Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.2015, Blaðsíða 37

Helgarblað 20.–23. febrúar 2015 Fólk Viðtal 37
ég tekinn af fréttavöktum og látinn
vinna í útvarpinu og á netinu. Þetta
stigmagnaðist. Þegar ég var settur á
vefinn þá var ég meira að segja færð­
ur úr íþróttadeildinni og látinn sitja
annars staðar. Samt sem áður tilheyrði
ég deildinni og átti að vinna með
þeim.“ Adolf segir þó að þetta fyrir­
komulag hafi ekki gengið upp og eftir
nokkra mánuði var hann aftur færður.
Þá var hins vegar búið að úthluta skrif­
borðinu hans sem hann hafði setið við
í fjölda ára. „Ég var borðlaus og hafði
enga starfsstöð og þannig gekk það í
nokkra mánuði. Eftir 20 ára starf þarna
var ég hoppandi á milli borða eftir því
hvar var laust hverju sinni. Þetta var
mjög niðurlægjandi.“
Þá lenti Adolf í því að ekki var stað­
ið við samkomulag um laun, en hann
átti að fá greidd sömu laun þrátt fyrir
að vinnufyrirkomulagi hans hefði
verið breytt. „Kristín og mannauðs­
stjórinn hreinlega lugu í því máli.
Þær sögðu að aldrei hefði verið samið
um neitt. Sem betur fer hafði ég hins
vegar vitni að þessu samkomulagi og
þegar mér var sagt upp þá var þetta
gert upp.“ En Adolf hafði þá í heilt ár
reynt að fá samkomulagið efnt og Fé­
lag fréttamanna var komið með putt­
ana í málið.
Kveið fyrir því að mæta
Þrátt fyrir að hafa upplifað niður­
lægjandi framkomu á vinnustað í
langan tíma, vill hann ekki meina að
hann hafi verið feginn að losna. Hann
viðurkennir þó að gleðin í starfinu
hafi að miklu leyti verið horfin. „Ég
hafði vissulega hugsað að þetta gæti
ekki haldið svona áfram og að eitthvað
yrði að gerast, fyrr en seinna. En þegar
maður er orðinn þetta gamall og bú­
inn að vera lengi í einhverju þá þarf
svolítið til að maður ákveði að breyta
til. En satt að segja þá var ég aðeins
farinn að líta í kringum mig. Þetta var
starf sem ég hafði mjög gaman af. Ég
var formaður Samtaka íþróttafrétta­
manna í sjö ár, ég er eini Íslendingur­
inn sem hefur verið kosinn í stjórn Al­
þjóðasamtaka íþróttafréttamanna og
hef unnið talsvert fyrir þau. En auð­
vitað var þetta orðið óþolandi ástand
fyrir mig. Ég var kominn í þá stöðu að
mér leið ekki vel í vinnunni og hrein­
lega kveið fyrir því að mæta. Gamanið
var því svolítið farið úr þessu og upp­
sögnin var eflaust miklu minna sjokk
fyrir mig en marga aðra.“
Skömm fyrirtækisins
Adolf segir það eiginlega hafa verið
óþægilegast við þetta allt saman
þegar utanaðkomandi aðilar voru að
spyrja út í það af hverju hann væri
hættur á skjánum, þar sem hann
hafði átt fastan sess í fjölda ára. Það
var erfitt fyrir hann að segjast hafa
verið færður til eða útskýra stöðuna.
„Ég var í raun kominn í mjög erf­
iða aðstöðu þarna inni á íþrótta­
deildinni vegna persónulegrar óvild­
ar yfirmanns í minn garð. Það er vitað
mál og margir hafa tjáð sig um það
innan Ríkisútvarpsins að það var ekki
nógu vel staðið að svona málum,“ segir
Adolf og bendir á að fleiri hafi talið sig
orðið fyrir einelti án þess að tekið hafi
verið á því. „Stóri vandinn í þessu máli
er sá að þegar ég leitaði til Óðins Jóns­
sonar, þáverandi fréttastjóra, og kvart­
aði undan einelti, þá vísaði hann því
til mannauðsstjóra sem klúðraði því
algjörlega. Það var aldrei tekið eðlilega
á málinu. Það er auðvitað bara skömm
fyrirtækisins að hafa staðið svona að
þessu og fleiri svona málum.“
Adolf segist hafa átt í góðum sam­
skiptum við þrjá forvera Kristínar yfir
íþróttadeildinni og aldrei hafi neitt
bent til þess að hann væri erfiður í
samstarfi. „Ég held ég þyki ekki mjög
erfiður í umgengni. Þetta var bara
einstakt tilfelli. Við pössuðum bara
ekki saman og því miður var hún í að­
stöðu til að misnota það.“
Eftir að ný stjórn tók við á RÚV
í byrjun síðasta árs gerði Adolf til­
raunir til að fá úrlausn sinna mála
hjá stofnuninni, án þess að þurfa að
fara dómstólaleiðina, en það gekk
ekki sem skyldi. „Þar var þetta kallað
samstarfsörðugleikar. En það orð
nær ekkert yfir það þegar yfirmað­
ur misnotar vald sitt til þess að níð­
ast á undirmönnum. Það hefur ekk­
ert með samstarfsörðugleika að gera.
