Morgunblaðið - 24.05.2018, Qupperneq 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 2018
✝ Katrín Ólafs-dóttir fæddist á
Akureyri 21.
september 1982.
Hún lést 10. maí
2018. Foreldrar
Katrínar eru hjónin
Ólafur Haraldsson,
f. 13. ágúst 1953, og
Inga Lára Bach-
mann, f. 3. janúar
1955. Katrín var
yngst þriggja
barna þeirra. Systkini hennar
voru Jósep, f. 30. júní 1974, d. 6.
sambúðarmaður Katrínar um
tíma.
Katrín ólst upp á Akureyri og
gekk í Síðuskóla og Mennta-
skólann á Akureyri þar sem hún
lauk stúdentsprófi 2002. Katrín
útskrifaðist frá læknadeild Há-
skóla Íslands 2012.
Að læknanámi loknu vann
hún á heilsugæslustöðinni í
Hamraborg í Kópavogi og í
Grafarvogi en þaðan lá leiðin á
meinafræðideild Landspítalans
þar sem hún tók ákvörðun um
framtíðarstarf sitt. Hún stund-
aði sérfræðinám í meinafræði
við Skånes Universitetssjukhus í
Malmö og Lundi og var hún á
lokaári í því námi.
Útför Katrínar fer fram frá
Neskirkju í dag, 24. maí 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
janúar 1990, og
Anna María, f. 17.
febrúar 1977, d. 30.
mars 2003. Sonur
Önnu Maríu er Ró-
bert Steindór Stein-
dórsson, f. 24. júní
1996.
Sonur Katrínar
er Kormákur
Hólmsteinn Frið-
riksson, f. 4. janúar
2005.
Faðir hans er Friðrik Helga-
son, f. 2. júlí 1981, og var hann
Elsku Kata.
Í því myrkri sem umleikur
veröldina ert þú ljós sem lýsir
upp alla staði hvert sem þú
ferð. Falleg, góðhjörtuð, hug-
ulsöm, elskandi, geislandi,
áræðin, vitur, hlý, brosandi,
einlæg, hlæjandi og yndisleg í
alla staði. Þessa dásamlegu eig-
inleika þína þekkja allir sem
verða á þínum vegi. Að baki er
djúpstæð reynsla og þekking á
lífinu, viðkvæmni en í senn
gríðarlegur styrkur og vilji til
að lifa til fulls og fanga hverja
stund og fegurðina sem í henni
býr.
Ferðalag okkar var ævintýri
frá fyrstu mínútu við vatnið þar
sem við hittumst og sá tími sem
ég fékk að ferðast með þér er
dýrmætasta minningin mín. Þú
kenndir mér á lífið og ástina.
Þú ert hetjan mín. Þú gafst mér
milljón minningar og eilífa ham-
ingju. Ég mun áfram syngja
það sem við hlustuðum stund-
um á og sungum saman þegar
haf og lönd aðskildu okkur:
Ég stend hérna einn í rigningunni
ég hugsa til þín í öðru landi
ég horfi til himins á stjörnurnar
eru þær eins hjá þér
ef ég ætti þrjár óskir, þá ég óskaði
mér
að ég gæti flogið, flogið til þín
yfir fjöll, yfir höf til þín...
(Helgi Björnsson)
Nú aðskilur okkur annað og
meira haf og dvelur hugur minn
hjá þér. Hugur minn er líka hjá
elsku Kormáki, foreldrum þín-
um og ástvinum. Þeim votta ég
mína dýpstu samúð. Óréttlæti
heimsins er sárt og veröldin er
tómleg án þín. Það er okkar
verkefni nú að heiðra minningu
þína og leitast við að öðlast eins
viturt hjarta og þú barst í
brjósti þér.
Nú kveð ég þig að sinni,
kæra Kata mín. Ég veit að við
munum hittast á ný. Ég sakna
þín. Þakklæti og sorg eru í senn
yfirþyrmandi. Ég elska þig
meira en orð fá lýst. Ég mun
geyma ljós þitt í hjarta mínu
alla mína ævidaga.
Agnar Bragi.
Í dag kveðjum við elsku
Katrínu, sem kom inn í líf okk-
ar á svo yndislegan hátt fyrir
rúmi ári. Hún kom svo vel fyrir
og sonur okkar elskaði hana
mikið og syrgir nú góða stúlku
sem lést langt fyrir aldur fram.
