Svava - 01.07.1902, Qupperneq 37

SVAVA
33
V, 1.]
vora ekki að eins fjölmargir flokkar djöfla, útbúnir til
að skaða beilbrigði, líf og eignir manna, en J>eir áttu
og fjölda auðsveipra þjóna meðal ruannanDa, bverra að-
al-augnamið var að kvelja meðbræður sína. Gagnvart
þessum glepjandi og skaðlegu verum vTar maðurinn
máttvána, af því að djöflarnir, eins og aðstoðarmenn
þeirra, galdramennirniv, gátu framkvæmt það, sem
eng/um öðrum var unt að gera eða afstýra. Þar eð
mennirnir voru alveg verjulausir gegn verum þessum
með sínum náttúilegu áhöldum, hvernig getur monn
þá furðað á því, þótt þeir gripi til yfirnáttúrlegra afla,
til þess að geta framlengt lífið. En þar eð fjöldi og
megin afla þessara varð að vera liiutfallslegt við bætt-
umar, sem þau áttu að afstýra, segir það sig sjálft, að
galdralistin heflr aldroi náð eins miklu valdi á mönnun-
um, af þeirri einföldu ástæðu, að hluttaka illra anda í
mannlífinu hafði aldrei áður orðið jafn Með
afskaplegum æsingi hamaðist kyrkjan við að mvrða þessa
fáráðlingu í hópatali; en slíkt hefði verið alveg ómögu-
legt að framkvæma, ef þessi arga villa mannsandans hefði
ekki átt sér djúpar rætur í meðvitund þjóðanua. I sam-
baudi við þotta má minna á þá hjátrú,sem einkum átti sér
st ið í kaþólskum löndum, að ýmsir „verndargripir”, gætu
afstýrt óhöpputu, og útvegað áreiðanlega aðstoð verndar-