Yfirstjórnin hafði ekki manndóm í
sér að taka á því,“ segir hann hrein­
skilinn.
Sviptur biðlaunarétti
Þótt Adolf hafi horfið á braut af RÚV
þá hefur hann ekki sagt sitt síðasta
í samskiptum við stofnunina. „Það
eru tvö dómsmál í gangi gegn Ríkis­
útvarpinu. Annars vegar vegna kröfu
um biðlaunarétt, sem BHM ætlar að
sækja sem prófmál, en hitt málið er
svokallað eineltismál,“ útskýrir Adolf.
Samkvæmt lögum BHM á starfsmað­
ur sem hefur verið samfellt í þjón­
ustu ríkisins frá því fyrir júní 1996,
rétt á biðlaunum í 12 mánuði ef staða
hans er lögð niður. Þetta ákvæði ætti
að eiga við í tilfelli Adolfs, en RÚV ber
fyrir sig að með OHF­væðingunni
2007 hafi það fallið úr gildi. „Þeir vilja
meina að ég eigi ekki rétt á meiru en
þriggja mánaða uppsagnarfresti, eft­
ir allan þennan tíma. Samt sem áður
hafa ýmsir fengið greidd biðlaun eft­
ir 2007. Í einni niðurskurðarhrinunni,
árið 2010, þá var starfsfólki sem átti
rétt á biðlaunum boðið upp á það að
hætta gegn því að fá biðlaunin. Það
var meira að segja einn starfsmaður
sem þáði biðlaunin en kom svo bara
aftur og starfar á RÚV í dag. Svo veit ég
til þess að gerðir voru starfslokasamn­
ingar við einstaklinga sem sagt var
upp á sama tíma og mér.“ Fólki virð­
ist því hafa verið mismunað varðandi
uppsagnarfrest.
Adolf segir bæði dómsmálin hafa
verið í biðstöðu í svolítinn tíma, en
hann vildi bíða eftir svari frá BHM
varðandi hvort þeir vildu reka málið
áður en hann héldi áfram. Svarið kom
í janúar og þá fóru hlutirnir að gerast.
Eineltismálið mun hann reka sjálfur,
en það verður væntanlega samhang­
andi við biðlaunamálið.
„BHM vill meina að þrátt fyrir að
rekstrarforminu hafi verið breytt þá
geti þeir ekki tekið samningsbundinn
rétt af starfsfólki. Hvorki ég né aðrir
skrifuðum upp á nýjan ráðningar­
samning við þessa formbreytingu.“
Þannig í raun er þetta einungis spurn­
ing um túlkun á lagatexta. Eineltismál­
ið er hins vegar töluvert flóknara en
biðlaunamálið og jafnvel getur komið
til vitnaleiðsla.
Látinn skrifa undir betrunarskjal
Dómafordæmi eru til í sambærilegum
eineltismálum, en árið 2009 var
ríkið dæmt til að greiða starfsmanni
Veður stofunnar bætur vegna eineltis
á vinnustað sem ekki var brugðist við,
þrátt fyrir kvartanir. Adolf telur þetta
nokkuð líkt því sem gerðist á RÚV.
„Það var alþekkt og altalað, bæði
innan fyrirtækisins og utan, að
mannauðsstjórinn kóaði með yfir­
mönnum. Þegar ekki er brugðist við
kvörtunum er þetta orðið sök fyrir­
tækisins. Ég kunni ekkert á svona
mál. Mannauðsstjórinn hóaði í mig
og Kristínu á fund. Mér var ekki boð­
ið upp á að vera með trúnaðarmann
hjá mér og gerði mér ekki grein fyr­
ir því að ég ætti rétt á því. Ég sat
þarna einn á móti þeim tveimur og
þetta snerist upp í það að gagnrýna
mín störf. Þetta endaði með því að
þær tvær, sem hvorug hafði nokkurn
tíma skrifað frétt, gagnrýndu frétta­
mat mitt, hvernig ég vann fréttir
og vinnubrögð almennt. Fyrir utan
framkomu mína við starfsmenn,
sem þeim þótti ekki góð. Ég var
meira að segja látinn skrifa upp á yf­
irlýsingu um að ég ætlaði að bæta
mig, bæði vinnubrögð og framkomu,
annars yrði mér sagt upp. Ég sá ekki
aðra leið til að halda vinnunni en að
skrifa undir, eins og asni, auðvitað
átti ég að fara með þetta í stéttarfé­
lagið. Þetta var afgreiðsla fyrirtækis­
ins á þessari kvörtun og varð til þess
að Kristínu fannst hún hafa leyfi til
að halda þessari framkomu áfram.
