Þjóðmál - 01.12.2013, Síða 48

Þjóðmál VETUR 2013 47
greiðsla fengist í málinu . Fellur þetta mál
eins og flís við rass þeirra mála sem Greg
Lukianoff hefur verið að fást við, því þegar
rétttrúnaðinn skortir rök og lagaheimildir,
þá þykist hann hvergi nálægt hafa komið .
En Jón Baldvin er litskrúðugur maður og
því hlaut málið að fara víða, enda saga til
næsta bæjar þegar stjórnmálatröllið og
hagfræðingurinn Jón Baldvin er útilokaður
frá háskólakennslu vegna kvennamála .
Rötuðu deilurnar í dagblöðin enda ekki á
hverjum degi sem svo feitan bita rekur á
fjörur fréttamanna . Femínistar úti í bæ gripu
boltann á lofti og heimtuðu að manninum
yrði vísað á dyr skólans . Umhyggja fyrir
ætluðum fórnarlömbum kynferðislegs
áreitis var sögð ástæðan . Jóni var úthýst og
kom það utanaðkomandi undarlega fyrir
sjónir . Næst því að upplýsa málið komst
nornin Eva Hauksdóttir sem kann sitthvað
fyrir sér . Hún tók ekki bara saman umfjöllun
um málið í fréttamiðlum heldur skyggndist
hún á bak við tjöldin, leitaði skýringa beint
frá félagsvísindadeild, þar sem kómedían
var upphaflega sviðsett . Var þá bréf, sem
sagt var vera upphaf ólátanna og borist hafði
frá kynjafræðideild skólans, gufað upp og
vildi deildin ekkert kannast við þá aðkomu .
Meðan annað kemur ekki í ljós standa þessi
orð Evu: „Komi ekki haldbetri skýringar
fram en þær sem þar fengust verður að líta
svo á að félagsvísindadeild sé stjórnað af
harðlínufemínistum sem blogga út í bæ .“
Fyrir frammistöðuna gæti Eva Hauksdóttir
hins vegar átt fyrir sér frækinn feril hjá
FIRE, leitist hún eftir því .
Ísland sker sig ekki frá öðrum vestrænum ríkjum hvað varðar rétttrúnað . Það sem
dæmin hér að ofan sýna er sú myrkvun
hugans sem gerir gagnrýna hugsun að fyrsta
fórnarlambinu . Einsleitni er það sem koma
skal; ein skoðun, ein trú, einn vilji . Það má
líkja rétttrúnaðarkirkjunni við kaþólsku
kirkjuna á hinum myrku miðöldum þegar
menn voru brenndir fyrir skoðanir sem
samrýmdust ekki bókstaf kirkjunnar .
Brennur nútímans fara fram á klíkufundum,
í bakherbergjum, á veraldarvefnum og í
fjölmiðlum . Það er því ekki tilviljun að
Jonathan Rauch beinir orðum sínum að
rannsóknarréttinum sem með rógi og
dylgjum leggur starfsferil „trúlausra“ í
rúst og undantekningarlaust dæmir hinn
seka í ævilangt bann til að afla sér tekna .
Ekkert minna . En á þá ekki að hlusta á ákall
rétttrúnaðarins um umhyggju og nærgætni
fyrir tilfinningum annarra? Jú, að því marki
að ákallið sé sprottið af kærleika en sé
ekki aðferð til að skapa sjálfum sér rými .
Margboðuð umhyggja rétttrúnaðarins
inniheldur ekki raunverulega umhyggju .
Hún er sértæk aðgerð til að leggja vilja
manneskjunnar undir hugmyndafræði sína .
Hún er því bæði svikul og harðneskjuleg
því að hún hefur ekkert hjarta .

E insleitni er það sem koma skal; ein skoðun, ein trú,
einn vilji . Það má líkja rétt-
trúnaðarkirkjunni við kaþólsku
kirkjuna á hinum myrku
miðöldum þegar menn voru
brenndir fyrir skoðanir sem
samrýmdust ekki bókstaf
kirkjunnar . Brennur nútímans
fara fram á klíkufundum, í
bakherbergjum, á veraldar-
vefnum og í fjölmiðlum .