Frón - 01.04.1943, Blaðsíða 16

78
Jakob Benediktsson
fulltrúaþingið Alþing og eiga það á Þingvelli eins og Alþing
hið forna, og laga það eftir þessu hinu forna þingi svo mikið
sem verða má«.
Með þessum úrskurði var málið komið á nýjan rekspöl. Enda
var fögnuður hinna framgjarnari Islendinga mikill. Jónas orti
kvæði sitt, Alþing hið nýja, sem endar á þessu bjartsýna erindi:
Sól skín á tinda.
Sofið hafa lengi
dróttir og dvalið
draumþingum á.
Vaki vaskir menn!
til vinnu kveður
giftusamur konungur
góða þegna.
Tómas Sæmundsson reis upp við dogg á banasænginni og
samdi siðustu ritgerðir sinar, ])ar á meðal grein um Al])ingi, og
Jón Sigurðsson stofnaði til útgáfu Nýrra félagsrita. Vér skulum
staldra snöggvast við ritgerð Tómasar, sem kom á prent vorið
1841, því að hún lýsir vel skoðunum höfundar og sjálfsagt að
nokkru leyti einnig skoðunum annarra Fjölnismanna.
Tómas gengur í grein sinni alveg fram hjá þeirri setningu í
úrskurði konungs þar sem sagt var að þing íslendinga skyldi
hafa hið sama verksvið og önnur ráðgjafarþing Danaveldis.
Hann dregur hins vegar fram þrjú meginatriði úr konungs-
úrskurðinum, 1) að þingið verði sem líkast hinu gamla Alþingi,
2) sé haldið á sama stað, og 3) hafi þá að sjálfsögðu sama nafn.
Á þessum forsendum reisir hann tillögur sínar um tilhögun hins
nýja Alþingis. Er þar skemmst af að segja að hann vill taka
upp aftur Alþingisskipun hins forna þjóðveldis að mestu
óbreytta, endurreisa vorþingin gömlu, kjósa 48 lögréttumenn,
12 úr hverjum fjórðungi, og halda þingið á ári hverju á Þingvelli
á sama tima og Alþingi hið forna var háð. Um nauðsyn þess
að halda þingið á Eingvelli fer hann mörgum orðum og tekur að
lyktum svo djúpt í árinni, að það gæti »ekki orðið kallað Alþing,
þó nokkrir menn kæmi saman til ráðagerðar í Reykjavík«.
Röksemdir Tómasar eru fluttar með mikilli mælsku og slíkum
eldmóði að ekki er örgrannt um að manni virðist kenna sótthita