En minningin lifir áfram í
hjörtum okkar. Minningar um
veru okkar í Malmö á síðasta
ári og samverustundir um síð-
ustu jól gleymast ekki. Við vott-
um foreldrum, syni, ættingjum
og vinum okkar dýpstu samúð.
Drottinn gef þú dánum ró, hin-
um líkn sem lifa.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
að mennirnir elska, missa, gráta og
sakna.
(Jóhann Sigurjónsson)
Bjarney Þuríður Runólfs-
dóttir og Bragi Agnarsson.
Elsku Kata frænka mín er
fallin frá og sársaukinn sem
fylgir fráfalli hennar er svo
yfirþyrmandi að einungis virð-
ist vera hægt að takast á við
hann í skömmtum.
Ég á erfitt með að finna
réttu orðin til að lýsa Kötu sem
best. Ég reikna með að ég segi
það sama og aðrir sem þekktu
hana, þarna fór afskaplega
brosmild og glaðleg ung kona,
alltaf var stutt í hláturinn. Hún
Kata mín var svo sannarlega
ímynd gleðinnar og lífshamingj-
unnar. Það þýðir hins vegar
ekki að lífið hafi verið henni
auðvelt. Langt í frá. Flest okk-
ar þurfa einungis að þola brot
af því á okkar ævi sem lagt var
á Kötu á hennar 35 ára löngu
veru hér á jörð. Að hafa misst
bæði systkini sín úr sjúkdómi
sem hún var sjálf með eru að-
stæður sem flest okkar geta
ekki einu sinni ímyndað sér.
Lífið var því Kötu alls ekki allt-
af auðvelt. En hún var óhemju
þrautseig og sterk og bar sárs-
auka sinn af mikilli reisn. Vilj-
inn og staðfestan í því að njóta
lífsins voru sterk. Brosið og
glaðlyndið voru ekki gríma til
að fela sársaukann heldur vitn-
isburður þess hversu ákveðin
hún var í því að sjá það góða í
lífinu og njóta þess. Því eins og
hún sagði sjálf oftar en einu
sinni veit maður aldrei hvenær
það verður of seint.
Kata var mjög rausnarleg og
hjálpsöm. Ég bað um að fá að
gista hjá henni í tvær vikur
haustið 2013 þegar verið var að
taka íbúðina mína í gegn. Vik-
urnar tvær urðu á endanum
átta en aldrei var það neitt mál,
bara hlegið að því þegar ég
spurði hvern einasta föstudags-
eftirmiðdag sex vikur í röð
hvort ég mætti nokkuð vera
eina viku í viðbót. Ekki var nóg
með að hún byði húsnæði held-
ur fór hún líka í alls kyns sendi-
ferðir með mig, bíllausu frænk-
una, í ljósabúðir, gardínubúðir
og annað. „Ekkert mál“ var
alltaf svarið við bónum um slíka
greiða. Þessi tími, sem og annar
tími sem ég hef eytt með Kötu
þegar ég hef fengið að búa hjá
henni til skemmri tíma eða
komið í lengri heimsókn, hefur
alltaf verið góðar stundir sem
einkennst hafa af góðum sam-
ræðum, Netflix-seríu mara-
þonglápi og bjór og sushi við
sem flest tækifæri. Síðustu
samskipti okkar voru einmitt
plan fyrir næsta slíkan hitting,
en ég lét hana vita að ég yrði í
Svíþjóð í haust og myndi því
koma og heimsækja hana á af-
mælisdaginn hennar eins og ég
hafði gert síðustu tvö ár. „Jess!
Ég eeeelska hefðir“ var svarið
við því. Nú verður ekki af því,
né fleiri samverustundum, en
ég er þakklát fyrir þær dýr-
mætu stundir sem við áttum
saman. Við höfum grátið sam-
an, en ekki nærri jafn mikið og
við höfum hlegið saman. Kata
hafði svo einstakt lag á því að
brosa í gegnum tárin.
