Morgunblaðið - 29.10.2016, Side 77

MINNINGAR 77
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 2016
✝ Guðrún Antons-dóttir fæddist á
Arnarstöðum í
Sléttuhlíð 9. febr-
úar 1930. Hún lést
23. október 2016 á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Sauð-
árkróki.
Hún var dóttir
hjónanna Björns
Antons Jónssonar
frá Hrauni í Sléttu-
hlíð, f. 6.4. 1896, d. 28.10. 1969,
og Steinunnar Guðmundsdóttur
frá Bræðraá, f. 17.8. 1894, d.
21.5. 1979. Bróðir Guðrúnar er
Friðrik Valgeir, f. 31.1. 1933,
kona hans er Guðrún Þórð-
ardóttir. Systir Guðrúnar er
Þóra Valgerður, f. 7.12. 1936,
maður hennar er Friðþjófur
Sigurðsson. Fyrri maður Þóru
var Ólafur Þórarinsson, látinn.
Eftirlifandi eiginmaður Guð-
rúnar er Svavar Hjörleifsson frá
Kimbastöðum, f. 9.1. 1930.
Börn Guðrúnar og Svavars
eru:
1. Hjördís, f. 9.6. 1959, gift
Kristjáni Guðmundssyni. Börn
þeirra eru a) Jón Þorri, f. 1984.
b) Svavar Garri, f. 1988. Kær-
asta hans er Stephanie Irvine. c)
Unnur Guðrún, f. 1992. d) Nína
Sigrún, f. 1996. 2. Björn Friðrik,
Jóhannesdóttir. Eiga þau lítinn
dreng.
Börn Lutgarde eru Inga
Katrín, f. 1989, og Andrés, f.
1987, Magnúsarbörn.
5. Guðmundur Anton, f. 1.9.
1965, kvæntur Kristjönu E.
Jónsdóttur.
Börn þeirra eru a) Björn Ant-
on, f. 1993. b) Jón Grétar, f.
1999.
6. Steinunn Guðbjörg, f. 8.4.
1968, var í sambúð með Hrólfi
Inga Eggertssyni. Börn þeirra
eru a) Jóhanna Birna, f. 1992.
Unnusti Haraldur Theódórsson.
Börn þeirra eru Þórarinn Sölvi
og Steinunn Margrét.
b) Anton Þór, f. 1999.
Guðrún átti fyrst heima á
Arnarstöðum, Höfða og í Hóla-
koti. Þegar hún var 7 ára flutti
fjölskyldan alkomin að Höfða á
Höfðaströnd. Þar ólst Guðrún
síðan upp ásamt systkinum sín-
um á heimili sem var að jafnaði
mannmargt. Guðrún gekk í
skóla á Hofsósi. Hún nam við
Húsmæðraskólann á Laugalandi
veturinn 1948-1949. Guðrún tók
virkan þátt í bústörfum úti og
inni í uppvextinum. Seinna
stundaði hún ýmsa vinnu á vet-
urna en heima á Höfða yfir ann-
atíma sumarsins. Guðrún og
Svavar hófu búskap í Lyngholti
árið 1959. Þau ráku bú sitt þar
fram á efri ár. Síðustu æviárin
dvaldi Guðrún á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sauðárkróki.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 29.
október 2016, kl. 14.
f. 8.2. 1961, kvænt-
ur Sigurlaugu
Ebbu Kristjáns-
dóttur. Börn þeirra
eru a) Hjörleifur, f.
1981, kvæntur Söru
Katrínu Stefáns-
dóttur. Sonur
þeirra er Hinrik. b)
Elín Árdís, f. 1992.
Unnusti Unnar
Bjarki Egilsson.
Sonur þeirra er
Björn Henry.
3. Einar, f. 23.3. 1962, í sam-
búð með Hrönn Jónsdóttur.
Börn þeirra eru a) Bríet, f. 1991.
b) Valþór Ingi, f. 1993. Unnusta
Karen Birna Þorvaldsdóttir.
Sonur Hrannar er Tjörvi
Björnsson, f. 1985. Unnusta
Lára Halla Sigurðardóttir.
4. Jón, f. 10.6. 1963, í sambúð
með Lutgarde M. Dejonghe.
Fyrri maki Jóns er Linda Hlín
Sigbjörnsdóttir.
