Morgunblaðið - 25.02.2016, Qupperneq 10

10 DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2016
Valgerður Þ. Jónsdóttir
vjon@mbl.is
It’s nine o’clock on a Saturday
The regular crowd shuffles in
There’s an old man sitting next to me
Making love to his tonic and gin
Pálmi Sigurhjartarson slær tón-
inn fimum fingrum á nótnaborð flyg-
ilsins á Café Rosenberg og syngur
nokkur vers Píanómanns Billy Joels.
Klukkan er tíu laugardagskvöldi,
fastagestir hafa komið sér fyrir sem
og fjöldi fólks á öllum aldri. Einhvers
staðar í salnum kann að sitja gamall
maður með sitt tónik og gin. Það fer
mismikið fyrir gestunum.
Sing us a song you’re the piano man
Sing us a song tonight
Well we’re all in the mood for a
melody
And you’ve got us feeling alright.
Píanómaðurinn er ekki lengur
einn um sönginn. Salurinn hefur
smám saman tekið undir og syngur
hástöfum með í tíunda og síðasta
versi þessarar ljúfsáru ballöðu. Pí-
anómaðurinn hefur lagt grunninn að
stemningunni það sem eftir lifir
kvölds. Allir eru í stuði fyrir fleiri lög,
margir vilja syngja með, aðrir syngja
einsöng við undirleik píanómannsins
og sumir biðja um óskalög. Allt alveg
eins og Pálmi Sigurhjartarson sá fyr-
ir sér þegar hann kom að máli við
vertinn, Þórð Pálmason, og stakk upp
á að heyra hvað syngi í gestunum.
Sönggleðin réði ríkjum og eig-
inlega stórmerkilegt hversu margir
sungu undurfagurt og voru ófeimnir
við að hefja upp raust sína. Stundum
rak fólk í vörðurnar í textanum, en
Pálmi kom því aftur á sporið og dró
sig síðan prúðmannlega í hlé svo
söngvararnir fengju notið sín. Vanur
maður, píanómaðurinn.
Sumir fara út að
dansa, aðrir að syngja
„Mig langaði til að koma þessu
formi á kortið í skemmtanalífinu og
Þórður tók vel í hugmyndina. Ég hef í
mörg ár spilað á árshátíðum, einka-
samkvæmum og alls konar sam-
komum hjá fyrirtækjum sem vilja
skapa píanóstemningu. Sjálfum
finnst mér óskaplega gaman að spila
á píanó og fá fólk til að syngja. Þegar
ég fer norður að spila á tónleikum eða
dansleikjum bregð ég mér oft svona
„off the record“ inn á Götubarinn á
Akureyri, sest við flygil sem þar er til
frjálsra afnota, tek nokkur lög og fæ
fólk til að syngja með. Svona uppá-
komur eru spennandi, nokkurs konar
ferðalag út í óvissuna sem er í senn
skemmtilegt og gefandi fyrir mig og
vonandi aðra líka. Sumir vilja fara út
að dansa, aðrir að syngja.“
Sú spurning vaknar hvort hann
hafi haft með sér nokkrar varaskeifur
til að hita upp með sér á Rosenberg –
ef gestir yrðu tregir til söngs og hann
þyrfti að syngja megnið af lögunum
sjálfur. Svo er ei. Hann leggur einn
síns liðs í óvissuferðalagið.
„Stór hluti af vinnu minni sem
tónlistarmaður felst í því sem kallað
er Complete Vocal tækni og gengur
út á að spila undir hjá bæði atvinnu-
söngvurum og nemendum, til dæmis í
Listaháskóla Íslands og Kvikmynda-
skólanum sem og í einkatímum. Ég
kannaðist við nokkra þaðan í salnum,
en vissi ekki hvort þeir myndu syngja
eða hvaða lög ég yrði beðinn um.“
Enda skiptu óskalögin engu
máli. Pálmi er þekktur fyrir að geta
spilað hvað sem er nótulaust, pikkar
bara upp eftir eyranu. Spunameist-
arinn hefur hann líka verið kallaður.
Þá fyrstu og raunar flesta sem tóku
lagið umrætt kvöld þekkti hann ekki
hætis hót. Um tuttugu manns á að
giska.
Reiður maður syngur ekki
„Ætli við höfum ekki tekið um
tíu Magga Eiríks lög, sem er ekkert
skrýtið því hann á stóran lagabálk,
sem allir þekkja, hafa alist upp með
og tengja við. Þá er mikið beðið um
Stuðmannalög, Patsy Kline, Adele
svo fátt eitt sé talið. Viðburður af
þessu tagi gengur út á að gefa fólki
tækifæri til að túlka sín eftirlætislög
með sínum hætti. Í mínum huga er
söngur frá hjartanu góður söngur.“
Hann minnist þess ekki að upp
hafi komið leiðindaatvik í óvissuferð-
um sínum í áranna rás, ekki meiri-
háttar að minnsta kosti. „Svona fyr-
irkomulag þar sem ég kýs að hafa
flygilinn á gólfinu en ekki uppi á sviði
til að vera í meiri nánd við gestina
gerir mann að vísu berskjaldaðri.
Auðvitað getur ýmislegt komið uppá,
sumir eru meira við skál en aðrir og
láta ýmislegt gossa, en það er bara
partur af djobbinu að geta svarað því.
