Morgunblaðið - 02.10.2015, Síða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2015
✝ Hilmar JónBragason
fæddist í Reykjavík
5. ágúst 1948. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Ísafirði 24. sept-
ember 2015.
Foreldrar hans
voru Steinunn
Jónsdóttir hús-
móðir, f. á Hellis-
sandi 19.6. 1916, d.
19.12. 1994, og
Bragi Agnarsson stýrimaður, f.
á Fremstagili í Langadal 13.11.
1915, d. 17.3. 1999. Systkini
Hilmars eru Erling Aðal-
steinsson, f. 1938 (samfeðra),
Viggó Emil, f. 1942, Brynjar
Örn, f. 1944, Heiðar Þór, f. 1947,
d. 2015, Íris Harpa, f. 1950, og
Agnes Guðrún, f. 1952.
Hilmar kynntist Claudiu Ósk
Njálsstöðum í Húnavatnssýslu.
Á menntaskólaárunum fór
Hilmar til sjós á togaranum Sig-
urði og hann lauk stúdentsprófi
frá MR 1968. Hilmar skráði sig í
læknisfræði árið 1968 en hætti í
því námi og fór aftur til sjós
þann vetur. Hilmar fór til
Þýskalands 1969 til náms í efna-
fræði og þar kynntist hann
Claudiu Ósk. Saman fluttu þau
til Íslands og til Akureyrar þar
sem Hilmar starfaði sem kenn-
ari í gagnfræðaskólanum. Hilm-
ar lauk síðar BS prófi í efna-
fræði og kennsluréttindum frá
HÍ. Hilmar starfaði sem kennari
í efnafræði og fleiri raun-
greinum í MA og MR. Hann
fluttist svo til Laugarvatns 1983
og starfaði sem kennari í ML allt
til ársins 2010. Eftir að Hilmar
komst á eftirlaun árið 2010
flutti hann norður í Svarf-
aðardal og bjó þar til sumarsins
2015 er hann fluttist til Ísafjarð-
ar.
Útför hans verður gerð frá
Áskirkju í dag, 2. október 2015,
og hefst athöfnin kl. 13.
Georgsdóttur, f.
11.3. 1951, árið
1973 og eignuðust
þau tvo syni. 1. Óli-
ver, f. 1974, maki
Helgu Bjartar Möll-
er, f. 1977, og eiga
þau Urði, f. 2009,
og Iðunni, f. 2012.
2. Georg, f. 1975,
maki Fríðu Ein-
arsdóttur, f. 1979,
og eiga þau Brimi,
f. 2005, og Særúnu, f. 2007.
Hilmar bjó um stutt skeið á
Álftanesi ásamt foreldrum sín-
um og systkinum en síðar í
Hólmgarðinum í Reykjavík.
Hilmar kynntist fljótt sveita-
störfum á Álftanesi og dvaldi
þar iðulega á sumrin. Á barns-
og unglingsárum var Hilmar í
sveit á Valþúfu á Fellsströnd og
Elsku pabbi. Við erum ekki
enn búnir að átta okkur á að þú
sért farinn. Þú varst svo hraust-
ur og glaður allt síðasta ár þrátt
fyrir veikindin þín. Svo gerðist
þetta allt svo hratt. Það eru bara
nokkrar vikur síðan þú horfðir
spenntur á landsleikinn á móti
Hollandi með bjór í hönd.