Börn Jóns eru a) Björn Svav-
ar, f. 1985. Móðir Guðrún Elín
Björnsdóttir. Unnusta Steinunn
Ólafsdóttir. Börn þeirra eru Ar-
on Heiðar og Unnur Ósk. b)
Steinunn, f. 1989. Móðir Linda
Hlín. Unnusti Hafþór Haralds-
son. Sonur þeirra er Styrmir
Örn. c) Þórarinn, f. 1992. Móðir
Linda Hlín. Unnusta Rakel Ósk
Við kveðjum þig með tregans
þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
Móðir, dóttir, minningin um þig
er mynd af því sem ástin lagði á sig.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Í dag kveð ég kæra tengda-
móður mína, hana Gunnu í Lyng-
holti. Það eru liðin 25 ár síðan ég
fór að venja komur mínar í
Lyngholt, þá til að hitta yngsta
soninn. Var mér vel tekið af þeim
Gunnu og Svavari og leið mér
strax eins og ég hefði alltaf
þekkt þau. Gunna var hlý og góð
kona sem hafði sterkar skoðanir
á hlutunum og var frekar föst
fyrir. Mér þykir vænt um að fá
að kynnast konu eins og Gunnu,
hún sótti í að lesa ástar- og
spennusögur, var kvenréttinda-
kona og svo sá hún lífið oft með
öðrum augum en ég og hefur það
verið mér gott veganesti út í lífið.
Hún hafði þá náðargáfu að sjá og
finna eitt og annað sem aðrir sáu
ekki og kom manni oft á óvart
með athugasemdum um hluti
sem enginn átti að vita.
Gunna var mjög ættrækin,
fylgdist með og var í sambandi
við marga ættingja og vini þeirra
hjóna. Gestkvæmt var í Lyng-
holti og naut hún þess að fá fólk í
heimsókn. Þau hjónin Gunna og
Svavar voru einstaklega dugleg
við að drífa sig af bæ og ferðast
um og skoða landið og heim-
sækja vini og ættingja.
Gunna var mikil búkona og
hugsaði vel um þau dýr sem voru
á búi þeirra hjóna. Hún var líka
útsjónarsöm og hagsýn húsmóð-
ir sem hafði ráð með að nýta af-
urðir sem féllu til. Hún kenndi
mér meðal annars að gera slátur
og það hefur komið sér vel í mínu
heimilishaldi.
Barnabörnin höfðu mikla un-
un af því að fá að taka þátt í bú-
störfunum hjá afa og ömmu þeg-
ar færi gafst á. Var
hápunkturinn að fá að taka sam-
an bagga af túnum og sitja á
stæðunni á vagninum þegar
keyrt var heim. Að verki loknu
var svo gott að koma inn í eldhús
til ömmu og fá nýbakaðar pönnu-
kökur með sykri. Síðsumars þeg-
ar heyskap var lokið átti Gunna
sínar sælustundir í fjallinu með
gamlan mjólkurbrúsa sér við
hönd. Tíndi hún bláber heilu og
hálfu dagana sem hún nýtti í
sultugerð og bakstur en færði
líka vinkonum sínum sem áttu
ekki hægt um vik að fara í
móana. Fjölskyldan naut líka
góðs af því að fá bláber og rjóma
þegar litið var við í Lyngholti.
En við getum ekki alltaf valið
okkur á hvaða stíga við erum
leidd og fyrir um 10 árum fór
heilsunni að hraka hjá Gunnu og
hefur hún undanfarin fimm ár
dvalið á Dvalarheimili aldraðra á
Sauðárkróki. Þar hefur hún not-
ið góðrar og hlýlegrar umönn-
unar, sem vert er að þakka, fyrir
hjá því góða starfsfólki sem þar
starfar.
Fyrir mína hönd og drengj-
anna minna vil ég þakka ömmu í
Lyngholti fyrir samfylgdina og í
hjörtum okkar varðveitum við
góðar minningar um góða konu.
Við trúum því að nú gangi hún
glöð og fjötralaus um í Sumar-
landinu.
Kristjana.
