Þjóðmál - 01.06.2013, Síða 87

86 Þjóðmál SUmAR 2013
bæjarfélaginu . Hrafnkell bregður ekki
aðeins upp ljóslifandi mynd af föður sínum
(1890–1965) heldur einnig móður sinni
Sólveigu Björnsdóttur (1905–1998) . Þau
voru gefin saman árið 1932, þegar Ásgeir er
kominn á fimmtugsaldur . Reisti hann konu
sinni myndarlegt steinhús við Brekkugötu
24 í Hafnarfirði . Hrafnkell segir:
Ásgeir gaf Sólveigu, konu sinni, húsið til
eignar með kaupmála, þegar
þau gengu í hjónaband .
Sagð ist vera í áhættusömum
atvinnu rekstri, á sjálfum
kreppu árunum . Hann vildi
tryggja konu sinni öryggi .
Ásgeir var Alþýðuflokks-
maður, einn af forystu-
mönnum flokksins í
Hafnarfirði […] Björn
tengda faðir hans var Sjálf-
stæðis maður og sama var að
segja um Ragn hildi, tengda-
móður hans . Sólveig tók
lof orð af eigin manni sínum, áður en þau
gengu í hjónaband, að hann reyndi ekki
að snúa tengdaforeldrum sínum til „rétts
vegar“ í pólitíkinni . Það var ekki reynt,
enda stóð Ásgeir ætíð við loforð sín .
Þessi lýsing gefur til kynna hina heitu
flokksstrauma á þessum árum . Þegar þau
Sólveig höfðu verið gift í 10 ár hvatti hún
mann sinn til að verða við áskorunum vina
sinna um að bjóða sig fram í bæjarstjórn
og sat hann þar í tvö kjörtímabil frá
1942 til 1950 . Hart var barist og segir
Hrafnkell að fyrir bæjarstjórnarkosningar
1954, þegar hann var á 15 . ári í 1 . bekk
í Flensborgarskólanum, hafi hann verið
sóttur í tíma til að hitta föður sinn og fleiri
Al þýðu flokksmenn í for stjóra skrifstofunni í
bæjar útgerðinni . Hrafnkell segir:
Sagði faðir minn mér að um bæinn gengi
saga sem höfð væri eftir mér, syni hans,
að ákveðið hefði verið að reka ákveðinn
skipstjóra hjá bæjarútgerðinni eftir næstu
bæjarstjórnarkosningar þar sem hann fiskaði
ekki nægilega vel . Spurði faðir minn mig að
því í áheyrn mættra, hvort það væri rétt að ég
hefði sagt þetta . Ég svaraði, að þetta væri ekki
satt . Ég hefði ekki sagt þetta enda haft enga
hugmynd um þetta . Faðir minn svaraði mér
um hæl: „Ég trúi þér, sonur, þú
mátt fara .“ […] Þegar ég kom
úr skóla þennan dag hitti ég
ekki móður mína og voru engin
skilaboð hvert hún hefði farið og
hvenær hún kæmi . Ég hringdi í
föður minn og vissi hann ekkert
meira en ég . Móðir mín kom
heim um kvöldmatartímann
og hafði farið til foreldra sinna,
skýrt þeim frá því hvað hefði
gerst og tekið af þeim handsalað
loforð um að þau myndu ekki
kjósa Sjálfstæðisflokkinn þetta
árið heldur Alþýðuflokkinn .
Þjóðlífsmyndin sem Hrafnkell dregur er ólík
þeirri sem við nú þekkjum en þó nær okkur
í tíma en hinar miklu og skjótu breytingar,
sem orðið hafa, sýna . Hann segir til dæmis frá
því að á hverjum fimmtudegi hafi faðir sinn
og félagar hans spilað bridge, byrjað að spila
klukkan 18 .00 heima hjá einum þeirra, borðað
veislumat klukkan 19 .00 og spilað til 23 .00 .
Á laugardagskvöldum hafi hins vegar verið
spilaður lomber í öðrum klúbbi föður hans,
tekið var til við spilamennskuna eftir kvöldmat,
eiginkonur sáu um kaffi og meðlæti klukkan
22 .00 og síðan var spilað til miðnættis .
Hrafnkell segir að margir og meðal annars
eiginkona hans, Oddný Ragnarsdóttir,
hafi spurt sig hvernig Sólveig, móðir hans,
og aðrar eiginkonur þeirra sem tóku þátt í
þessari spilamennsku hafi „getað liðið þetta