Bangsímon Púi (Winnie The Po-
oh) kemur svo oft upp í huga
okkar þegar við hugsum um þig,
en heimspekin í þessum bókum
lýsir þér svo vel: njóta augna-
bliksins, vera góður vinur og
taka öllum opnum örmum. Þú
hafðir svo gaman af því að fá
gesti og vera gestur og vera í
kringum fólk. Börnin okkar voru
farin að þekkja sögurnar um
Bangsímon þegar þú last þær
fyrir þau. Skemmtilegast var
samt þegar þú endursagðir þess-
ar sögur og brandarana í þeim
og hlóst svo mikið sjálfur. Hérna
er brot úr uppáhalds sögunni
þinni þegar Bangsímon fer til
Kanínku og kemst í hann krapp-
an:
Bangsímon fannst alltaf gott
að fá eitthvað gómsætt klukkan
ellefu á morgnana og hann varð
mjög glaður þegar Kanínka tók
fram diska og bolla; og þegar
Kanínka sagði: „Viltu hunang
eða mjólk með brauðinu?“ var
hann svo ákafur að hann sagði:
„Hvort tveggja“ en svo vildi
hann ekki vera of gráðugur og
bætti því við: „En vertu ekkert
að hafa fyrir brauðinu.“ (A.A.
Milne)
Elsku pabbi, takk fyrir allt
saman.
Óliver Hilmarsson og
Georg Hilmarsson.
Elsku Hilmar.
Það sem enginn okkar vildi
hugsa í fyrra er nú orðið, þú ert
farinn frá okkur. Það er svo sárt
að finna fyrir tómarúminu sem
nú er í lífi okkar.
Við kynntumst í München
1973, bæði í námi þá. Þú tókst
mig með í ævintýraferð til
heimalands þíns, fyrir mig þá til
óþekktrar eyju langt úti í hafi,
eyju sem átti eftir að verða
heimaland sona okkar tveggja.
Einlægni, nægjusemi, umönnun
og áhugi þinn á lífinu hafa alla
tíð dregið fólk jafnt sem dýr að
þér. Og þó leiðir okkar skildi
hefur sterk vinátta tengt okkur
alla tíð föstum böndum, yfir
heimsálfur og í 42 ár.
Þegar þú fórst á eftirlaun var
næsta stóra hlutverk að hugsa
um barnabörnin okkar fyrir
norðan. Þú planaðir oft eitthvað
skemmtilegt fyrir barnabörnin í
Reykjavík þegar þú komst suð-
ur, til dæmis leikhúsferðir o.fl.
og ég var svo heppin að slást í
för með ykkur.
Sem afi og amma áttum við
margar góðar stundir þegar þú
komst í heimsókn suður eða við
fórum í heimsókn norður. „Fag-
ur fiskur í sjó“ mun alltaf vera
dýrmæt minning fyrir okkur öll,
hvellandi barnshlátur og hæst af
öllum afi og amma.
Þakka þér fyrir að leyfa mér
að fylgja þér þetta síðasta, erf-
iða ár. Þakka þér fyrir skilning-
inn á erfiðum tíma, fyrirgefn-
ingu, ástúð og kærleika sem þú
hefur sýnt mér, Hilmar. Þú
varst sannur vinur, og svo miklu
meira en það, traustur faðir,
skemmtilegur afi, og algjör
hetja.
Með tíma mun tómarúmið
fyllast af góðum minningum af
þér.
Góða ferð.
Claudia.
Ég held að það sé ekki mjög
algengt að karlmenn við góða
heilsu, rétt skriðnir yfir sextugt
ákveði að nýta sér eftirlaunarétt
sinn og hætti að vinna.
Það gerði hins vegar Hilmar
tengdafaðir minn fyrir fimm ár-
um þegar hann sagði starfi sínu
lausu, flutti úr kennaraíbúðinni
sinni á Laugarvatni norður í
land og fjárfesti í sínu fyrsta
húsnæði, Tjarnargarðshorni í
Svarfaðardal. Við Óliver, sonur
Hilmars, bjuggum í næsta ná-
grenni, í Skíðadal.
Það var mikill hvalreki að fá
Hilmar norður. Skyndilega átt-
um við ættingja á svæðinu og
litlu dætur okkar nutu góðs af
afa sínum sem hafði endalausan
tíma og þolinmæði til að dekra
við þær. Hilmar hefur því verið í
miklum tengslum við okkur fjöl-
skylduna síðustu árin og okkar
daglega líf mjög samtvinnað
hans daglega lífi.