Amma í Lyngholti er nú fallin
frá en hún var síðustu æviárin í
góðum höndum á Dvalarheimili
aldraðra á Sauðárkróki. Á sól-
ríkum sumardögum var boðið í
bagga í Lyngholt sem þótti
spennandi hjá okkur barnabörn-
unum. Að loknum hamagangin-
um kallaði amma í volgar pönns-
ur með miklum sykri, sultu,
rjóma og ekki skemmdi djúsinn
fyrir en hún kunni sko réttu hlut-
föllin. Ég minnist þess er hún sat
í ömmustólnum við lestur eða
handavinnu. Hún prjónaði mikið
og gaf okkur reglulega ullar-
sokka en á haustin var hlé í þeim
verkefnum þar sem berjatínsla
átti hug hennar allan og voru af-
köstin eftir því. Pönnukökurnar
fengu frí frá sykrinum en neysl-
an minnkaði þó lítið því annað
eins magn fór út á berin í stað-
inn. Veikindi gerðu vart við sig
hjá ömmu og var hún greind með
alzheimer-sjúkdóminn sem
kippti henni smám saman út úr
okkar tilveru.
Hún þekkti okkur barnabörn-
in ekki lengur, misjafn var hvort
hún þekkti börnin sín en hún
þurfti aðeins að heyra röddina
hans afa og þá vissi hún hver var
kominn „Er það Svavar,“ sagði
hún. Afi reyndist henni mjög vel
í gegnum veikindin, hann hugs-
aði um hana heima í Lyngholti
þangað til hún fór á Dvalarheim-
ilið og fór nær daglega til hennar
og sat lengi og hélt í höndina á
henni. Fallegast fannst mér þeg-
ar þau kúrðu sig saman plásslitlu
sjúkrarúmi og lögðu hlustir við
eitthvert útvarpsefni í skamm-
deginu. Samræður við ömmu
voru orðnar innihaldslitlar undir
það síðasta en hún svaraði þó
alltaf og voru tilsvörin gjarnan
skemmtileg og skein persónu-
leiki Guðrúnar í Lyngholti þar í
gegn. Við litli strákurinn minn,
Björn Henrý (eins árs), kíktum
reglulega til ömmu á Dvalar-
heimilið í sumar og haust og þeg-
ar við heilsuðum henni leit hún á
litla drenginn og sagði með
ömmuröddinni sinni: „Litli mað-
urinn“, hló og svo smelltu þau
kossi á hvort annað. Ég starfaði
um stund á Dvalarheimilinu og
tel það forréttindi að hafa kynnst
aðeins meira af ömmu sem
kenndi mér svo margt og þrosk-
aði mig sem hjúkrunarfræðing.
Ég hef fengið að heyra að rödd-
inni minni svipi til þinnar og það
þykir mér óskaplega vænt um.
Elsku amma, ég veit að þér líður
betur og ert hvíldinni fegin. Með
þökk fyrir allt.
Elín Árdís Björnsdóttir.
Kvöldskinið gullna dofnar senn og
dvín,
dagsljósið verður óðum rauðar glætur.
Laufþreytu trjánna leggur inn til þín –
þig langar ekki framar að vaka um
nætur.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Guðrún Antonsdóttir var elsta
barn afa okkar og ömmu. Hún
var alin upp á Höfða á Höfð-
aströnd þar sem við systkinin ól-
umst síðar upp. Gunna okkar,
eins og hún var gjarnan kölluð af
fólkinu sínu á Höfða, bjó öll sín
búskaparár í Lyngholti, Skarðs-
hreppi, ásamt Svavari eigin-
manni sínum. Þar ráku þau mik-
ið myndarbú og eignuðust sex
börn á níu árum. Vinnudagurinn
var oft langur hjá Gunnu og
krafðist skipulagningar og út-
sjónarsemi sem hún hafði í rík-
um mæli.
Í okkar huga var Gunna höfuð
ættarinnar. Hún stóð til að
mynda fyrir fyrstu Höfðahátíð-
inni en þá kom stórfjölskyldan
saman á Höfða og gerði sér glað-
an dag. Síðan þá hefur sú hefð
skapast að hittast á fimm ára
fresti.
Gunna var mikil fjölskyldu-
manneskja og sá til þess að
tengslin héldust. Hún lét sér
annt um okkur systkinin og lagði
á það ríka áherslu að við kæmum
við í Lyngholti ef við ættum leið
hjá.
Það var alltaf gaman að fá
Gunnu frænku og fjölskyldu í
heimsókn. Oft rifjuðu systkinin
upp atvik frá uppvaxtarárunum
og margar góðar sögur voru
sagðar. Gunna var greind kona
og vel lesin, kunni að segja sögur
og hafði beittan húmor. Þegar
við hugsum til frænku okkar
minnumst við konu sem var mik-
ill persónuleiki með sterkar
skoðanir. Hún var dugleg, gest-
risin, traust og ráðagóð.
