Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 63

Þýðingar skólapilta á nítjándu öld
verið að spyrja um næturgalann? Hann þekki ég vel; hann syngur svo
óvenju fagurt; móðir mín er veik, og mjer er leyft, að færa henni
matarleyfar á kveldin; hún býr niður við sjóinn. Þegar jeg fer aptur, og
hvíli mig í skóginum, þegar jeg er orðin þreytt; þá heyri jeg næturgalann
syngja. Þegar hann syngur, liggur mjer við að fara að gráta, því að það er
eins og hún móðir mín kyssi mig.“
„Eldamær litla!“ sagði hirðstjórinn, „jeg skal útvega þjer fasta þjónustu
í eldhúsinu, og þú skalt fá að sjá keisarann borða, ef þú vísar oss veg til
næturgalans, því að hann á að koma til hirðarinnar í kveld.“
Nú fóru þau öll út í skóginn, þar sem næturgalinn var vanur að syngja;
helmingur hirðarinnar var í förinni.
Nú fór kýr að öskra.
„Þetta er næturgalinn," sögðu hirðmennirnir; „það er merkilegt,
hvílíkur kraftur er í svo litlu dýri; en það er eins og jeg hefði heyrt til hans
áður.“
„Nei, þetta eru kýrnar“, sagði eldamærin litla; „vjer eigum enn langa
leið.“
Nú heyrðist í froskunum í tjörninni.
„Þetta er inndælt,“ sagði hallarpresturinn; „nú heyri jeg til hans; hljóðið
er eins og í dálitlum kirkjuklukkum.“
„Nei, þetta eru froskarnir," sagði eldamærin litla. „En nú býst jeg við,
að vjer heyrum bráðum til hans.“
Nú fór næturgalinn að syngja. „Þetta er næturgalinn," sagði litla
stúlkan; „hlustið þið á, og þarna situr hann;“ um leið benti hún á dálítinn
fugl, sem sat uppi á greinunum; hann var grár að lit.
„Er þetta næturgalinn?“ sagði hirðstjórinn; „jeg hef aldrei ímyndað
mjer, að hann væri svona; hann hefur sjálfsagt misst fagra litinn sinn af því
að sjá svona marga höfðingja kringum sig.“
„Næturgali litli,“ sagði eldamærin, „keisarann langar mikið til þess, að
þú syngir fyrir sig.“
„Það skal jeg glaður gera“, sagði næturgalinn; nú söng hann, svo að það
var mesta yndi, að hlusta á hann.
„Þetta er eins og gleðibjöllur,“ sagði hirðstjórinn; „lítið þið á, hve litli
barkinn reynir á sig; það er merkilegt, að vjer skulum aldrei hafa heyrt til
hans áður; hann kemst sjálfsagt til mikilla metorða við hirðina.”
„A jeg að syngja meira fyrir keisarann,“ sagði næturgalinn, því að hann
hjelt, að keisarinn væri með í förinni.
„Litli næturgali minn“, sagði hirðstjórinn, „það er mjer sönn ánægja, að
jeg á að bjóða yður til hirðveislu í kveld; keisarinn verður alveg hrifinn af
fagra söngnum yðar.“
ýfld/l, d . 93aiý/díá - Til i>ess þarf skrokk!
6i