Það syngur enginn reiður maður eins
og ein manneskja sagði við mig á dög-
unum – sem er algjörlega mín reynsla
– söngurinn gleður og þótt einhver
komi reiður inn gengur hann út glað-
ur í bragði.“
Þótt landinn hafi löngum tekið
lagið í góðra vina hópi, þekktist vart
að leikmenn létu ljós sitt skína fyrir
framan bláókunnugt fólk, enda ekki
margir staðir sem buðu upp á slíka
stemmningu. Á Rosenberg var eng-
inn hörgull á fólki á öllum aldri sem
vílaði ekki fyrir sér að syngja einsöng
eða tvíraddað með vinum sínum. Og
sama er uppi á teningnum annars
staðar við sömu aðstæður að sögn
Pálma. Gríðarlega margir hafa fengið
sjálfstraust af kórastarfi og fjöl-
breyttu söngnámi, oft á dægurlaga-
sviði. Hér áður fyrr var bara klassískt
söngnám í boði og punktur. Svo eru
bara margir sem hafa gaman af að
syngja og nota tækifærið til að
skemmta sjálfum sér og öðrum. Pí-
anóstemmning er fyrirkomulag sem
er að festa sig æ meira í sessi í
skemmtanalífinu.“
Átján ára á Pöbbnum
Pálmi var aðeins átján ára þegar
hann hóf tónlistarferilinn í Pöbbnum
við Hverfisgötu. Þar spilaði hann á pí-
anó á hverju kvöldi í tvö og hálft ár og
hefur verið sjálfstætt starfandi tón-
listarmaður síðan, eða í þrjátíu og tvö
ár.
„Ég byrjaði sex ára gamall að
pikka eftir eyranu það sem eldri
bróðir minn var að læra á píanó. Ári
síðar var ég sendur í tónlistarnám og
seinna í einkatíma í klassískum píanó-
leik. Námið varð endasleppt því
kennarinn ráðlagði mér að hætta
þegar ég var tólf ára og spilaði popp-
lag á jólatónleikum hans. Þá var ég
farinn að spá mikið í popp, rokk og
djass, hlustaði á lög og spilaði eftir
eyranu eins og ég geri mestan part
ennþá. Þótt ég hafi ekki farið aka-
demísku leiðina hef ég stúderað nótur
og tónfræði, enda nauðsynlegt að
kunna eitthvað fyrir sér í þeim efn-
um.“
Foreldrum hans þótti spileríð á
Pöbbnum ekki sérlega heppilegt fyrir
óharðnaðan unglinginn, en með tím-
anum þegar ljóst var að tónlistin var
meira en áhugamál segir Pálmi þau
hafa stutt sig með ráðum og dáð.
„Reynslan á Pöbbnum bjó mig undir
ýmislegt á lífsleiðinni, var nánast
eldskírn á hverju kvöldi,“ segir
Pálmi, sem samhliða var í hljómsveit-
inni Centaur til ársins 1989.
Píanómaður í óvissuferð
Pálmi Sigurhjartarson tónlistarmaður er ekki að ósekju stundum kallaður spunameistarinn, enda þekktur fyrir að geta spilað
eftir eyranu á píanóið hvað sem og hvenær sem er. Gestir á Café Rosenberg fengu nýverið tækifæri til að túlka sín óskalög með
sínum hætti við undirleik hans. Sumir fara út að dansa, aðrir að syngja. Í huga Pálma er söngur frá hjartanu góður söngur.
Morgunblaðið./Styrmir Kári
Píanóstemmning Pálma finnst óskaplega skemmtilegt að spila af fingrum fram á píanóið við ýmis tilefni og tækifæri og fá fólk til að syngja með.
Símamynd Fjöldi gesta tók lagið við undirleik Pálma á Café Rosenberg og
margir tóku myndir af sínu fólki á símana sína.
Centaur 1985 F.v. Sigurður Sigurðsson, Hlöðver Ellertsson, Guðmundur Guðlaugsson, Jón Óskar Gíslason og Pálmi. Vinir Sjonna 2011 Benedikt Brynleifsson, Pálmi, Hreimur Örn Heimisson,
Gunnar Ólason og Matthías Matthíasson. Sniglabandið 2015 Pálmi, Björgvin Ploder, Friðþjófur Sigurðsson, Skúli Gautason, Þorgils Björgvinsson og Einar Rúnarsson.
Sólóplatan, Undir fossins djúpa nið, er verkefni sem Pálmi hefur unnið að
í þónokkurn tíma, en tekið sér frí frá annað slagið. Öll lögin eru eftir hann
sem og flestir textarnir og hann syngur meirihluta laganna. „Ef lagið
hentar ekki minni rödd leita ég til annarra söngvara. Sama á við ef texta-
gerðin reynist mér strembin, enda með góða orðasmiði allt í kringum
mig. Svo kemur platan bara út þegar hún verður tilbúin, sem verður von-
andi fljótlega,“ segir Pálmi.
Undir fossins djúpa nið
FYRSTA SÓLÓPLATAN Í SMÍÐUM
Leikfangagítar Pálmi fjögurra ára
með fyrsta hljóðfærið sitt.
12