Hilmar var svolítið sérstakur
karl. Hann var góðmenni sem
gerði ekki flugu mein í bókstaf-
legri merkingu. Hann mátti ekk-
ert aumt sjá hvort sem um var
að ræða dýr eða menn.
Hann var jafnréttissinni og
veigraði sér ekki við því að taka
að sér hin ýmsu verkefni sem
mörgum körlum á sjötugsaldri
hefði kannski blöskrað. Verkefni
eins og að skipta um taubleiur
og sjá um dætur okkar Ólivers í
nokkra daga með öllu tilskildu.
Hann bakaði vöfflur og hjóna-
bandssælur, sauð sultur, gerði
við föt, bauð í flottar veislur og
hafði gaman af því að veita vel.
Vinir okkar voru vinir hans og
fjölskylda mín var fjölskylda
hans.
Hilmar bar mikla virðingu
fyrir fólki og fjölbreytileikanum,
honum fannst fólk með framandi
reynslu áhugavert og tók því
fagnandi. Hann var heimsmaður,
talaði esperanto og þýsku auk
ensku.
Hilmar hafði unun af útiveru
og fór mikið um á gönguskíðum.
Hann var fuglaskoðari, skák-
maður, spilaði bridge og las mik-
ið. Það var frábært að fylgjast
með Hilmari þegar hann var
með litlu dætur okkar. Hann
kenndi þeim um fuglana, flókin
orð, las fyrir þær, fór með þær á
skíði og bakaði með þeim. Hann
var alltaf til í samveru með okk-
ur og var einfaldlega maður sem
sagði almennt já.
Nú síðasta vetur breyttust að-
stæður okkar Ólivers og upp
kom sú staða að fýsilegt væri að
flytja á Ísafjörð. Hilmar hafði
greinst með krabbamein sumar-
ið áður og var í meðferð sem
gekk vel. Hann tók veikindunum
af æðruleysi og ætlaði að sigrast
á þeim. Hugmyndin um að flytja
í burtu frá Hilmari var slæm í
okkar eyrum en hann kom öllum
á óvart og var tilbúinn að flytja
með okkur vestur. Hann dreif í
að selja fína húsið sitt í Svarf-
aðardal og fjárfesta í húsi á Ísa-
firði sem hann fékk afhent í
sumar. Hann sagði að sig hefði
alltaf langað til að skoða Vest-
firðina betur og hlakkaði til.
Þessi ákvörðun og hugrekki
Hilmars voru mjög lýsandi fyrir
hann. Hann var óeigingjarn,
hálfgerður hippi, lagði litla sem
enga áherslu á efnislega hluti og
fjölskyldan var í algjörum for-
gangi.
Það hafa verið forréttindi að
hafa verið svo mikið í samskipt-
um við Hilmar á síðustu árum og
ég sakna hans sárt. Það er erfitt
að hugsa til þess að hann verði
ekki í næsta nágrenni við okkur
á nýjum stað.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð.
Helga Björt Möller.
Hvað á að segja þegar ástkær
faðir, afi, bróðir, frændi og vinur
er hrifsaður í burtu? Eftir stönd-
um við orðlaus, sár og hrygg.
Ég man fyrst eftir Himma
bróður svona fimm ára, þegar
hann var níu ára, hann í hand-
bolta eða fótbolta með vinum og
félögum á Víkingsvellinum, eins
og Rúnari Gísla og Einari heitn-
um Mag, sem þá var við Hæð-
argarð, og ég alltaf að elta stóru
strákana og spyrja hvort ég
mætti vera með. Himmi bróðir
hafði óendanlega þolinmæði og
umburðarlyndi gagnvart litlu
systur, og oftast fékk ég að vera
með, með einum eða öðrum
hætti, þó ekki væri nema að
sækja boltann fyrir strákana.
Himmi bróðir var sá í fjöl-
skyldunni okkar stóru sem
fylgdist best með mér, náms-
framvindu og gengi í íþróttum.
Hann reyndar sá um að ég sinnti
heimalærdómi og hjálpaði mér,
ekki síst í stærðfræði eins og
það heitir í dag, en var vitanlega
bara einfaldur reikningur.