Elsku bestu Óli, Inga, Kor-
mákur og Róbert. Engin orð fá
lýst þeirri óbærilegu sorg sem
fylgir fráfalli Kötu. Við erum öll
til staðar fyrir ykkur til að
ganga þrautagönguna sem ligg-
ur fyrir. Megi minningin um
Kötu, bros hennar, styrk og
yndi vera ljós ykkar og kraftur
í tímanum sem er fram undan.
Guðrún Sif Friðriksdóttir.
Elskuleg bróðurdóttir mín,
Katrín, er fallin frá, einungis 35
ára gömul. Katrín ólst upp hjá
foreldrum á Akureyri ásamt
tveimur eldri systkinum.
Katrín var glaðvært barn og
skipti ekki auðveldlega skapi,
hún stundaði fótbolta og skíði
og hafði líka áhuga á listgrein-
um, einna helst leiklist. Þegar
Katrín var sjö ára var djúpt
skarð höggvið í fjölskyldu henn-
ar þegar bróðir hennar, Jósep,
lést. Andrúmsloftið á heimilinu
var þrungið sorg. Í þessum að-
stæðum á ég minningu um litlu
sjö ára stelpuna þar sem hún
gengur á milli manna og réttir
pappírsklúta þeim sem henni
virtist þurfa á þeim að halda,
strax þá svo hugulsöm og næm
á þarfir annarra. Þrettán árum
síðar dó eldri systirin, Anna
María, og lét eftir sig soninn
Róbert og Árna sambýlismann.
Missirinn og sorgin skildu eftir
sig óendanlega djúp sár hjá
fjölskyldunni. Katrín var þá ein
eftir af þremur systkinum.
Það eru ýmsir áhrifavaldar í
lífinu sem gera menn að því
sem þeir verða, bæði eðlislægir
þættir og lífsins reynsla. Katrín
var þrautseig, ábyrg og glað-
lynd og alltaf var stutt í brosið
og smitandi hláturinn. Þrátt
fyrir að hún hefði mátt þola
mörg áföll bugaðist hún ekki en
þau hafa eflaust haft áhrif á
ýmis viðhorf hennar til lífsins,
aukið innsæi hennar á líðan
annarra og ábyrgðarkennd
gagnvart sínum nánustu. Katrín
kom þeim skilaboðum oft á
framfæri við vini og vandamenn
að vera góðir hver við annan;
þeir vissu ekki hvenær það yrði
of seint.
Hún var til staðar þegar á
þurfti að halda og hún var for-
eldrum sínum mjög náin. Hún
stóð vaktina um fjölskyldu sína,
svo góð og gefandi. Lífsstarfið
sem hún valdi var lækningar og
sérfræðigreinin meinafræði.
Katrín var hlý og ábyrg
mamma. Sonur hennar Kor-
mákur ber það með sér að hafa
verið alinn upp af ástúð. Hann
var stolt mömmu sinnar og þau
tvö mjög hænd hvort að öðru.
Hann mun nú alast upp hjá
Friðriki föður sínum og Svövu
fósturmóður og með stuðningi
afa og ömmu sem munu hjálpa
honum að geyma með sér minn-
ingar um elskuríka móður.
Skyndilegt og svo óvænt frá-
fall Katrínar er fjölskyldunni
óbærilegur harmur en minning-
ar um Kötu eru fallegar og þær
munu ylja og smitandi hlátur
hennar mun hljóma í huga mér.
Elsku Kormákur, Óli, Inga
og Róbert, hugurinn er hjá
ykkur, megi allar góðar vættir
veita ykkur styrk í sorginni og
styðja í lífinu fram undan.
Halldóra Haraldsdóttir.
Okkur á heilsugæslunni í
Hamraborg varð illt við að
heyra af fráfalli Katrínar Ólafs-
dóttur læknis.
Hún kom fyrst til okkar sem
5. árs læknanemi í sumarafleys-
ingar. Þegar við sáum fjöl-
breytta ferilskrá hennar og
fengum umsagnir fyrri vinnu-
veitanda varð okkur strax ljóst
að hana vildum við fá til okkar.
Katrín stóð vel undir vænt-
ingum. Glaðleg í viðmóti, áreið-
anleg, fljót að bregðast við, vel
að sér, næm á líðan annarra og
alltaf tilbúin að takast á við ný
verkefni og læra.