Gunna hafði alla tíð sterkar
taugar til æskustöðvanna á
Höfða og samgangur var mikill
milli heimilanna, sérstaklega hin
seinni ár. Móðir okkar þakkar
Gunnu áratuga vinskap og vel-
vild í sinn garð.
Gunna missti heilsuna fyrir
nokkuð mörgum árum. Það var
erfitt að sjá þessa sterku konu
lúta í lægra haldi fyrir sjúkdómi
sem læsti hana inni í eigin heimi
ef svo má að orði komast. Sér-
staklega saknaði faðir okkar
þess að geta ekki lengur deilt
með henni minningum og rætt
við hana um atburði líðandi
stundar. Síðustu árin dvaldi
Gunna á dvalarheimili aldraðra á
Sauðárkróki og naut umhyggju
eiginmanns og fjölskyldu. Gunna
var ákaflega stolt af sínu fólki.
Afkomendum hennar hefur öll-
um vegnað vel og hópurinn
stækkar stöðugt.
Við sendum Svavari, börnum
og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um Gunnu frænku
lifir.
Grétar, Þórleif, Guðný,
Anna Steinunn og Elfa.
Guðrún Antonsdóttir, eða
Gunna mamma, eins og allir í
minni fjölskyldu nefndu hana, er
látin eftir langvinn veikindi.
Gunna var frá Höfða á Höfð-
aströnd, þeim stórbrotna útsýn-
isstað með Þórðarhöfða, Drang-
ey, Málmey, Tindastól og
mestallan Skagafjörð þar fyrir
augum.
Mín kynni af Gunnu urðu
vegna fjölskyldutengsla við konu
mína, Sigurlínu M. Ásbergsdótt-
ur. Lína var dóttir Solveigar
Jónsdóttur frá Hofi, stutt leið
var á milli Höfða og Hofs og mik-
il vinátta og frændsemi líka.
Gunna var sumarstúlka á Hofi
við ýmis störf, meðal annars að
líta eftir Sigurlínu og varð strax
mikill kærleikur þeirra á meðal.
Eftir það var Gunna aldrei köll-
uð annað en Gunna mamma.
Fjölskyldan kom við í Lyng-
holti á hverju sumri, en þar
byggðu þau Gunna og Svavar sér
fallegt býli úr Kimbastaðalandi
nánast ein, Gunna, þessi dugnað-
arforkur, og Svavar listasmiður,
bæði á tré og járn. Lyngholt
varð fljótlega eitt af bestu af-
urðabýlum hjá þessum sam-
hentu hjónum.
Nokkrum árum síðar breytt-
ust hagir okkar Línu, hún
greindist með alvarlegan sjúk-
dóm og þurfti að fara í erfiða
meðferð. Börnin okkar voru orð-
in þrjú, frá eins árs til tæplega
sex ára. Gunna hafði samband
strax við okkur og bauðst til að
taka Solveigu litlu um tíma. Það
var ómetanlegt fyrir okkur öll.
Solveig litla heillaðist af Gunnu
mömmu, Svavari og börnum
þeirra.
Eftir lát móður sinnar var Sol-
veig öll sumur í Lyngholti til 16
ára aldurs og var það ómetanleg
gæfa fyrir hana að dvelja á þessu
góða heimili. Solveig mín fékk
síðar þennan sama sjúkdóm og
lést 35 ára gömul. Allan þann
tíma sem Solveig barðist fyrir lífi
sínu var Gunna mamma að tala í
hana kjarkinn og segja henni
skemmtisögur úr Skagafirði, það
hjálpaði henni mikið.
Síðustu árin hafa verið Gunnu
og fjölskyldu erfið. Ég veit að
þau hafa hlúð að Gunnu eins og
best var hægt að gera. Ég hef þá
trú að Gunna mamma sé núna
meðal vina sinna og frændliðs.
Þegar mér bárust fréttir af and-
láti Gunnu var ég að hlusta á fal-
lega tónlist eftir Mozart. Það var
sagt um Mozart að slíkur maður
kæmi ekki fram nema á mörg
hundruð ára fresti. Ég held það
eigi einnig við um Gunnu
mömmu, þessa hjartahlýju og
mikilhæfu konu. Blessuð sé
minning hennar.
Svavar og fjölskyldur, samúð-
arkveðjur.
Ólafur Hjaltason og
fjölskylda.
