Þjóðmál - 01.06.2013, Síða 77

76 Þjóðmál SUmAR 2013
að brigslyrðum ýmissa um harð ræði lög-
reglunnar og hvernig ákveðnir for ustu-
menn Vinstri grænna agnúuðust ítrekað
út í einstaka lögregluþjóna og sýndu þeim
jafnvel fulla vanþóknun þó að þeir hefðu
ekkert annað til saka unnið en að vera
kallaðir til að gæta öryggis þingmanna . Þar
á meðal voru Steingrímur J . Sigfússon og
Álfheiður Ingadóttir sem fóru hvað dólgs-
legast að lögreglumönnum . Bókin rekur
einnig hvernig sumir þingmenn Vinstri
grænna virðast beinlínis hafa veitt aðstoð
við að sækja að Alþingishúsinu og lögreglu-
mönnum .
Bókarhöfundur virðist þeirrar skoðunar
að vel hafi tekist til við lögregluaðgerðir
miðað við hve illa lögreglan var búin
tækjum og tólum og illa undirbúin undir
fjöldamótmæli .
Eftir að hafa verið í nálægð við lög-
regluþjóna, sem lögðu sig í hættu við að
rækja skyldustörf sín sem best þegar harðast
var að þeim sótt, þá get ég ekki annað en lýst
virðingu minni og aðdáun fyrir því fólki sem
starfar í íslensku lögreglunni . Það var aðdá-
unar vert að sjá vaska sveit ungs fólks takast
af æðruleysi og festu á við vandann sem upp
kom þegar atlagan var hörðust að Alþingi .
Þó bókin sé vel og lipurlega skrifuð þá
skortir á að gerð sé ítarlegri grein fyrir þeim
sem stóðu að hörðustu mótmælunum og
atlögunni að lögreglunni . Einnig hefði verið
gott að fá meiri upplýsingar um appelsínu­
gulu byltinguna eða hverjir það voru sem
stóðu að því að koma lögregluliðinu til
hjálpar . Það var fólk sem vildi breytingar
en ofbauð atgangur niðurrifsaflanna sem
sóttu að lýðræðinu og þjóðfélagsskipaninni .
Mér var ljóst þegar ég sá hvaða öfl það voru
sem létu dólgslegast að miklu skipti að
borgaralega sinnað fólk skipaði sér saman í
einn flokk og treysti innviði hans, þrátt fyrir
að sá flokkur hefði ýmislegt á samviskunni
eftir langa valdasetu .
Lögreglumenn almennt stóðu sig vel
meðan þessi orrahríð gekk yfir sem og
yfir stjórn lögreglunnar . Hins vegar tel ég
að stjórnendum lögreglunnar hafi orðið
á mikil mistök í nóvember 2008 þegar
sótt var að lögreglustöðinni . Þá þurfti að
taka á skemmdarverkum og skrílslátum af
festu og sækja þá til saka sem að því stóðu .
Hugsanlega hefði þróunin orðið önnur ef
lögregluyfirvöld hefðu brugðist við árás-
inni á lögreglustöðina 22 . nóvember 2008
af eðlilegri festu og látið menn svara til saka
fyrir skemmdarverk og árás á lögregluna .
Í því sambandi má minna á að breska
lögreglan stóð frammi fyrir ólátum og
skemmdarverkum í London í ágúst 2011 .
Þar var brugðist við með því að sækja þá
strax til saka sem urðu uppvísir að lögbrot-
um . Skoðaðar voru myndir í fjölmiðlum
og vöktunarmyndavélum og kennsl borin
á óeirðarseggi og þeir síðan sóttir heim til
sín og látnir sæta ábyrgð . Hér var slíkt ekki
gert og lögregluyfirvöld sýndu linkind þó
sótt væri að lögreglustöðinni og lögreglunni
sem ekkert hafði til saka unnið .
Þegar eina sakamálið vegna óeirða leit
dagsins ljós var tilefnið löngu liðið . Það
er svo kafli út af fyrir sig, sem hefði mátt
fá frekari umfjöllun í bókinni, með hvaða
hætti ríkisvaldið sótti málið gagnvart
þeim sem ákærðir voru fyrir aðför að
Alþingi . Málsmeðferðin af hálfu sérstaks
saksóknara málsins, Samfylkingarkonunnar
Láru V . Júlíus dóttur, og vitnalisti sýndi að
lítill hugur fylgdi máli, alla vega var ekki
metnaður til að ná fram sakfellingu eða
rétt mætum refsingum yfir ákærðu .
Eftir ólætin í lok árs 2008 og byrjun
árs 2009 varð vart við aukinn áhuga og
umsvif glæpagengja á Íslandi og bárust
ýmsar fréttir af því . Ég hef velt því fyrir mér
hvort þetta sé afleiðing þess að óvandaðir
aðilar sáu hversu vanbúin lögreglan var að
takast á við ólæti fólks með almenn og lítt