Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2015, Page 46

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 1. tbl. 91. árg. 201542
Bára Sigurjónsdóttir, sérfræðingur í barnahjúkrun,
lýsir hér bugðóttri leið sinni að núverandi starfi
en með þrautseigju hefur henni tekist að koma
ýmsu til leiðar sem gagnast langveikum börnum
og fjölskyldum þeirra. Fleiri greinar um störf
sérfræðinga í hjúkrun munu birtast á þessu ári.
Hjúkrun og læknisfræði byggist á
hefðum. Flest heilbrigðisstarfsfólk verður
þess vart á sínum fyrstu árum í starfi
á heilbrigðisstofnunum. Sem hjúkrunar­
fræðingur á Barnaspítala Hringsins
varð ég alltaf jafnhissa þegar ég spurði:
Af hverju er þetta gert svona en ekki
hinseginn, af hverju er starfseminni ekki
breytt í takt við tíðarandann og þarfir
sjúklinganna hafðar að leiðarljósi? Þá
kom nær alltaf sama svarið: Af því að
þetta hefur alltaf verið gert svona.
Reynslan hefur sýnt mér að mikilvægt er
að vera með opinn huga og tilbúinn að
Bára Sigurjónsdóttir, bara@leidarljos.is
skoða nýja hluti, takast á við breytingar
og jafnvel horfa til þess að starfa sjálfstætt
utan veggja sjúkrahúsa ef aðstæður
kalla eftir því. Þannig er mín saga sem
sérfræðings í barnahjúkrun sem ég mun
núna stikla á stóru um í þessari grein.
Vissulega breytist ýmislegt með árunum
og ákveðin þróun á sér stað. Þegar ég
lít yfir mitt sérsvið innan barnahjúkrunar,
hjúkrun langveikra barna og fjölskyldna,
hef ég orðið vitni að því á minni starfs­
ævi að alvarlega langveik börn, sem
áður lifðu sitt æviskeið og nánast
bjuggu á ungbarnadeild Barnaspítala
Hringsins, eru nú öll komin heim í faðm
fjölskyldunnar. Þar þurfa foreldrarnir að
bera hitann og þungann af allri umönnun
þeirra.
Eftir að námi lauk réð ég mig á þáverandi
ungbarnadeild barnaspítalans. Þar voru
mikið veiku börnin sem ekki komust
heim og áhugi minn beindist fljótt að
þeim og hvernig mætti hlúa betur að
þessum fjölskyldum. Í þá daga var afar
takmörkuð aðstaða fyrir foreldra til að
vera hjá börnum sínum og ekki í boði
að fara með þau heim með viðunandi
aðstoð. Man ég enn þá eftir hvað mér
fannst það mikil sigur að hafa náð að
koma einum ungum dreng, sem aldrei
var útskrifaður, heim í einn sólarhring
með miklum viðbúnaði. Eftir á að hyggja
held ég að áhugi minn á heimahjúkrun
hafi vaknað um þetta leyti.
Nokkrum árum síðar, þegar ég var
orðin reynslunni ríkari, bauðst mér
að ganga til liðs við brautryðjendur í
heimahjúkrun barna, þær Guðrúnu
Ragnarsdóttur, deildarstjóra í Rjóðri,
og Kristínu Vigfúsdóttur, sem verktaki í
heimahjúkrun barna sem þá var á vegum
Tryggingastofnunar ríkisins. Um líkt leyti
hófst sú viðleitni á barnaspítalanum að
reyna að koma langveikum börnum heim.
Það reyndist mikilvægt að samstarfsfólk
mitt á ungbarnadeildinni þekkti mig
og bar traust til minna starfa og varð
það til þess að greiða fyrir að fleiri
börn fengu að fara heim með stuðningi
heimahjúkrunar. Að sama skapi fann ég
enn betur til þess að sú þjónusta, sem
veitt var á deildinni, hentaði ekki nógu vel
fjölskyldum langveikra barna.
Hvað var til ráða? Eftir að hafa vakið
máls á skoðunum mínum og sýnt
málefninu áhuga bauðst mér að vinna
í þverfaglegum hópi að tillögum um
úrbætur. Við lögðum fram góðar tillögur
en einhverra hluta vegna náðu þær ekki
fram og lítil sem engin breyting varð á
starfseminni.
FRUMKVÖÐLASTARF Í HJÚKRUN
– HORFT FRAM Á VEGINN