Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Qupperneq 67

MÚLAÞING
65
ert var því til fyrirstöðu að þær bættust í hópinn. Þetta var orðið margt
fólk og talið ráðlegt að vera neðandekks fyrir landið, og fóru þeir sem
í lúkar komust þangað. Margir tróðu sér í stýrishúsið, en þeim sem
eftir voru var sagt að fara niður í lest, sem var höfð opin. Þetta átti að
vera til öryggis fyrir landið.
Þarna miili Skrúðs og lands má segja að darraðardansinn hafi hafist.
Skipstjóri vor hafði farið svo nálægt Flesinni, sennilega fyrir Flesjar-
boðann, að brotsjór helltist yfir bátinn, og þeir sem í lúkar voru hent-
ust hver á annan. Það má með sanni segja að stór og stæðilegur herra
fékk meira en fangfylli sína af kvenfólki, því þessar úr Reykjavík fylltu
fang hans, hljóðuðu og báðu guð að hjálpa sér - við værum að farast.
Þeim sem þarna voru leist annars ekki á blikuna, því sjór fossaði niður
í lúkar.
Föt ferðafólksins blotnuðu. Þeir sem í stýrishúsi voru hentust hver
utan í annan, og sagt var að kona skipstjórans hefði fallið við fætur
hans á stýrishúsgólfið og brostið í grát af ótta við hvað væri að gerast.
Þeir sem í lest voru fengu yfir sig sjógusuna eins og hún kom yfir bát-
inn og allir urðu að vonum hræddir. Svona byrjaði ballið það, en síðan
lagaðist þetta aftur. Þeim sem vit höfðu á þótti þetta samt einkennilegt
- að fara svo nærri skerjum að brot skyldi lenda á bátnum í svo sæmi-
legu veðri sem var.
Nú var haldið inn Reyðarfjörð og ferðahópurinn fór smátt og smátt
að taka gleði sína aftur - með stórsamkomu í Atlavík í huga, þetta var
alveg sérstakt tækifæri til að hrista upp í gráum hversdagsleikanum
með því að taka sér frí frá fiskvinnunni. Að sjóferðinni lokinni þótti
löng og erfið leið að baki.
Fæstir höfðu áður komið til Reyðarfjarðar, hvað þá upp á Hérað,
nýr ævintýraheimur í augsýn, en snemma ferðalags byrjaði vosbúð og
ferðin öll hingað til mislukkuð - hrakningar og erfiðleikar - allt af van-
þekkingu og barnalegum hugsunarhætti, sem aðeins bjargaðist vegna
hugrökku ungu mannanna sem eg nefni ekki hverjir voru.
Þegar farkostur okkar hafði fest landfestar sínar við bryggju á Reyð-
arfirði fóru ferðalangarnir að huga að landgöngu og þó fyrst að laga
klæðnað sinn, sem var hraklegur eftir brotsjóinn sem yfir bátinn gekk,
menn fóru að dusta sig og þerra til að líta nú sem þokkalegast út, þegar
landgönguliðið birtist Reyðfirðingum.
Þá var næst að hafa samband við bílstjórann sem áður hafði verið
ákveðið að færi með hópinn til Héraðs. Bílstjórinn mætti á staðinn á
farartæki sínu, sem var vörubíll með bekkjum á palli, okkur var sagt