lestri og skrift á Jökuldal og víðar. Stundum var hann hér austur á
Fléraði milli frænda og vina.
Magnús ívarsson var í meðallagi hár, en þéttvaxinn og þykkur undir
hönd. Hann var talinn glíminn vel, enda var sú íþrótt mikið iðkuð á
Héraði þegar hann var að alast upp. Haft er eftir Sveini Bjarnasyni
bónda á Heykollsstöðum að eitt sinn hafi verið efnt til glímukeppni á
Kirkjubæ í Tungu. Þangað fór Magnús, þá kominn á Jökuldal, og lagði
alla, kom heim vel virður með sigurinn. Sveinn hafði einnig eftir föður
sínum, Bjarna bónda á Hafrafelli, að eitt sitt hafi þá að garði borið að
Hafrafelli Magnús og Guðmund Björnsson á Ekkjufelli, síðar bónda í
Ekkjufellsseli, kenndur við bæ þann jafnan og kallaður Guðmundur í
Seli. Sveinn hélt að þeir hefðu báðir verið eitthvað að forvitnast um
systur sínar, sem þá voru sumar gjafvaxta. Hvað sem um það var þá
tóku þeir að glíma úti á túni. Þótti Bjarna undrum sæta að Guðmund-
ur, sem var bæði glíminn og vel sterkur, kom Magnúsi aldrei niður
heila byltu, svo var hann lipur og laginn, en skorti vitanlega afl á við
Guðmund, enda höfðu föt Magnúsar verið farin að láta á sjá. Ekkju-
fellsbræður voru orðlagðir kraftamenn og glímnir, svo að þeir báru af
flestum samtíðarmönnum sínum.
Segir nú ekki meira af lífshlaupi Magnúsar, en hann burtkallaðist af
þessum heimi með nokkuð sérstæðum hætti, og verður nú frá því sagt
nokkuð.
Það er síðast vitað til Magnúsar í þessu lífi, að á útmánuðum 1922
kom hann ríðandi ofan úr Fellum eða Fljótsdal, hefur sennilega ætlað
að heimsækja frændur og vini á Völlum og í Skriðdal. Hann fór um á
Ekkjufelli, fann þar börn úti og fékk þeim bréf sem hann hafði verið
beðinn fyrir. Þá hélt hann niður að Lagarfljótsbrú, en sást síðan ekki
meir. Magnús hafði ungan hest til reiðar. Um kvöldið rakst einhver á
hestinn þar sem hann stóð rólegur við skúrinn norðan við brúna.
Svipan bundin við hnakkinn, sem var í réttri setu á hrossinu, fátt benti
til að maðurinn hefði dottið af baki. Hvergi var Magnús að finna þótt
leitað væri, þótti sýnt að hann hefði farið í Fljótið - viljandi eða óvilj-
andi. Ýmis rök virtust hníga að því að hann hefði viljandi farið í
Fljótið, þar á meðal það að hrossið stóð rólegt norðan við brúna eins
og það væri þar eftir skilið. Einnig það að Brynjólfur bóndi á Ekkju-
felli var uppi á túni staddur um það leyti sem Magnús fór þar hjá. Var
hann að brynna hrútum sem voru þar í efsta kofanum á túninu.