Jón á Bægisá - 01.12.2006, Síða 74

Elias Canetti
líka safnað fólki kringum mig og sagt því sögur;
ég get líka fengið áheyrn. En í stað þess að fara stað
úr stað, án þess að vita hvern ég hitti, hvaða eyru
opni sig fyrir orðum mínum, í stað þess að treysta
algjörlega á frásögn mína set ég orð mín á pappír.
Eg lifi í skjóli hurða og borða, deigur draumóra-
maður, og þeir í mannþröng markaðarins meðal
hundrað framandi andlita, ávallt að breyta og ólún-
ir af burði nauðsynjalausrar visku, án bóka, metn-
aðar og innantóms orðspors. Meðal fólks sem lifir
af bókmenntum á okkar breiddargráðum hef ég
sjaldan kunnað við mig. Eg hef fyrirlitið það vegna
þess að ég fyrirlít eitthvað hjá sjálfúm mér og ég
held að þetta eitthvað sé pappírinn. Hér var ég allt
í einu á meðal skálda sem ég gat litið upp til vegna
þess að orð þeirra höfðu aldrei verið lesin.
En í næsta nágrenni, á sama torgi, varð ég að viður-
kenna hversu ósanngjarn ég hafði verið við pappír-
inn. Orstutt frá sagnaþulunum áttu skrifararnir
sinn stað. Það var afar rótt hjá þeim, rólegasti stað-
urinn á Djema el Fna. Skrifararnir voru ekkert að
hrósa sér af þekkingu sinni. Þeir sátu kyrrir, smá-
vaxnir og væskilslegir, með ritföng sín fyrir framan
sig og aldrei fékk maður á tilfinninguna að þeir biðu
eftir viðskiptavinum. Þegar þeir litu upp virtu þeir
mann forvitnilaust fyrir sér og horfðu brátt í aðra
átt. Bekkir þeirra stóðu nokkuð frá hver öðrum svo
ekki var unnt að heyra það sem fram fór hjá þeim
næsta. Þeir hógværari, eða kannski fornari á meðal
þeirra létu sér nægja að kúldrast á jörðinni. Hér
hugsuðu þeir eða skrifúðu í þagmælskum heimi,
umluktir gauragangi markaðstorgsins en um leið
út af fyrir sig. Þeir voru eins og ráðgjafar í einka-
málum og þar sem sú ráðgjöf fór fram opinberlega
höfðu þeir tileinkað sér nokkurs konar hverfanda.
Þeir voru naumast viðstaddir sjálfir, hér skipti að-
eins eitt máli, hin þögla tign pappírsins.
Pappír, spurningin um pappír eða
blað í samhenginu að setja orð á
pappír. Blaðið er venjulegra, en
í textanum er sérstaklega talað
um pappír en ekki blað og verður
ljóst neðar í greininni að „þetta
eitthvað“ verður að vera pappír.
4- grein:
Hverfandi sem ástand tjáir
það sem etwas Verschwindendes
vill segja, viðstadda menn sem
horfnir eru, sögumaður Canettis
hefur reynt þessa tilveru áður í
hringnum hjá sagnaþulnum og
skilur og virðir út frá sjálfum sér.
Til þeirra komu karlar einir eða pör. Einu
sinni sá ég tvær konur með andlitsblæju sitja á
72
fo'1 d - Tímarit þýðenda nr. 10 / 2006