Við áttum sameiginlegt
áhugamál, æfðum bæði og
kepptum í handbolta fyrir félag-
ið okkar Víking. Við höfum verið
stuðningsmenn Víkings allar
götur síðan.
Hilmar og ég vorum náin frá
unga aldri og ekki breyttist það
þegar hann varð skyndilega ein-
stæður tveggja drengja faðir
vorið 1977. Þá hringdi Hilmar í
okkur Viðar (sem var þáverandi
eiginmaður minn) á Ísafjörð og
spurði hvort við ættum tök á að
veita liðsinni. Við vorum komin
til Akureyrar tveimur dögum
síðar, þar sem Hilmar kenndi við
gagnfræðaskólann og Mennta-
skólann á Akureyri.
Ég fékk að æfa mig að vera
mamma fyrir þá draumadrengi,
Óliver, sem þá var tæplega
þriggja ára gamall, og Georg,
sem þá var rúmlega eins og
hálfs árs, á meðan þeir Himmi
og Viðar grófu skurði fyrir Ak-
ureyrarbæ.
Þótt sambúð Hilmars og
Claudíu stæði ekki lengi, aðeins í
rúm þrjú ár, voru þau ávallt
miklir og nánir vinir og Claudía,
líkt og Óliver og Georg var vakin
og sofin við hlið Hilmars í veik-
indum hans. Vinátta Hilmars og
Claudíu var einstök.
Hilmar hefur alltaf verið ein-
staklega umhyggjusamur, góður
Hilmar Jón
Bragason
✝ Jónína Mar-teinsdóttir
fæddist 29. janúar
1927 í Ystafelli í
Köldukinn. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri 22. september
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Marteinn
Sigurður Sigurðs-
son, bóndi í Ysta-
felli, f. 10. maí 1894, d. 25. októ-
ber 1984, og kona hans Kara
Arngrímsdóttir, f. 2. febrúar
1894, d. 24. desember 1980.
Systkini Jónínu eru: Kristbjörg
Marteinsdóttir, f. 12. janúar
1918, d. 1. október 2010; Sig-
urður Marteinsson, f. 6. maí
1921, d. 19. mars 1923; Sigurður
Marteinsson, f. 9. maí 1924, d. 1.
janúar 1989; Arngrímur Mar-
teinsson, f. 26. júlí 1930.
Hinn 7. september 1946 giftist
Jónína Sigurði Sigurðssyni frá
Landamóti. Foreldrar hans voru
Sigurður Geirfinnsson, bóndi á
Landamóti, f. 12. september
1893, d. 27. apríl 1981, og kona
hans, Klara Guðlaugsdóttir, f.
15. júlí 1894, d. 12. ágúst 1953.
Börn Jónínu og Sigurðar eru:
Þormóður Sigurðsson, f. 15.
ágúst 1959. Synir hans eru: a)
Gunnar Freyr Þormóðsson, f.
11. júní 1980. b) Gísli Valur Þor-
móðsson, f. 14. nóvember 1986,
maki Júlía Björk Kristmunds-
dóttir. c) Sigurður Fannar Þor-
móðsson, f. 2. september 1988.
Maki Þormóðs er Ave Kara
Sillaots, f. 18. mars 1971.
6) Baldvin Hermann Sigurðs-
son, f. 19. febrúar 1964. Dóttir
hans er Una Baldvinsdóttir, f. 9.
apríl 1983. Maki Baldvins er
Anna Stefánsdóttir, f. 22. apríl
1957, og á hún fjögur börn.
Jónína ólst upp í Ystafelli og
gekk í barnaskóla, Héraðsskól-
ann á Laugum, og Húsmæðra-
skólann á Laugum. Eftir að hún
giftist bjuggu þau hjónin á
Landamóti en fluttust búferlum
til Akureyrar árið 1964. Eftir að
börnin komust á legg fór hún að
vinna utan heimilis, lengst af við
ýmis störf á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri. Einnig vann
hún á Dvalarheimilinu Skjald-
arvík.
