Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 57

Þýðingar skólapilta á nítjándu öld
Góður guð þrýstir blómunum að hjarta sínu, en það blómið sem
honum þykir vænst um kyssir hann, þá fær blómið rödd og syngur með
öðrum um hinn eilífa fögnuð.
Barnið heyrði það, sem hann talaði einsog í draumi; engillinn sveif yfir
varpanum þar sem barnið var vant að tína sóleyarknappa og knýta kerfi
um háls sér, og upp í fellshlíðina flaug hann þar sem það hafði átt húsin
sín. —
Hvaða blóm eigum við nú að taka, sagði engillinn til að gróðursetja á
himnum í himnaríki. - En fyrir framan litlu húsin í brekkunni hafði vaxið
gullintoppa, en nú hafði hún verið tröðkuð niður og lá þar visin.
„Aumingja gullintoppan“! sagði barnið „taktu hana svo hún verði aptur
gróðursett í himninum hjá guði.“ Engillinn tók gullintoppuna, og kyssti
barnið í staðin, en barnið lauk upp litlu augunum til hálfs. Engillinn tíndi
fögru blómin af vellinum og sóleyna, líka tók hann hófblöðkuna sem
mennirnir hafa andstigð á og fjalla[...]erkið úr móanum.
„Nú höfuð við fengið stóran blómvönd,11 sagði barnið og engillinn
játaði því en flaug þá ekki strax til himins. Þetta var um nótt og allt var
kyrt, engillinn flaug þá upp yfir fellið og sveif upp til fjallanna háu. Þar var
bær einn í dalnum og þangað flaug engillinn, en þar var ekki sem fallegast
útlits, baðstofúna var búið að rífa, upp um allan húsagarð lá rofið og
sprekið, fram á hlaðinu láu viðirnir og limrusl ofan af þakinu, allt var á tjá
og tundri. Inní baðstofutóftinni var fullt af fúasprekum og heyi úr
rúmunum, þar voru mórauðir hattagarmar, brotnar sleifar og fatagarmar
hvað innan um annað. Engillinn benti á bókarrifrildi nokkurt sem lá í
ruslinu, sem fleigt hafði verið, af því það var orðið ólesandi á það.
Engillinn sveif niður að bókinni og dróg út úr henni visin maríuvönd,
„þenna skulum við taka“ sagði engillinn „jeg skal segja þjer söguna meðan
við erum að fljúga!“ Nú flaug engillinn af stað og byrjaði söguna.
A þessum bæ og í þessari baðstofu átti fátækur dreingur heima, hann
hafði legið í rúminu frá því hann fæddist; Þegar hann var heilsubestur gat
hann að eins gengið fram að glugganum og svo var mátturinn þverraður,
svo varð að bera hann upp í rúmið aptur. Sólin gat ekki skinið inn um
baðstofugluggann nema um hádegisbilið vegna skemnanna á hlaðinu og
þegar litli dreingurinn ljet bera sig fram að glugganum í sólskinið og sá
rauða blóðið gegnum smáu fingurna þegar hann hjelt hendinni fýrir
andlitinu, þá hjet það svo að hann hefði verið úti þenna daginn.
Sólaruppkomu og sólarlag hafði hann aldrei séð. — Framhaldið síðar.
Arnljótur Ólafsson Jón Þórðarsson
B. Sigvaldason [S.] Skúlason
á .iSreýsdiá — Til þess þarf skrokk!
55