Jón á Bægisá - 01.12.2006, Blaðsíða 109

Tdrin
fyrr en ég nam staðar rétt fyrir framan þær. Konan virtist grá og guggin;
stúlkan, sem var auðsjáanlega dóttir hennar, hætti að gráta jafnskjótt og
hún sá mig. Eg spurði konuna hvers vegna hún væri að gráta.
- Ég á enga peninga, sagði hún, - og ég þarf vinnu. Hún þurrkaði
tárin.
— Ég fór frá manninum því hann lemur okkur alltaf þegar hann dettur
í það. Hann drepur mig ef hann finnur okkur.
— Hvað kanntu til verka? spurði ég.
- Ég kann að elda, herra minn. Ég er nú einu sinni kona. Ég kann líka
að þvo og þrífa.
Við hliðina á stráhúsinu var auður kofi. Ég sagði að hún gæti dvalið þar
um nóttina og ef mér líkaði eldamennska hennar væri hún þar með ráðin.
Morguninn eftir þegar ég var búinn að sýna henni áhöldin lagði ég leið
mína í bæinn til að leita Agústín uppi og segja honum að ég þarfnaðist ekki
lengur aðstoðar hans. En mér var sagt að hann hefði farið út á sjó í morguns-
árið ásamt fiskimönnunum og kæmi ekki fyrr en undir kvöld. Ég kom við
á pósthúsinu. Engin bréf biðu mín. Þá spurði ég starfsmanninn hvort hann
kannaðist við Júlíu, nýju eldabuskuna mína.
- Auðvitað þekki ég hana, svaraði hann. — Það þekkja hana allir. Hún
vinnur á kránni Tárin. Ef þú vilt fá að vita eitthvað ættirðu að geta fengið
upplýsingar þar.
Tárakráin reyndist vera matsölustaður nálægt ströndinni þar sem malar-
vegurinn endaði. Staðurinn virtist auður þegar ég kom inn, enginn var við
afgreiðsluborðið og allir gluggar lokaðir. Ég ætlaði að koma mér út þegar ég
heyrði hljóð berast úr einu horninu, rétt eins og þegar vökva er hellt í glas.
Ég snerist á hæli og sá þá blökkumanninn brosa. Hann bauð mér sæti um
leið og hann sagði:
— Má ekki bjóða þér?
Ég settist andspænis honum. Hann var að drekka brennivín með salti
og sítrónu. Eftir stundarkorn stóð hann upp til að ná í glas og skenkti
mér riðandi úr flöskunni. Veitingamaðurinn var ekki kominn á fætur, sagði
hann en sjálfur væri hann góðvinur hans. Hann spurði hvaðan mig bæri að
og hvað ég væri að gera þarna svona snemma dags.
Þegar ég minntist á Júlíu skall risahnefi í borðið og flaskan kastaðist á
gólfið.
- Hvar er hún? sagði hann og þreif í skyrtuna mína. — Hún er konan
mín.
Ég bað hann um að sleppa takinu og tók upp flöskuna. Freistinguna
gat ég engan veginn staðist og sagði honum hvar Júlía væri niðurkomin
en bætti við að hann skyldi ekki gera neitt heimskulegt. I sama mund
kom veitingamaðurinn inn. Ég notaði tækifærið, fór út og hraðaði mér að
L
á - I DAG heyra sönggyðjurnar til þín
107