Fréttablaðið - 25.11.2017, Blaðsíða 82

V ið hlið Landbúnaðar-safnsins, í stóru húsi á Hvanneyri, finnum við Ernir ljósmynd-ari Ullarselið, í ferð okkar um Borgar-
fjörð. Höfðum áður ekið fram hjá
skilti sem vísar veginn en utan á
húsinu er ekkert sem bendir til að
það geymi jafn hlýlegan varning
og raun ber vitni. Við erum einu
gestirnir þá stund sem við stöldr-
um við og fáum því óskipta athygli
Kristínar Gunnarsdóttur sem er við
afgreiðslu og veitir okkur bæði visku
og skemmtun.
Eitt af því sem augað grípur í
búðinni eru yrjóttar peysur, svolítið
grófar og gríðarlega smart. Kristín
reynist kunna að búa þær til. „Við
prjónum þessar peysur úr bandi
sem spunnið er beint upp úr kembu
sem við kembum sjálf úr ullarreyfi.
Þá er auðvelt að skella smá litum
Handspunnið band skreytir sig sjálft
„Ég hef alltaf verið eitthvað að prjóna frá því ég man eftir mér,“ segir Kristín. FrÉttablaðið/Ernir
Þessi glæsilegi hrútshaus er nokkurs
konar verndari setursins.
Margs konar varningur er í hillum og á borðinu eru hnappeldur úr ull.
Ullarmottur eru hlýlegar hvar sem er.
Handspunna bandið er í ýmsum
litum.
Yrjótt og elegant.
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Ullarselið á Hvann-
eyri er verslun með
vandað íslenskt
handverk og eins
og nafnið bendir til
á ullin þar heiðurs-
sess. Kristín Gunn-
arsdóttir, húsfreyja
á Lundi, er meðal
þeirra sem þar starfa,
hún er tóvinnukona
af guðs náð.
inn í til að auka á fjölbreytileikann.“
Ertu lærð listakona? spyr ég and-
aktug. „Nei, nei, ég geri þetta bara
af fingrum fram. Hef alltaf verið að
prjóna eitthvað, alveg frá því ég man
eftir mér. Svo er þessi,“ segir hún og
teygir sig í aðra peysu. „Ullin er af
gráflekkóttri kind, spunnin beint
úr reyfinu og ekkert kembd. Yfirleitt
þarf lítið fyrir mynstrinu að hafa
í handspunnu bandi, það skreytir
sig alveg sjálft.“
Ullarselið er ekki bara verslun
heldur líka ullariðja. Þar kemur fólk
saman og kembir, spinnur, tvinnar
og þæfir. Nærri dyrum eru áhöldin
til vitnis, kambar, rokkar, snældur.
Kristín kveðst taka fullan þátt í
þeirri tóvinnu. „Svo hef ég verið að
gera mottur úr hráull. Þær eru ofnar
í nokkurs konar pinnavefstól,“ segir
hún og sýnir hlýlegt ullarstykki.
Sérstakar Borgarfjarðarpeysur
hanga á slá, með fjórum mismun-
andi mynstrum eftir Védísi Jóns-
dóttur prjónahönnuð. Rjúpur, grá-
gæs, heiðagæs og lax skreyta þær.
Kristín segir slíkar peysur hvergi
fást annars staðar. „Borgfirðingar
eru alltaf að veiða og á því var byggt
þegar þessar peysur voru hannaðar
fyrir okkur,“ segir hún til skýringar.
Myndarlegur hrútshaus vekur
athygli uppi á vegg, með glæsilega
hringuð horn. „Hann var notaður
í auglýsingu, þessi höfðingi,“ segir
Kristín brosandi.
En nú vil ég vita eitthvað um
Kristínu sjálfa. „Ég bý hér á bænum
Lundi í Lundarreykjadal og hef
búið þar síðan 1984. Kom austan
úr Flóa, þar er ég fædd og uppalin.
Á Skeggjastöðum í Flóa.“
Kynntist þú svo bóndasyni hér?
spyr ég forvitin. „Já, ég fór í bænda-
skólann á Hvanneyri. Byrjaði á því.
Það varð að reyna að ná sér í ein-
hvern sem ætti jörð! Gerir maður
ekki svoleiðis? Það heppnaðist
alveg!“
Vel gert. Ertu kannski fjárbóndi
sjálf? „Já, kannski má segja það.
Ég á ekki margar kindur en ég á
nokkrar. Núna hefði ég eiginlega
átt að vera að smala. Það fylgir því
að vera landeigandi að smala landið
sitt og það er auðvitað meira gaman
að vera ekki bara að reka annarra
manna kindur, heldur eiga nokkrar
í hópnum. Þá sér maður annan til-
gang. Svo kemur heldur ekkert vor
nema að það sé sauðburður. Annars
erum við kúabændur, ég og bóndi
minn.“
Hún segist hafa alist upp við
blandaðan búskap á Skeggjastöðum
og á Lundi hafi verið um 300 ær
þegar þau hjónin tóku við. „En við
vildum heldur vera með mjólkur-
framleiðsluna sem aðalbúgrein. Það
var svolítið þannig.“
Kristín er í sjálfboðavinnu í Ullar-
selinu. „Ég er bara hluti af þeim hópi
sem heldur utan um þessa verslun.
Við ráðum manneskju til að vera
hér við afgreiðslu í fjóra mánuði á
sumrin en svo skiptumst við á um
að standa vaktina yfir veturinn því
þá erum við bara með opið þrjá
daga í viku, fimmtudaga, föstudaga
og laugardaga, frá eitt til fimm en
við opnum líka fyrir hópum. Erum
í mjög góðu samstarfi við Landbún-
aðarsafnið, í rauninni seljum við
inn á það safn og sinnum því vel,
enda erum við í húsnæði þess. Þetta
er svona eins og gott hjónaband.
Hingað kemur fjöldi fólks og hér
styður allt hvað annað, Ullarselið,
Landbúnaðarsafnið, kirkjan og
staðurinn í heild.“
2 5 . n ó v e m b e r 2 0 1 7 L A U G A r D A G U r34 H e L G i n ∙ F r É T T A b L A ð i ð
2
5
-1
1
-2
0
1
7
0
4
:3
1
F
B
1
1
2
s
_
P
0
9
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
8
2
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
1
8
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
3
1
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
E
5
3
-0
E
8
4
1
E
5
3
-0
D
4
8
1
E
5
3
-0
C
0
C
1
E
5
3
-0
A
D
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
2
B

F
B
1
1
2
s
_
2
4
_
1
1
_
2
0
1
C
M
Y
K