Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1991, Síða 125

MÚLAÞING
123
strax að borða. Þokar þá Mangi disk-
inum nær sér, tekur upp vasahníf sinn
og tekur til snæðings hiklaust. Pró-
fastur segir með mestu hægð: „Eg
held þér hafi nú ekki verið ætlað
þetta, Magnús minn.“ Magnús er
skjótur til svars og segir: „Hafið ekki
orð um það, prófastur góður, þetta er
víst fullgott handa honum Klúku-
Manga, hann er ekki vanur við betra.“
Þegar Magnús tók svona í þetta kunni
prófastur ekki við að tala um þetta
meira og lét hann sitja að diskinum.
Frá Óða-Kristjáni.
(Sleppt úr þættinum)
Kristján er maður nefndur. Hann
mun hafa verið uppi á fyrsta fjórðungi
19. aldar. Helst er að skilja að hann
hafi mest verið í Eydalahreppi í
Suður-Múlasýslu. Hann hafði verið á
flækingi, mjög óðamála, bögumæltur
og einfaldur. Hann var kallaður Óði-
Kristján, en hvort hann hefur nokk-
urn tíma verið vitskertur veit eg ekki.
Hann sagði svo frá: „Eg var á ferð
yfir Berufjarðarskarð og stúlka sem
Guðrún hét. Við vorum að gamna
okkur þar uppi á skarðinu, þá veit eg
ekki fyrri til en hún stekkur upp og
gefur mér löðrung. Eg tók mér frelsar-
ans orð í munn og sagði: „Hvar fyrir
slær þú mig?“ „Fyrir hvað? - nema þitt
bölvað dugnaðarleysi," sagði hún, og
með það skildum við.“
Einu sinni sagði hann: „Eg var við
Eydalakirkju, presturinn var að pré-
dika, en eg var að yfirlíta kirkjuna og
sagði við sjálfan mig: „Þetta eru fjand-
ans vænar sperrur, þetta eru rækalli
duglegar stoðir." Þá sagði séra Eiríkur
amen, þá sagði allt fólkið amen.“
Frá Eiríki hœrukoll.
Maður er nefndur Eiríkur Árnason
og auknefndur hærukollur, því hann
bjó Iengi á Hærukollsnesi í Álftafirði
eystra, seinna voru þau hjón á Teigar-
horni við Berufjörð. Hann var ein-
faldur og bögumæltur mjög, og eru til
af því sagnir ýmsar. Katrín Eiríks-
dóttir hét kona hans, þau áttu 12
sonu. Einhverju sinni kemur Eiríkur
að máli við sóknarprest sinn, Þórarin
prófast ErIendssonI) sem lengi var
prestur að Hofi eftir 1845 og segir við
hann: „Má eg ætla að biðja yður, séra
Þórarinn minn að útvega Katrínu
konu minni preseníu (átti að vera
premía) hjá kónginum fyrir það að
hún hefur átt 12 sonu. Séra Þórarinn,
sem var sérstakt valmenni, ljúfur og
lítillátur við hvern sem fyrir var, tók
þessu góðlátlega og sagði: „Ó heilla
mín (það var orðtak hans), það er
sjálfsagt Eiríkur minn. Eg skal gjöra
mitt besta í þessu efni.“ Einhvern
tíma seinna spurði Eiríkur prófast
hverju konungurinn hefði svarað til að
gefa Katrínu sinni preseníu. „Ó heilla
mín,“ sagði prófastur, „konungur
sagði að Katrín gæti engin verðlaun
fengið vegna þess að sumt af drengj-
unum hefði hreppurinn þurft að ala
upp.“ Eiríki sýndist þetta sennilegt og
fór þess ekki á leit oftar.
Þessi klausa er líka höfð eftir Eiríki:
„Ma — “ (það var orðkækur hans) „eg
var einu sinni á Hofshálsi í svo miklu
veðri, að hann Rauðkolli kapallinn
tók á loft, hófurinn úr stykkinu og
skeifunni með, bagginn úr högldinni,
klyfberinn úr klakknum og allt út á
sjó.“
'* Séra Þórarinn dó 28. apríl 1898 — 98 ára.