Morgunblaðið - 24.05.2018, Qupperneq 69

MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 2018
og mátti sjá í veiðiferðunum, þá
þótti honum gott að sofa út og
sagði okkur ævinlega að hann
væri búinn að draga hver ætti að
byrja um morguninn, hann kæmi
þegar skrifstofutími hæfist.
Steinar var einnig mikill sæl-
keri og hafði gaman af því að
borða góðan mat. En eitt mátti þó
ekki sjást í matseld og það voru
egg. Ef egg voru sett í mat, þá var
maturinn ónýtur.
Með hlýju í hjarta kveðjum við
þig, elsku vinur. Minningarnar
lifa áfram um tryggan og góðan
vin.
Elsku Gréta, Birna, Gunnar
Már, Eva Hrönn og fjölskyldur,
hugur okkar er hjá ykkur á þess-
um erfiða tíma.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir)
Valdimar (Valdi), Dorothe
(Dóra) og fjölskylda.
Hann Steinar er dáinn. Við höf-
um í raun vitað að hverju stefndi
en einhvern veginn er maður aldr-
ei búinn undir slíka fregn, dauð-
inn er svo endanlegur. Eftir
stöndum við, vinir hans og sam-
ferðamenn, og drúpum höfði í
sorg og þökk fyrir að hafa átt
hann að.
Við kynntumst í Verslunar-
skólanum haustið 1962 og á fyrstu
árunum myndaðist einlæg vinátta
sem hefur haldist alla tíð. Í Versló
var ýmislegt brallað bæði í skól-
anum og utan hans. Á sumrin var
farið í margar ferðir, sem eru
ógleymanlegar og enn í dag get-
um við hlegið að ýmsum uppá-
komum sem við lentum í. Á seinni
árum fórum við öll að stunda golf
og margar eru ferðirnar bæði inn-
an- og utanlands sem við fórum í
með Grétu og Steinari og skóla-
félögum okkar. Ferðin til Spánar
þegar Steinar fór holu í höggi var
sérstaklega skemmtileg og hann
gerði daginn ógleymanlegan með
blómvöndum fyrir allar stelpurn-
ar og kampavíni á alla viðstadda.
Hann kunni svo sannarlega að
njóta stundarinnar. Hann var
skemmtilegur maður á áreynslu-
lausan hátt.
Við erum meðvituð um að eng-
inn einstaklingur nær að blómstra
allt lífið nema eiga góðan lífsföru-
naut og fjölskyldu og það átti
Steinar svo sannarlega. Gréta tók
þátt í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur af sömu atorkunni og
gleðinni og hann sjálfur.
Nú þegar Steinar hefur lagt í
ferðina sem bíður okkar allra
þökkum við vináttu og samfylgd
og vonum að hollvættir vaki yfir
öllu hans fólki.
Margrét Teitsdóttir.
Einhvers staðar heyrði ég sagt
að gott væri að eiga góðs að minn-
ast. Mér kom þetta í hug þegar ég
settist niður til að skrifa þessar
línur um vin minn Steinar Peter-
sen. Ég á mjög margar minningar
eftir tæplega 40 ára samferð með
Steinari og eru þær allar góðar.
Við kynntumst árið 1979 þegar
Steinar gekk í Lionsklúbbinn
Njörð og ég man sérstaklega hvað
mér fannst hann kurteis. Ljúft
viðmót og einlægni í mannlegum
samskiptum hafa einkennt hann
þó að því fari fjarri að Steinar
væri skaplaus. Það var fyrir til-
stilli Haraldar Kornelíussonar að
Steinar gekk í Njörð, en við höfð-
um gengið í klúbbinn tveimur ár-
um fyrr. Fyrir þennan tíma
þekkti ég hvorugan en með okkur
tókst góð vinátta sem haldist hef-
ur æ síðan og þeir verið meðal
minna nánustu vina.
Það var mikið um að vera í
Lionsklúbbnum sem vakti áhuga
okkar og við urðum strax vel virk-
ir. Annað sameiginlegt áhugamál
var stangveiði og við fórum að
fara saman í veiðitúra. Þeir urðu
fjölmargir og frábærlega
skemmtilegir. Við fórum í allmörg
ár í byrjun veiðitímans í Norðurá
og við veiddum í Gljúfurá, Stóru-
Laxá og mörgum fleiri stór-
skemmtilegum ám. Sennilega
sitja þó ferðirnar austur í Vopna-
fjörð einna efst í þankanum.
