Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2007, Blaðsíða 9

Aðalsvæði spítalans: sjúkratjöld og þjónustudeildir. Þarna er ég með nokkrum sjúklingum og aðstandendum en
þeir bjuggu líka hjá okkur. Jólaljósin hanga milli tjaldanna.
hafði sent mér sem endranær þegar ég
er erlendis um jólin. í Pakistan eru fáir
kristnir en þar á meðal voru nokkrir
innfæddra starfsmanna minna og fórum
við nokkrir útlendinganna með þeim í
messu á jóladag. Ég hlakkaði mikil til að
upplifa messu í þessu íslamska ríki og
reyndist hún einstök röð óvæntra atburða.
Þegar við komum að kirkjunni eftir um 20
mínútna ferð eftir einu aðalgötu
borgarinnar kom kirkjan í Ijós hálffalin
niðri í hvilft. Utan við kirkjuna var herflokkur
til að gæta þess að öfgamenn gerðu ekki
árás á kirkjugesti. Ég hafði ekki gert mér
grein fyrir því að þörf væri á því. Kirkjan
var ævaforn hlaðin steinkirkja, fremur
stutt en víð og hátt til lofts. Þegar inn
kom fóru karlar hægra megin og konur
vinstra megin. Allar konur voru með
slæður yfir höfðinu, ég auðvitað líka og
þótti mér gott að geta þannig fallið
aðeins inn í fjöldann. Um 120 manns
voru í kirkjunni og sátum við á mjóum
trébekkjum. Altarið var upphækkað og
þar var predikunarstóll og trommur.
Altarið og umhverfi þess var mikið skreytt
með jólaskrauti og við hlið þess var stórt
jólatré. Messan hófst á því að presturinn
barði trommurnar líflega og taktfast. Ég
varð uppnumin af hrifningu vegna
þessarar óvæntu uppákomu en ég hafði
ekki heyrt létta eggjandi tónlist í Pakistan
og saknað þess. Þetta minnti mig á ein af
mínu bestu jólum sem voru í þorpi í
Súdan og mikið sungið, dansað og
trommað. Eftir nokkur lög hóf presturinn
predikun sína. Hún fór fram á máli
innfæddra fyrir utan hugleiðingu á ensku
sem nýsjálenska skrifstofustjóranum
mínum var boðið að halda. Fólkið tók
talsvert þátt í messunni með innköllum í
ræðu prestsins og söng. Suma sálmana
kannaðist ég við og gat raulað með.
Messan hafði staðið í um klukkustund
þegar kirkjan fór skyndilega að hristast.
Ji, jarðskjálfti! Það tók mig nokkur
andartök að átta mig á því hvað var að
gerast. Skjálftinn varð harðari með hverri
sekúndu og kirkjugestir voru óvissir um
hvað þeir ættu að gera, litu hver á annan
og aftur fyrir sig. Presturinn hélt áfram að
predika. Nokkrir hófu að færa sig hægt
úr sætum sínum og færðist presturinn þá
í aukana og sagði fólki að fara ekki því
Guð myndi vernda það. Hóf hann ákaft
bænaákall með hendur á lofti og fylgdu
margir honum af innlifun en aðrir stóðu
kyrrir með áhyggjusvip. Var mig að
dreyma? Gat þetta verið að gerast? Ég
þorði ekki að hreyfa mig. Á svona
stundum er erfitt að vera útlendingur og
þar að auki starfsmaður Rauða krossins
því ég þarf alltaf að huga að því að allt
sem ég geri er gert í nafni Rauða krossins.
Skjálftinn ætlaði ekki að hætta og ég var
orðin verulega hrædd um að kirkjan færi
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 5. tbl. 83. árg. 2007
7