Jón á Bægisá - 01.12.2006, Side 39

Sigrúnarljóð
Muntu þá miður skarta
þó munnur og kinnar hvítni?
Þó heimsdvalar-dreyrinn
deyi þér af vörum,
blærinn þær blíðlega skreytir
blá-sala eilífðar!
Engilhvítt formið hið fagra
finnast mun óskert kinna
jafnfrítt og jafngott rauðu
þó jarðblysin slokkni.
Mærin mín hin skæra!
mig ei láttu því einan,
mér þó að farir þú fyrri
til frið-sala himna!
Komdu þegar á köldu
kólgur ganga hausti
og um miðnætti máni
í mökkva sig hylur.
Mun þá folur máni
af meðaumkun bregða
blæju sinni, svo bjarta
eg brosa þig sjái —
Farðu þá, mín fagra!
fljótlega mér að bólstri
og hendi hvítri og mjúkri
mig hóglega snertu.
Svo þegar bregð eg blundi
og breiði faðm þér móti,
snjóköldum barmi snúðu
snarlega mér að hjarta!
Fast kreistu brjóst mér að brjósti
og bíddu uns máttu lausan
fá mig úr líkhams íjötrum,
svo fylgja þér megi eg.
*
*
á .íjSœyé-iá — í dag heyra sönggyðjurnar til þín
37