Frón - 01.04.1943, Blaðsíða 20

82
Jakob Benediktsson
til aS gera breytingartillögur viS frumvarpiS. Fjöldi funda voru
haldnir meSal fslendinga, Jón SigurSsson skrifaSi rækilegar
greinar i dönsk blöS og lýsti óskum Islendinga, ávörp voru send
bæSi til fulltrúa íslands á Hróarskelduþingi og annarra þing-
manna sem voru íslandi vinveittir. Ymsir mætir menn meSal
Dana, ekki sízt menntamenn, voru um þessar mundir íslandi
og íslendingum hlynntir og vildu unna þeim þess frelsis sem
um gat veriS aS ræSa. Áttu fslendingar þaS einkum fornbók-
menntum sínum aS þakka, sem einmitt á næstu árum á undan
höfSu aflaS landi og þjóS margra vina. Má í því sambandi minna
á afstöSu flestra EvrópuþjóSa gagnvart Grikkjum í frelsisstríSi
þeirra fáum árum áSur, — þó aS öSru leyti sé óliku saman aS
jafna, — þar sem fornbókmenntir öfluSu lítt þekktri sam-
tíSarþjóS vináttu og styrks í frelsisbaráttu hennar. MeSal þeirra
íslandsvina sem sátu á Hróarskclduþingi er sérstök ástæSa til
aS minnast Balthazars Christensens, sem gekk mjög drengilega
í liS meS fslendingum. Ekki sízt fyrir framgöngu hans og Orla
Lehmanns kom svo aS þingiS lagSi til aS Alþingi sjálfu skyldi
gefinn kostur á aS láta í ljósi álit sitt um frumvarpiS, áSur en
þaS yrSi aS lögum aS fullu. Eins lagSi þingiS til aS umræSur
skyldu fara fram í heyranda hljóSi og eingöngu á íslenzku, en
í frumvarpi kansellisins var konungsfulltrúa Ieyft aS tala á
dönsku, og umræSur skyldu fara fram fyrir luktum dyrum.
Aftur á móti var felld breytingartillaga um rýmkun kosning-
arréttar og fjölgun þingmanna. 1’aS bar til tíSinda meSan máliS
var rætt á Hróarskelduþingi, aS ávarp um AlþingismáliS kom
í fyrsta sinn til Hafnar frá bændum á íslandi, og var þaS
einmitt sent Balthazar Christensen. Má telja þaS hiS fyrsta tákn
þess aS deilurnar voru farnar aS vekja áhuga íslenzkrar alþýSu
á skipun hins nýja þings.
En á stjórnina hafSi allt þetta engin áhrif. KansellíiS vildi
í engu hagga frumvarpi sínu og sendi konungi þaS óbreytt.
Hafnar-íslendingar gerSu þá síSustu atrennuna til aS bjarga
málinu. Fundir voru haldnir og ávarp samiS til konungs þar
sem gerS var grein fyrir óskum íslendinga. En allt kom fyrir
ekki. Konungur samþykkti frumvarp kansellisins óbreytt meS
tilskipun sinni 8. marz 1843.
Þessi málalok urSu mörgum vonbrigSi, enda skorti mikiS á
aS hiS nýja Alþingi stæSist þær kröfur sem Jón SigurSsson
hafSi til þess gert. PjóSkjörnir fulltrúar voru aSeins 20, — Jón