Þannig að ekki skánaði ástandið.
Ég hef meira að segja vitni að því að
hún hreytti í mig, skömmu áður en
mér var sagt upp; „þú ferð ekki aftur
í sjónvarp“.“
Á ekki von á frávísunum
Adolf er feginn að sjá loksins fyrir
endann á málinu. Hann vill klára
samskipti sín við RÚV. „Ég er orðinn
leiður á því að bíða og vil að gengið sé
frá þessu, en auðvitað tekur þetta ein­
hvern tíma í réttarkerfinu. Ég er sein­
þreyttur til vandræða en þegar ég bít
eitthvað í mig þá get ég verið þrjóskur.
Ég ætla ekki að láta RÚV komast upp
með þetta, það er alveg á tæru.“
Hann á ekki von á öðru en þegar
málin fari loksins fyrir dómstóla þá
renni þau nokkuð fumlaust í gegn­
um réttarkerfið. „Sem betur fer eru
þetta ekki stórmál og ég á ekki von
á mörgum frávísunarkröfum, eða
að lögfræðingar segi sig frá mál­
inu til að tefja. Ég vona allavega að
Ríkisútvarpið fari ekki að grípa til
slíkra örþrifaráða,“ segir hann glott­
andi og vísar þar til sögu Al­Thani
málsins fyrir dómstólum sem dróst
á langinn vegna ýmissa uppátækja
lögmanna. „Ég er búinn að sýna
mikla biðlund og gaf nýrri stjórn
RÚV nokkra mánuði til að reyna að
ná einhverri sátt. Þeir töluðu enda­
laust um að þeir vildu það en svo
kom í ljós þegar á reyndi að það til­
boð var út í hött. Það átti að bjóða
mér að koma inn í lausamennsku að
vinna einhverja þætti, eftir að hafa
verið þarna í 22 ár,“ segir Adolf og
hlær kaldhæðnislega að framkom­
unni í sinn garð. „En það kom nátt­
úrlega ekki til greina af minni hálfu.“
Konan hans Adolfs, hún Systa,
stingur allt í einu nefinu inn í stofuna.
Hún hafði skotist aðeins frá og var að
koma aftur heim. Systa er hálf hissa
yfir því að blaðamaður sitji enn þá
í stofunni og hefur orð á því að það
hljóti að koma út aukablað um eigin­
manninn með helgarblaðinu. Hún
tekur það samt fram hlæjandi að
hún sé ekki að vísa blaðamanni á dyr,
síður en svo. Hún veit að maðurinn
hennar getur talað mikið og segist
einmitt elska það við hann, að hann
hafi alltaf eitthvað skemmtilegt að
segja.
Stoltur af kvennaboltanum
Eftir uppsögnina á RÚV var Adolf í
nokkra mánuði í lausamennsku, eða
þangað til síðasta sumar þegar hann
fór að leggja drög að Radio Iceland.
„Það er ótrúlega margt sem hefur
þurft að gera. Ég hef kannski farið
lengri leiðina í mörgu en maður þarf
að læra hluti. Ég hef hvorki stofn­
að né stjórnað fyrirtæki áður þannig
ég rak mig á veggi og hindranir hér
og þar. Maður áttar sig heldur ekki
á í hvaða röð er best að gera hluti,
sækja um alls konar leyfi, láta setja
upp dreifikerfi og búa til svokallaða
viðskipta áætlun til að reyna að sann­
færa bankann. Það er mjög margt
nýtt sem ég hef þurft að takast á við.
Það er náttúrlega algjör geggjun að
vera að fara út í fjölmiðlarekstur, en
þetta er það sem maður hefur unnið
við lengi, hefur gaman af og þykist
kunna eitthvað í,“ segir Adolf.
Aðspurður segist hann þó vissu­
lega sakna þess að vera í öllum æs­
ingnum í íþróttafréttamennskunni.