Það var því mikil gleði þegar
ég tilkynnti samstarfsfólki að
Katrín hefði valið að koma aftur
til okkar sem kandídat. Hún
var vinsæl bæði hjá samstarfs-
fólki og sjúklingum. Um skeið
hafði hún hug á að leggja fyrir
sig heimilislækningar og hvatti
ég hana eindregið til þess, því
hún hafði allt til að bera sem
þarf til að verða góður heim-
ilislæknir.
Hún valdi síðar meinafræði
og líkaði það vel. Ég samgladd-
ist henni yfir að hafa fundið
grein þar sem hún fann sig vel
en sagði henni um leið að við
hefðum gjarnan viljað fá hana í
okkar lið því hún hefði orðið
góður heimilislæknir.
Í samtölum okkar Katrínar
kom glöggt fram umhyggja og
væntumþykja hennar gagnvart
sínum nánustu, Kormáki syni
hennar og foreldrunum, sem
hún var greinilega í einstaklega
góðu sambandi við.
Þeirra missir er sárastur og
hugur okkar er hjá þeim.
Kristjana S. Kjartansdóttir.
Það er bæði óraunverulegt
og ósanngjarnt að Kata sé fallin
frá. Horfin frá Ingu og Óla,
sem hafa nú misst sitt þriðja
barn, og horfin frá Kormáki.
Sorgin er alltumlykjandi og al-
gjör. Í augnablikinu get ég ekki
ímyndað mér umhyggjusamari
og sterkari manneskju en Kötu.
Það er því undarlegt að hafa
ekki Kötu til að hugga mann á
þessum erfiðu tímum, en hún
var alltaf boðin og búin ef eitt-
hvað bjátaði á og gilti þá einu
hvar hún var stödd í heiminum.
Katrín fékk sinn skerf af áföll-
um í lífinu, hún missti bæði
systkini sín, Jósep og Önnu
Maríu, en það var einmitt í
gegnum samband mitt við Önnu
Maríu sem ég kynntist Kötu.
Hún var á fimmtánda ári og í
minningunni var hún strax þá
orðin sú gegnheila manneskja
sem hún var alla tíð. Ég minn-
ist sérstaklega gleðinnar sem
fylgdi Kötu. Þrátt fyrir áföllin
tapaði hún ekki gleðinni. Hún
hafði innilegan og smitandi
hlátur og datt reglulega í góð-
látlega stríðni og á köflum í
skemmtileg kjánalegheit. Hún
var Kormáki góð móðir og sam-
band þeirra svo fallegt og það
er auðvelt að sjá að hluti af
Kötu mun ávallt lifa í Kormáki.
Kata leit líka á Róbert, fóstur-
son minn, sem litla bróður sinn
og er umhyggja hennar í hans
garð með því fallegasta sem ég
þekki.
Samvera fjölskyldu og vina
var Kötu mikilvæg og eitt af því
sem hún elskaði var að finna ný
og ný borðspil til að spila. Mörg
borðspilanna á mínu heimili eru
gjafir frá henni og ég mun um
ókomna tíð minnast Kötu við
spilaborðið. Ég hitti Kötu síðast
á föstudaginn langa, 30. mars
síðastliðinn, en þá voru ná-
kvæmlega 15 ár frá dánardegi
Önnu Maríu. Við fórum þá sam-
an, ásamt okkar nánustu, í
kirkjugarðinn, drukkum kaffi,
snæddum kvöldverð, spiluðum
borðspil og rifjuðum upp gaml-
ar minningar. Í leiðinni varð til
falleg minning sem ég mun að
eilífu varðveita.
Elsku Kormákur, Inga Lára
og Óli. Guð styrki ykkur og
varðveiti í þessari miklu sorg.
Árni Friðriksson.
Katrín Ólafsdóttir er látin.
Þessi skemmtilega og harðdug-
lega kona féll í valinn langt fyr-
ir aldur fram. Glaðlegur hlátur
Kötu hljómar ekki framar í
þessu jarðlífi en brosið hennar
bjarta lifir í minningunni.
Kata skildi eftir sig fallegar
lífsmyndir sem göfga og ylja.
Hún auðgaði líf þeirra sem hún
átti samskipti við og kenndi
samferðafólki sínu að meta hinn
líðandi dag og bera virðingu
fyrir morgundeginum. Dugnað-
ur hennar í námi og starfi
gleymist ekki þeim sem með
fylgdust.