Jónína var virk í kvennabar-
áttunni á sínum tíma og tók þátt
í Kvennaframboðinu á Akureyri
1982, sem var ásamt framboði í
Reykjavík undanfari Kvennalist-
ans. Einnig var hún um árabil fé-
lagi í Söngfélaginu Gígjunni,
sem var kvennakór á Akureyri.
Útför Jónínu fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 2. október
2015, og hefst athöfnin kl. 13.30.
1) Anna Sigrún Sig-
urðardóttir, f. 16.
júní 1946, d. 2. febr-
úar 1952. 2) Svandís
Sigurðardóttir, f.
30. desember 1947.
3) Klara Sigríður
Sigurðardóttir, f.
25. júní 1952. Börn
hennar eru: a)
Linda Hrönn Krist-
jánsdóttir, f. 25. júlí
1970, maki Harpa
Elísa Þórsdóttir. b) Lis Ruth
Klörudóttir, f. 22. mars 1979,
maki Lúðvík Aron Kristjánsson
og eiga þau tvö börn. c) Nína
Kjartansdóttir, f. 24. desember
1983, maki Árni Viggó Sigur-
jónsson og eiga þau tvö börn.
Maki Klöru er Sigurður Ólafs-
son, f. 29. september 1951, og á
hann þrjú börn. 4) Sigurður
Marteinn Sigurðsson, f. 25. júlí
1954, kona hans er Guðrún Stef-
ánsdóttir, f. 7. febrúar 1956.
Börn þeirra eru: a) Alda Björk
Sigurðardóttir, f. 24. ágúst 1973,
maki Baldvin Stefánsson og eiga
þau tvær dætur. b) Haukur Þór
Sigurðsson, f. 6. júní 1980, maki
Inga Bryndís Bjarnadóttir og
eiga þau tvo syni. c) Stefán Sig-
urðsson, f. 16. febrúar 1982. 5)
Tengdamóðir mín, Jónína
Marteinsdóttir, kvaddi á fögrum
haustdegi á áttugasta og níunda
aldursári, södd lífdaga. Hún var
orðin 71 árs og ég á miðjum aldri
þegar við kynntumst og tók hún
mér og mínum ákaflega vel frá
fyrsta degi. Hún var ekki allra,
nokkuð sérstök í háttum, talaði
mikið og fór um víðan völl, vel
gefin en minnið gaf sig nokkuð
undir það síðasta. Hún hafði
lúmskan húmor og gat verið
sjálfhæðin, sem stundum fór
framhjá viðmælendum hennar. Í
henni var sterk, listræn taug.
Hún söng um árabil í metnaðar-
fullum kvennakór, Gígjunni,
stundaði ýmsar hannyrðir og var
liðtækur frístundamálari.
Ýmislegt varð Jónínu mót-
drægt í lífinu. Hún missti elstu
dóttur sína úr hvítblæði fimm ára
gamla og næstelsta dóttirin fékk
heilahimnubólgu á öðru ári og
varð fjölfötluð upp úr því. Auk
þess glímdi Jónína sjálf við van-
heilsu á yngri árum. Mann sinn
missti hún 58 ára gömul og bjó
ein eftir það. Erfið lífsreynsla
hefur því eflaust sett sín spor á
lundarfar hennar og beygt hana
en hún brotnaði aldrei.
Jónína var af sterkum þing-
eyskum stofnum. Föðurafi henn-
ar var Sigurður Jónsson í Ysta-
felli, fyrsti ráðherra
Framsóknarflokksins í fyrstu
fjölskipuðu ríkisstjórn Íslands
1917-1920. Hann var meðal for-
vígismanna í hinni einstöku
menningar- og stjórnmálahreyf-
ingu sem blómstraði í Þingeyjar-
sýslum á síðari hluta 19. aldar og
fyrri hluta þeirrar 20. Það þarf
því ekki að undra, að fé-
lagshyggja, framfarahugur og
réttlætiskennd hafi staðið hjarta
Jónínu nær enda tók hún virkan
þátt í starfi Kvennaframboðsins
og Kvennalistans á Akureyri á
sínum tíma.