En hann fær smá útrás í lausa­
mennsku hjá Sport TV, sem hefur
sýnt frá körfubolta og fyrstu deild
karla og kvenna í knattspyrnu. „Mér
finnst mjög gaman að fjalla um
kvennaleikina og styðja við bakið á
þeim. Fyrrverandi yfirmaður minn,
Samúel Örn Erlingsson, var braut­
ryðjandi í því að fjalla um kvenna­
boltann. Ég ætla nú engan veginn
að þakka okkur á Ríkisútvarpinu frá­
bæran árangur kvennalandsliðsins
í fótbolta, en ég held að við höfum
hjálpað þeim mjög mikið. Það var
ákvörðun Samma á sínum tíma að
við myndum fjalla um kvennabolt­
ann á sama grundvelli og karlabolt­
ann. Þær fengu meiri athygli en áður
og á sama tíma var það hvatning fyr­
ir ungar stelpur að fara í fótbolta. Við
stóðum mjög vel að þessu og öðrum
kvennaíþróttum,“ segir Adolf sem er
mjög stoltur af starfi sínu á RÚV. „Ég
vil meina að þetta sé hlutverk Ríkis­
útvarpsins,“ bætir hann við.
Allt varð vitlaust
Í kjölfarið rifjar Adolf upp frétt sem
hann sagði af mismunun karla­ og
kvennaliða í Landsbankadeildinni,
sem hristi aðeins upp í fólki. „Það
kom í ljós að liðin tvö sem myndu
falla úr úrvalsdeild karla áttu að fá
hærra verðlaunafé heldur en Íslands­
meistarar í kvennadeildinni. Ég gerði
frétt um þetta og það varð allt vitlaust.
Það endaði með því að nokkrum dög­
um síðar steig Björgólfur Guðmunds­
son fram og tilkynnti að þetta yrði
leiðrétt, að konurnar myndu fá sömu
upphæð og karlarnir. Við getum haft
áhrif,“ segir hann.
Adolf notar oft söguna af þessari
frétt þegar hann er að kenna á nám­
skeiðum fyrir unga íþróttafréttamenn
hjá Alþjóðasamtökum íþróttafrétta­
manna. Um er að ræða fólk á milli
tvítugs og þrítugs sem kemur úr ólík­
um menningarheimum. „Í heima­
löndum margra þeirra eiga kvennaí­
þróttir mjög erfitt uppdráttar. Þú þarft
ekki að fara lengra en til Grikklands.
En það skapast oft skemmtilegar
umræður um það hvort við höfum
ákveðnu hlutverki að gegna eða hvort
við eigum bara að hugsa um mark­
aðinn og gefa fólkinu það sem það
vill. Þegar ég var að segja krökkunum
þessa sögu á sínum tíma þá sagðist ég
búa í landi þar sem forsætisráðherr­
ann væri sjötug lesbía og svona mis­
munun væri bara ekki í boði,“ segir
hann og hlær.
„Mér þykir vænt um húsið mitt“
Adolf var einmitt með hóp af ungum
íþróttafréttamönnum á HM í hand­
bolta sem haldið var í Katar í byrj­
un ársins og lenti í smá ævintýrum
sem rötuðu í fréttir heima á Íslandi.
Hann lenti í því að öryggisvörður að
nafni Abdulla gerði fjölmiðlapassann
hans upptækan eftir orðaskak þeirra
á milli. Adolf nafnbirti öryggisvörðinn
á Facebook og vandaði honum ekki
kveðjurnar.
Hann hlær þegar blaðamað­
ur fiskar eftir hvað nákvæmlega hafi
orðið til þess að Abdulla varð svo
reiður að hann tók passann. „Við vor­
um líklega báðir svolítið „grumpy“ og
lentum í smá orðaskaki,“ segir Adolf.
„Svo er þetta þannig með Katarana
að ef þú móðgar einhvern þá er ekk­
ert hægt að bakka með það eða ráða
fram úr því. En þetta skipti ekki miklu
máli, ég var hvort eð er á leiðinni
heim. Ég þurfti að koma þessari út­
varpsstöð á laggirnar. Þetta var
leiðinda uppákoma engu að síður.“
Adolf tekur bakföll af hlátri þegar
blaðamaður gengur enn frekar á eftir
því hvað hann sagði við Abdulla.
„Þetta var rifrildi sem gekk á í smá­
stund,“ segir Adolf en það er ómögu­
legt að draga frekari upplýsingar
upp úr honum. Áður en blaðamaður
kveður óskar hann Adolf góðs geng­
is með útvarpsstöðina. Hann þakkar
fyrir og segist vona að þetta fari allt
saman vel. „Mér þykir vænt um húsið
mitt,“ segir hann og strýkur létt yfir
vegginn áður en hann kveður með
handabandi og lokar útidyrunum. n
Stoltur útvarpsstjóri Adolf Ingi leggur allt undir við stofnun nýrrar útvarpsstöðvar.
„Ég var
kominn
í þá stöðu að
mér leið ekki vel
í vinnunni og
hreinlega kveið
fyrir því að mæta
Vill úrlausn mála
Adolf Ingi segist ekki
ætla að láta RÚV
komast upp með
framkomuna í sinn
garð. MyndirSigtryggur Ari