Gunna og Svavar byggðu
Lyngholt, nýbýli út frá landi
Kimbastaða. Þau ræktuðu tún
þar sem áður voru melar og mýri
og byggðu sér öll hús frá grunni.
Það bættist stöðugt við barna-
hópinn, túnin og húsakostinn og
það var mikið að gera hjá ungu
hjónunum á þessum árum. Þegar
ég var sjö ára fór ég í sumardvöl
til þeirra og var samtals fimm
sumur í Lyngholti. Barnahópur-
inn var fjörugur og ég hlakkaði
alltaf mikið til að komast í sveit-
ina.
Gunna var skemmtileg og
stríðin og hlátur hennar einstak-
lega eftirminnilegur. Hún var
alltaf að, eldaði, bakaði, vann
jafnt inni- og útiverk og það var
samt eins og hún hefði ekkert
fyrir því. Hún hafði gaman af að
fá gesti, spjalla og gleðjast með
öðrum.
Gunna var beinskeytt og
horfði þannig á mann að það var
engin leið að koma sér undan því
að svara hreinskilnislega öllum
hennar spurningum. Þau Svavar
voru ekki sammála í pólitík. Það
hnussaði í henni yfir ýmsu sem
stóð í Þjóðviljanum meðan Svav-
ar las hann án athugasemda.
Sumarið 1968 var mikið rætt um
forsetakosningarnar og sýndist
sitt hverjum. Það olli mér mikl-
um heilabrotum að þau og afi
minn, allt fólk sem ég leit upp til,
skyldu fylgja sínum stjórnmála-
flokknum hvert sama á hverju
gekk.
Það var sannarlega lærdóms-
ríkt að fá að fylgjast með bú-
skapnum og mér voru kennd
heitin á fuglunum og flórunni.
Eitt sumarið höfðu svín bæst við
bústofninn og þegar gyltan Milla
eignaðist grísi fékk ég að eiga
einn. Auðvitað vildi ég taka hann
með heim og Gunna sagði ann-
aðhvort væri nú, ég skyldi bara
hringja heim og fá leyfi til að
taka hann með til Reykjavíkur.
Fjölskylda mín þverneitaði því
og olli mér miklum vonbrigðum.
Sumarið eftir bar kýr úti í móa,
ég tók kálfinn í fangið og bar
hann heim í fjós. Gunna og Svav-
ar voru ánægð með mig og sögðu
að ef ég héldi áfram að halda á
kálfinum daglega yrði ég sterk-
asta stelpa í heimi og gæti haldið
á honum þegar hann yrði full-
vaxta naut. Auðvitað mátti ég
eiga hann og taka hann með mér
heim. Þá hringdi ég í afa sann-
færð um að hann gæti ekki haft
neitt á móti því, sérmenntaður í
nautgriparækt og gæti auðveld-
lega talað mömmu til. Það var nú
engin svínalykt af kálfi og Gunna
og Svavar ætluðu að sjá mér fyr-
ir nægilegu heyi fyrir hann.
Beiðni mín mætti ótrúlegu skiln-
ingsleysi og vonir mínar um að
verða sterkasta stelpa í heimi
urðu að engu. Gunna skildi ekk-
ert í fólkinu mínu og ég fékk
mikla samúð frá henni.
Gunna áorkaði miklu um æv-
ina, hún dró aldrei af sér við bú-
skapinn og kom upp sex börnum
sem hún gat verið stolt af.
Það var yndislegt að fá að
vera í Lyngholti þessi sumur og
alltaf gott að koma þangað síðan.
Vésteinn bróðir minn var einnig í
nokkur sumur í góðu yfirlæti hjá
Gunnu og Svavari.
Takk fyrir okkur.
Gunnhildur Olga Jónsdóttir.
Guðrún
Antonsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Farin ert þú, fagra sál, til frelsis
heima.
Í félagsskap og fyndni þinni
fann ég öryggi í sinni.
Bara, hvernig bauðstu mér að
borði þínu, beindi ljósi á betri
heima.
Blessunin – þér ei mun gleyma.
Steinunn P. Hafstað.
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Útfarar- og lögfræðiþjónusta
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Við önnumst alla þætti undir-
búnings og framkvæmd útfarar
ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og
umhyggju að leiðarljósi
og af faglegum metnaði.
Guðmundur Baldvinsson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir
síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og
ræðum skipulag útfarar ef óskað er