Jón á Bægisá - 01.12.2005, Blaðsíða 64

H. C. Andersen
„Hann er nú fegurstur úti í skóginum,“ sagði næturgalinn; þó fór hann
með hirðinni, því að hann heyrði sagt, að keisarinn vildi það.
AJlt var nú svo fágað í höllinni; þar loguðu Ijós á mörg þúsund
gulllömpum, og skein á veggina og gólfið, því að allt var úr postulíni, á
göngunum var raðað inndælu blómunum smáu, sem bjöllurnar voru
hengdar við; þar var allra mesti ys og þys, og alltaf hringdu bjöllurnar.
I miðjum stóra salnum, sem keisarinn sat í, var settur gullstólpi. Öll
hirðin var inni, og eldamærin litla fjekk að vera bak við hurðina, því að nú
var hún orðin föst eldamær. Allir litu á litla fuglinn gráa, því að keisarinn
ljet í ljósi ánægju sína við hann.
Nú söng næturgalinn litli; hann söng svo inndælt, að keisaranum
vöknaði um augun, og að lyktum runnu tárin niður eptir kinnum hans;
þá söng næturgalinn enn fegurra; það gekk til hjarta hvers manns.
Keisarinn var svo glaður, og hann sagði, að næturgalinn skyldi bera
gullskóinn sinn um hálsinn, en næturgalinn þakkaði honum fyrir; hann
sagði, að sjer væri nógu launað.
„Jeg hef sjeð tár í augum keisarans; það er það, sem jeg hef mestar
mætur á; tár keisara hafa mikil áhrif. Guð veit, að það eru nóg laun fyrir
mig.“ Og svo fór hann aptur að syngja með blíðu, fögru röddinni sinni.
„Þetta er hin inndælasta ástleitni, sem jeg þekki," sögðu meyjarnar allt
í kring. Þegar einhver yrti á þær, höfðu þær vatn uppi í sjer, og fóru að
kvaka; þær þóttust þá vera næturgalar. Þjónarnir og herbergismeyjarnar
ljetu einnig skila því inn í salinn, að þau væru ánægð. Það var ekki svo lítið
varið í það, því að vandasamast af öllu er, að geta gjört þeim til hæfis.
Næturgalinn hlaut þannig hvarvetna mesta lof.
Nú átti hann að vera kyrr við hirðina, og eiga fuglabúr sjer, hann mátti
tvisvar sinnum fara út á daginn og einu sinni á næturnar. Hann fjekk tólf
þjóna. Sem allir höfðu silkitaug um fótinn á honum, til þess að halda
honum kyrrum. Það var ekkert skemmtilegt fyrir næturgalann litla.
Allir í borginni töluðu um þennan merkilega fugl; ef tveir menn
mættust, sagði annar ávallt; „Nætur-“, og hinn sagði: „gali“; svo stundu
þeir, og skildu hvor annan. Ellefu matmangarabörn voru látin heita eptir
næturgalanum, en ekkert þeirra fjekk nokkra rödd.
Einu sinni kom stór bréfstrangi til keisarans. Utan á hann var skrifað:
„Næturgali.“
„Þar kemur enn ný bók um fræga næturgalann okkar,“ sagði keisarinn,
en það var engin bók, heldur dálítil askja, og innan í henni var næturgali,
búinn til með mestu íþrótt, hann átti að vera eins og lifandi næturgalinn,
en var alsettur demöntum, rúbínum og safírum; þegar vjelunum í fugli
þessum var komið af stað, gat hann sungið eitt lag; þá gekk stjelið upp og
62
á .93/'/yd}á, — Tímarit þýðenda nr. 9 / 2005