Þungur er harmur okkar sem
eftir sitjum. Sorgin er óbærileg
og það er eiginlega ekki hægt
að útskýra þær tilfinningar sem
fóru í gegnum hugann þegar
fréttin um sviplegt fráfall Kötu
barst. Sumt þarf að segja oftar
en einu sinni áður en fólk nem-
ur hin nöpru boð.
Hugur ættingja og vina er
með syni Kötu, Kormáki, sem
treysti svo mjög á móður sína.
Kormákur mun nú feta lífsins
veg án móður en hann geymir í
huga sér allt það góða sem hún
lagði honum til í uppeldinu
ásamt Friðriki og Svövu fóstur-
móður hans. Slíkur grunnur
skiptir máli þegar menn taka út
þroska.
Mikil er sorg foreldra Kötu.
Þeir elskuðu hana og dáðu – og
hún var þeim elskuleg dóttir
sem umgekkst foreldrana af svo
miklum kærleika að eftir var
tekið. Hún var þeim allt. Óli og
Inga Lára hafa gengið í gegn-
um meiri sorgir en hægt er að
lýsa, en með Kötu er þriðja
barn þeirra hjóna horfið yfir
móðuna miklu.
Við sem höfum þekkt þau
hjón í áratugi skynjum þá
þungu sorg sem umlykur Óla
og Ingu Láru og við biðjum alla
– þessa heims og annars – að
gefa þeim þann sálarstyrk að
þau megi, þrátt fyrir allt, njóta
sólargeisla sumarsins og lífsins
í framtíðinni.
Með Kötu er gengin góð
kona.
Áskell Þórisson og
Vilborg Aðalsteinsdóttir.
Elsku Kata.
Hvernig á að skrifa minn-
ingargrein þegar það eru engin
orð? Syrgja, þegar engin tár
eru eftir? Segja bless, þegar ég
vil ekki kveðja?
Bara að þú hefðir getað gefið
mér svör. Við hefðum að
minnsta kosti getað rætt málin
fram og til baka og komist að
niðurstöðu sem við báðar hefð-
um sætt okkur við. Þannig vor-
um við.
En þú ert ekki hér. Og ég
sem í einfeldni minni hélt að þú
værir örugg. Að með hjálp
læknavísindanna, sem við báðar
höfðum helgað líf okkar, myndu
draugar fortíðarinnar aldrei ná
á þér takinu.
Það sem ég hafði rangt fyrir
mér.
Það sem lífið er óréttlátt!
Ég er svo reið, Kata. Reið
fyrir þína hönd. Fyrir hönd fjöl-
skyldu þinnar, Kormáks. Að þú
skyldir ekki fá lengri tíma til að
blómstra. Eftir allt.
Ég veit hins vegar ekki
hverjum ég á að reiðast. Svo ég
steyti hnefana upp í loftið. En
það gagnast víst lítið.
Á sama tíma er ég svo þakk-
lát. Þakklát fyrir að hafa
kynnst þér. Að þú skyldir velja
Katrín
Ólafsdóttir
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
JÓHANNES BRIEM,
Hlíðarhúsum 3,
sem lést sunnudaginn 6. maí, verður
jarðsunginn frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 25. maí klukkan 13.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en þeir sem vilja
minnast hans eru beðnir um að láta Björgunarsveitina Ársæl
og Slysavarnadeildina í Reykjavík njóta þess.
www.landsbjorg.is/forsida/minningarkort
Björn Briem
Anna Steinunn Hólmarsdóttir
Sigurður Þráinn Sigurðsson
Jóhannes Rúnar Björnsson Briem
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
STURLA SIGTRYGGSSON
bóndi,
Keldunesi í Kelduhverfi,
lést þriðjudaginn 15. maí. Útförin fer fram
frá Húsavíkurkirkju föstudaginn 25. maí klukkan 14.
Bára Siguróladóttir
Jón Tryggvi Árnason
Elva Sturludóttir Héðinn Svarfdal Björnsson
Helga Sturludóttir Jón Kristinn Auðbergsson
Rakel Sturludóttir Jón Guðni Karelsson
Dagný Sturludóttir Jón Reynir Sigtryggsson
og barnabörnin