Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.11.1985, Blaðsíða 9

Kleppsspítalinn
unnu hjá. Hún fékk lægri laun en
starfssystir hennar á Landspítal-
anum. Þegar ég krafðist hærri
launa fyrir hjúkrunarkonurnar,
við yfirmann spítalanna, brást
hann hinn versti við og taldi mig
vera að bregðast skyldu minni við
spítalann, með því að auka
útgjöld hans. Hjúkrunarkonur
ættu helst að vinna kauplaust. Það
fór þó svo að launin hækkuðu til
samræmis við laun á Landspítal-
anum.
Vinnuálagið var gífurlegt. Það
þykir sennilega saga til næsta
bæjar, það herrans ár 1985, að
deildahjúkrunarkonurnar höfðu
ekki aðra aðstoð á dagvaktinni en
eina eða tvær starfsstúlkur. A
órólegu karladeildinni var ein
stúlka og 2 starfsmenn. Ein stúlka
var á næturvakt á hverri deild,
riema karlmaður á órólegu karla-
deildinni. en hjúkrunarkona leit
eftir öllum deildunum.
Það bjargaði miklu að þá gat
maður valið úr.öndvegisstúlkum.
Þá var ekki margra kosta völ um
atvinnu fyrir stúlkur. Á spítölun-
um fengu þær ákveðinn vinnutíma
og launin talin góð. Eftir stríðið
varð erfiðara með fólkshald, þó
laun hækkuðu.
Eftir því sem árin liðu varð algengt
að hjúkrunarkonur giftust, sumar
fluttu í bæinn, en aðrar komu með
fjölskyldu. En þá vantaði barna-
heimili. 15. júní 1958 var tekið eitt
herbergi í sambýlishúsinu nr. 2
fyrir það. 1959 og 1960 varparhús-
inu nr. 1 breytt í barnaheimili. Ég
vona að hann Svenni litli - fyrsta
barnið sem kom þangað, - hafi
ekki liðið fyrir hið lélega húsnæði,
þótt foreldrarnir séu fyrir löngu
flutt af „Skaftinu“, er móðirin
aftur komin til vinnu á Kleppi.
Árið 1942 var ráðin aðstoðaryfir-
hjúkrunarkona að Kleppsspítal-
anum, Halldóra Þorláksdóttir.
Létti það mjög mikið á störfum
mínum, en vinnudagurinn hafði
oft verið langur. Þegar Halldóra
hætti vegna aldurs, tók Sólveig G.
Halidórsdóttir við.
Ég hafði fyrir löngu ákveðið að
segja upp stöðu minni þegar ég
yrði sextug, svo önnur yngri gæti
tekið við. Yfirgaf ég því Klepps-
spítalann með þakklátum huga í
árslok 1963, eftir ánægjulegt æfi-
starf.
Þegar Guðríður Jónsdóttir lét af
störfum sem forstöðukona Klepps-
spítalans fór hún á eftirlaun sam-
kvæmt 95 ára reglunni. En hún
settist ekki niður með hendur í
skauti, heldur tókst á hendur nýtt
verkefni.
Hún festi kaup á húseigninni
Reynimel 55 í Reykjavík. Þar vildi
hún skapa stökkpall út í lífið fyrir
geðsjúklinga að lokinni spítala-
vist. Því miður fékk hún ekki sjúk-
linga í afturbata eins og hún hafði
vænst, nema í örfáum tilfellum,
heldur „kroniska“ sjúklinga.
I 7 Vi ár rak hún heimili fyrir 9
dvalargesti og hafði aðeins eina af
konunum til hjálpar við húsverk-
in. Fólkinu kom hún til vinnu úti í
bæ, daglangt eða hluta úr degi.
Greiddi það sjálft fyrir sig fæði,
húsnæði og þjónustu.
Þegar Guðríður hætti störfum á
heimilinu við Reynimel, komin á
áttræðisaldur, gaf hún Kleppsspít-
alanum húseignina með öllu inn-
búi og stóð sjálf uppi eignalítil.
Tók hún lán og festi kaup á lítilli
íbúð við Ljósheima í Reykjavík
og hefur búið sér þar vistlegt
heimili, með útsýn til fjalla og
sjávar, enda á 6. hæð. Það er bjart
yfir heimili hennar, smekklegir
litir og falleg húsgögn.
Það er runnið mikið vatn til sjávar
síðan Guðríður hóf hjúkrunar-
nám fyrir 60 árum, og ótrúlegar
breytingar á öllu fyrirkomulagi
námsins.
- Guðríður Jónsdóttir tengirþessa
tvo heima. hvaða ráð vill hún gefa
ungu fólki sem vill hefja nám í
hjúkrun á níunda áratug aldarinn-
ar?
Ég vil ráða þeim til að hugsa vel
ráð sitt, og spyrja sjálft sig hvort
það muni hafa virkilegan áhuga á
að hjálpa og hjúkra sjúkum. Að
öðrum kosti er ekki hægt að vinna
þetta starf sómasamlega.
- Efþú værir ung og œttir að velja
þérœfistarf yrði það hjúkrun?
Ég veit ekki, en efast um það. Og
þessi 82 ára unga kona bætir síðan
við hlæjandi. „Ég gæti vel hugsað
mér að verða garðyrkjumaður.“
Rannveig Sigurbjörnsdóttir
HJÚKRUN ’ - 61. árgangur 7