Jökull - 01.12.1959, Qupperneq 38

sonar, og bílstjórinn Heiðar. Beltabíllinn Kraki
var einnig með í för og eigandi hans, Gunnar
Guðmundsson, sem ók honum á vörubíl til
Jökulheima. Kaffi var drukkið á Selfossi að
vanda, árbítur snæddur í skógarrjóðri norður
af Galtalæk og skein þar sól á nýlaufgaðan
skóginn, en er að Tungná kom, kl. 15.45, var
veður orðið rysjótt. Meðalvatn var í ánni og
komumst við yfir hana án ævintýra, en Sigur-
jón Rist viðbúinn á suðurbakka að vaða út í,
ef með þyrfti; hann var við mælingar þarna á
öræfunum.
Til Jökulheima komum við kl. rúmlega 21 og
höfðum þá frétt, að Guðmundur Jónasson sæti
enn á Grímsfjalli og að brotið væri drif í vísil
hans, Gosa. Var því komið skilaboðum í bæinn
um að senda drif inn að Hófsvaði. Þangað fór-
um við Heiðar um nóttina og sóttum drifið og
komum aftur í Jökulheima kl. 6 að morgni þess
4. Var þá enginn á ferli nema Jón kokkur, sem
hrokkið hafði upp með andfælum kl. 5 og hélt
vera komið hádegi. Þennan dag var veður sæmi-
legt framan af, en tók að rigna er leið á daginn.
Voru þá margir úr okkar hópi á heimleið frá
Langasjó og hröktust nokkuð. Um kvöldið kom
Guðmundur niður að jökulröndinni á Gusa með
fullfermi jökulfara úr fyrstu ferðinni, en hafði
orðið að skilja hóp eftir á Grímsfjalli. Meðal
farþega Guðmundar var Grímur póstur, sem
átti heim að fara, en var sni'iið inn á jökul aftur,
og kostaði það ekki langar yfirtölur.
Ekki var viðlit að koma öllum okkar hópi
upp í Grímsvötn í Gusa og Kraka, og varð að
skilja 11 eftir í Jökulheimum. Þeir, sem á jökul-
inn fóru, komust loks af stað frá jökulrönd kl.
2 aðfaranótt 5. júní. Sæmilega bjart var þá yfir
lágjöklinum, en var að syrta að. Færi var af-
leitt og álmsleðinn stóri, sem var aftan í Kraka,
afleitur í drætti. Eftir 10 klt. ferð var færið orð-
ið svo hábölvað, að hvorki gekk né rak, og var
því staðar numið vestur af I-Iáubungu í austan-
hvassviðri og hríðarbyl. Þarna var látið fyrir
berast til kl. 18.30, er aftur var haldið af stað,
og var færið þá illskárra um stund, en brátt
sótti í sama horf, og hafði okkur ekki miðað
langt, er við slógum tjöldum snemma aðfarar-
nætur 6. júní, suðvestan í Háubungu, — en
okkur hafði borið nokkuð suður úr réttustu
leið.
Laugardaginn 6. júní var haldið kyrru fyrir
fram yfir hádegi í von um að rofaði til, hvað
þó ekki skeði, og var þá haldið af stað kl. 13.15,
og fór Guðmundur á undan í Gusa, en hafði
talsamband við Kraka. Fór enn sem fyrr, að álm-
sleðinn hlóð framan við sig snjó, svo að honum
varð vart þokað, en klaki settist stöðugt á drif-
hjól Kraka, svo að hann tolldi ekki í gír. Var
það ráð loks tekið, og þó með þungum hug, að
skilja eftir álmsleðann með mestum hluta matar-
birgðanna og freista þess að komast til Gríms-
vatnaskála með drifið í Gosa. Svo fljótt fennti
í slóð Guðmundar, að torvelt var að fylgja
henni, og villubirtan var svo mikil, að ég frétti
það eftir á, að dömurnar í Gusa hefðu staðhæft
við Guðmund, að Valdimar Örnólfsson væri að
koma, kváðust þekkja hans þjálfaða skrokk og
eleganta göngulag, — en þetta reyndist vera
þumlungslangur skrúfnagli í snjónum fáa faðma
frá Gusa. En Valdimar hélt til í Kraka og stjórn-
aði þaðan morgunleikfimi í Gusa gegnum tal-
stöðvarnar.
Kl. 20 rofaði loks til, svo að grillti í Svíahnjrik,
og vorum við þá norðvestan í Háubungu. I
Grímsvatnaskála komum við laust fyrir mið-
nætti, og var þá veður kyrrt að kalla og frost
3 stig. Var okkur vel tekið af skálabúum, sem
fýsti að komast til byggða eftir nær viku inni-
setu á Grímsfjalli. Fluttu þeir sig úr skálanum
i bíla og sátu þar alla nóttina, en við hvíldum
lúin bein í hlýjum bólum þeirra. Þetta kallast
gestrisni.
Að morgni sunnudags 7. júní var sæmilega
bjart í lofti en skafrenningur mikili. Ekki kom-
ust Jreir, er heim ætluðu, af stað fyrr en kl.
14.10, og samferða þeim fórum við Gísli á Kraka
til að leita uppi matarsleðann, en okkur var
ekki rótt fyrr en hann væri fundinn. Með okk-
ur i þessa för völdum við tvo vaska menn, þá
Dóra og Pétur, og kvenmann að auki, sem við
vissum vera karlmannsígildi um dugnað, ef í
harðbakka slægi, Halldóru. Svo var fennt í slóð
okkar, að sums staðar fannst hún ekki nema
gengið væri þvert á hana og kannað með brodd-
staf, hvar fast væri fyrir undir lausasnjónum.
En loks fundum við álmsleðann, grófum hann
upp og héldum svo heim á leið. Var sú ferð
ærið erfið, en að sama skapi skemmtileg, og
komumst við í skálann nær miðnætti.
Er risið var úr rekkju mánudagsmorguninn
8. júní, ekki ýkja snemma, var bjart til suðurs
að sjá og Öræfajökull alheiður. Enn var all-
mikill skafrenningur af norðri, en skýlt er í
brekkunum suðaustur af skálanum, og þar
kenndi Valdimar dömunum skíðakúnstir fram
36