Ég kveð Jónínu með virðingu
og þakklæti fyrir velvilja og góð-
an hug; – auk skemmtilegra grí-
naktugheita þegar sá gállinn var
á henni.
Sigurður Ólafsson.
Amma var kona sem hafði allt-
af eitthvað að segja og hafði
sterkar skoðanir á hlutunum. Það
var þó alltaf stutt í grínið og gát-
um við oft hlegið mikið þegar við
sátum saman með kaffibolla í
hönd. Hún hafði gaman af því að
spá í bolla og sem lítilli stelpu
fannst mér spennandi að hlera
samtöl hennar við þá sem hún var
að spá fyrir. Eftir að ég fullorðn-
aðist gátum við setið saman og
gleymt okkur í spjalli um pólitík
og hafði hún mjög gaman af því
að segja mér sögur af sér á sínum
yngri árum og þátttöku sinni í
kvennapólitík. Í heimsóknum
mínum til hennar var líka oft
gripið í myndalbúmið og mér
sagt frá fólkinu á myndunum.
Amma ólst upp í sveit og vandist
því að taka vel á móti gestum og
fylgdi það henni þegar hún flutti
til Akureyrar. Þegar ég kom í
heimsókn var öllu tjaldað til og
veitingarnar bornar fram eins og
halda ætti veislu, þótt það væri
bara ég að koma. Amma sýndi
áhuga á öllu því sem ég var að
gera og var dugleg að segja mér
hversu stolt hún væri af mér. Ef
ég komst ekki í heimsókn til
hennar hringdi hún reglulega í
mig og vildi fá fréttir af mér og
langömmubörnum sínum. Þegar
ég hugsa til hennar sé ég hana
alltaf fyrir mér brosandi og hlát-
ur hennar ómar í eyrum mínum.
Elsku amma, ég mun sakna þín
en veit um leið að þú ert á góðum
stað.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
(Sigga Dúa.)
Lis Ruth Klörudóttir.
Nína amma og Diddi afi áttu
heima á Spítalaveginum þegar ég
var ung og þangað var gott að
koma.
Í minningunni mátti allt, við
Linda frænka hoppuðum í rúm-
inu, slógumst með koddum, mát-
uðum kjólana og skartgripina
hennar ömmu þangað til allt var
komið út úr fataskápum og skúff-
um.
Allt frekar frjálslegt og mikil
gleði. Pínulítil var ég búin að átta
mig á því að ekki mátti moka
mold upp úr blómapottum, nema
hjá ömmu Nínu fór ég ekki eftir
því.
Eitt var samt bannað, það var
að grilla samlokur í vöfflujárninu,
en Balli frændi grillaði þær samt
handa okkur, við máttum bara
ekki segja frá. Amma hafði gam-
an af að mála og syngja, hún fór á
myndlistarnámskeið og söng með
Gígjunum. Hún var mikil kven-
réttindakona og gekk í Kvenna-
listann sem var hennar hjartans
mál.
Hún tók ekki bílpróf fyrr en
um sextugt þegar hún var orðin
ekkja, lærði á sjálfskipta bílinn
sinn og var mjög stolt þegar hún
tók svo prófið og gat verið frjáls.
Ég var líka stolt af henni. Amma
hafði gaman af að tala við fólk og
var mikil félagsvera. Hún hafði
sterkar stjórnmálaskoðanir og
voru réttindi kvenna sérstakt
áhugamál hennar.
Hún hafði gaman af að brasa í
eldhúsinu, helst þá eitthvað fram-
andi og svolítið skrautlegt. Hún
vildi nefnilega fara sína leið, ekki
þá sem aðrir sögðu henni að fara
eða fara eftir uppskriftum. Við
fjölskyldan kveðjum ömmu Nínu
og minnumst hennar með hlýju
og söknuði.
Alda Björk Sigurðardóttir.
Jónína
Marteinsdóttir