Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.1996, Síða 41

Það var eins gott að enginn gat lesið hugsanir mínar þd
stundina! Bót ( máli var þó hversu mikill og góður matur var á
borð borinn ( brúðkaupsveislunni, og síðar þegar Mai frœnka
eignaðist börn galt ég þess ekki. Vinátta okkar hélst óbreytt.
Raunar var Mai sjálf dálítið barn ( sér og kannski var það
V hennar mesti kostur.
Börn og dýr áttu hug minn og við Hilary skrifuðumst á
um það sem við kölluðum „börnin okkar” og „dýrin okkar”
þegar við vorum aðskildar og gátum því ekki rœtt um það. Eg
minnist þess að ég bjó til agnar litla bók, varla stœrri en
frímerki, þar sem ég skrifaði með örsmáu letri: „Lyfseðill fyrir
meðali sem fólk á að nota þegar það er veikt.” Mai frœnka fékk
hana (jólagjöf og hún sagði: „Gagnleg bók og svo falleg og vel
gerð, jafnvel skriftin svona örsmá en skýr!” Það var yndislegt að
fá þvílíka viðurkenningu f)rir verk sem ég hafði lagt mig fram
um að vinna.
Flo tók nú að skrifa fyrir alvöru. Dagbækur og það sem
k hún kallaði „Persónulegar athugasemdir.” Hún lagði sál sína í
það sem hún skrifaði. Ekki var alltaf auðvelt að ná í pappír og
hún hirti hvert snifsi sem hún komst yfir og varðveitti eins og
gersemi. Hún skrifaði á spássíur á gömlum sendibréfum, aftan
á gömul almanök, á þerripappír og alls staðar sem hún kom því
við. Hún varð að finna sterkum tilfinningum sínum útrás og hún
hafði enga trúrri að snúa sér til en pennans og pappírsins. Allt
sitt líf var hún sískrifandi og mjög margt af því hefur varðveist.
Það er þess vegna sem við höfum nú tækifæri til að kynnast
henni, alveg frá unga aldri.
Bæði Fanny og Wen, foreldrar liennar, liöfðu hlýtt
hjartaþel og lifandi áhuga á umhverfi sfnu. Wen reyndi fyrir sér
í stjórnmálum, en féll ekki baráttan sem þeim fylgdi og dró sig
fljótlega aftur í hlé. Fanny var hin auðuga og tignarlega
„herragarðsfrú” sem ók um í glæsivagni og útbýtti ölmusum til
þeirra snauðu á landareigninni. Það var til siðs. Pop fór með
móður þeirra í verslanir og aðstoðaði hana við
samkvæmishaldið en það var Flo sem fylgdi henni í heimsóknir
til fátæklinganna.
Neyðin sem hún þar varð vitni að hvarf ekki úr hug
hennar og hún tók að rita á smámiðana sína:
„Við erum sníkjudýr” og „Fólk á að styðja hvert annað .
Flo liafði uppgötvað heim utan herragarðanna og glæstu
"setranna og hún fann til ábyrgðar. Henni var ekki nóg að koma
akandi sem hefðardama með körfu á handlegg, gefa súpu og
brauð og strá um sig orðum með þýðum rómi; hún vildi fara inn
í hreysin og taka þar til hendi, annast þá sem voru sjúkir og
kynnast þeim sem manneskjum. Alveg frá unga aldri hafði hún
sýnt ótrúlegt hugrekki andspænis því sem var illt og óþægilegt
og ekki hopað.
Fjölskyldunni fannst hún ofgera í þessum efnum. Það
urðu að vera takmörk fyrir þvf hversu langt ætti að ganga í að
taka á sig vanda annarra. Það var að fara yfir markið að koma oí
seint í miðdegisboð eða samkvæmi vegna einhverra vesalings
kotunga. Fólk var sammála um að Flo „væri spennt á taugum”
og hún „gengi lengra en væri við hæfi.”
Ég hafði slœma samvisku af öllu mögulegu um þetta leyti,
meðal annars af þv( að ég lét mig dreyma dagdrauma og tók að
gagnrýna Jjölskylduna fyrir að vera yfirborðsleg og hugsa
eingöngu um óhóf og skemmtanir. Ég brann ( skinninu af
löngun til að taka að mér eitthvert raunverulegt verkefni, mér
fannst ég sóa t(ma mínu (fánýt viðfangsefni. Heimsókn til
fátœklinganna ( kofunum og aðstoð við þá var líkt og aðfást við
eitthvað sem máli skipti, og það dró úr samviskubitinu. En það
var bara svo vonlaust að ( hvert sinn sem ég var komin vel á veg
með að sinna þeim sem sjúkir voru þá þuifti Jjölskylda mín
œvinlega að vera íþessum endalausu Jlutningum sínum. Frá
Lea Hurst til Lundúna, frá Lundúnum til Embley Park og frá
Embley Park aftur til Lea Hurst. Engum virtist Ijóst að ég hefði
verk að vinna eða að ungri stúlku gœti fundist hún hafa skyldur
við aðra enforeldra sína ...
Flo skynjaði tómleikann í lifnaðarháttum fjölskyldunnar.
En þó er ljóst að einnig hún hreifst með af því sem var
spennandi og skemmtilegt og tilheyrði lífsstíl hástéttarinnar.
Hjá hverri fjölskyldu var það meiriháttar viðburður þegar
gjafvaxta dætur þreyttu frumraun sfna í samkvæmislífinu, voru
kynntar við hirðina í viðurvist drottningarinnar og hneigðu sig
fyrir henni.
Undirbúningur að þvílíkum stórviðburði var með
ólíkindum. Ekkert mátti til spara svo að ungu stúlkumar
kæmust í allra fremsta flokk. Þetta var í raun stórfenglegt
tækifæri til að koma þeim á hjónabandsmarkaðinn - það
mikilvægasta af öllu mikilvægu!
Embley. Parti, sveilasetur Jjölskyldunnar í Hampshire. Teikning eftir
Parthenope Niglilingale.
Pop og Flo vom orðnar sextán og sautján ára og nógu
gamlar til að vera kynntar opinberlega. Þær vom indælar
stúlkur báðar tvær, en Flo hafði yndisþokka til að bera og bjó
yfir persónutöfrum sem duldust ekki þeim er kynntust henni.
Hún var tággrönn með mikið kastaníubrúnt hár (lokkur úr hári
hennar frá sautjánda afmælisdeginum er enn varðveittur í
nisti), fallegt bros og greindarleg grá augu. Og í þokkabót var
hún bráðskemmtileg.
011 fjölskvldan eins og hún lagði sig var altekin af að
gera tillögur og semja áætlanir um allt sem gera þurfti til
undirbúnings viðburðinum mikla. Ákafastir allra vom auðvitað
foreldrarnir, þau Fanny og Wen. Þar eð fjölskyldan hafði ekkert
fast eigið aðsetur í Lundúnum var afráðið að á Embley Park
skyldi verða miðstöð fyrir allt tilstandið. En allir voru samt á
einu máli um að Emhley Park yrði að innrétta upp á nýtt og
TÍMAKIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2 . tbl. 72. árg. 1996