Þangað fórum við þrjú sumur í
röð til að veiða í Efri-Selá ásamt
fleiri góðum félögum. Þangað var
ekki bílfært svo við fórum fram
eftir á hestum með dyggri aðstoð
heimamanna. Gist var í gangna-
mannakofanum á Aðalbóli inni
undir Mælifelli. Veiðin fór svo að
mestu fram á leiðinni til baka og
hestarnir hafðir í hafti til að missa
þá ekki. Þetta voru ógleymanleg-
ar ævintýraferðir fyrir okkur fé-
lagana með skemmtilegum
heimamönnum. Veiðin var góð,
oft stórir laxar, en hestarnir skil-
uðu bæði veiði og veiðimönnum
niður í Leifsstaði. Þá var grillað
og tappi dreginn úr flösku.
Þegar árum fjölgaði minnkaði
veiðiáhugi okkar Haraldar en
jókst að sama skapi á golfi. Hjá
Steinari var þessu öðruvísi farið;
hann hélt ótrauður áfram í stang-
veiðinni en bætti bara golfinu ofan
á.
Vinur minn Steinar Petersen
kveður þetta jarðlíf eftir tveggja
ára hetjulega baráttu við krabba-
mein. Hann æðraðist aldrei, hélt
bara sínu striki og átti að flestra
mati einkar gjöful og ánægjuleg
tvö ár með fjölskyldu og vinum
eftir að hann greindist. Við Inga
vottum Gretu, börnum þeirra
Steinars og barnabörnum inni-
lega samúð og þökkum samleið-
ina.
Daníel Þórarinsson.
Það var á badmintonæfingu hjá
TBR fyrir 50 árum sem ég hitti
Steinar fyrst. Fljótlega eftir það
byrjuðum við að spila og keppa
saman í tvíliðaleik. Ekki var æf-
ingaaðstaðan á þessum árum
svipuð og hún er í dag, þá fékk
þjálfarinn okkar Garðar Alfons-
son leigða skólaíþróttasali á
kvöldin um alla borg og þjálfaði
okkur. Náðum við Steinar vel
saman í tvíliðaleik og kepptum í
flestöllum mótum og vorum mjög
sigursælir á þessum árum, reynd-
ar á annan áratug. Eftirminnileg-
ar eru keppnisferðirnar erlendis,
t.d. All England á Wembley sem
var þá óopinber heimsmeistara-
keppni, Færeyjaferðirnar, Norð-
urlandamótin og ótal fleiri. Minn-
isstætt er eitt Norðurlandamót en
þau voru oftast haldin í kringum
afmæli Steinars, á einu þeirra fór
ég með áletraða afmælisgjöf sem
á var letrað „Steinar Petersen
1946 Stokkhólmur 1975“ en tilefn-
ið var að Steinar fæddist í Stokk-
hólmi 18. nóvember 1946.
Mikill aðstöðumunur til bad-
mintonæfinga og keppni varð
þegar gamla TBR-húsið var tekið
í notkun, þar sem við reyndar
lögðum hönd á plóg með sjálfbo-
ðaliðsvinnu ásamt fjölda TBR-
inga. Árið 1986 stofnuðum við
badmintonhópinn „Trukkana“
ásamt gömlu keppnisstrákum,
vígðum við þá í janúar nýtt og
glæsilegt 12 valla TBR-hús þar
sem spilað var tvo tíma tvisvar í
viku og hart barist, öll úrslit skráð
og síðan á vorin haldin uppskeru-
hátíð með verðlaunaafhendingu
og skemmtun. Þess má geta að
Trukkarnir eru enn að spila þó að
nokkuð hafi fækkað í hópnum.
Ekki kom annað til greina en
að mæla með inngöngu Steinars í
Lionsklúbbinn Njörð 1979 sem ég
hafði gengið í tveimur árum áður.
Þá var klúbburinn mjög öflugur
og varð enn öflugri með innkomu
hans sem hefur gegnt öllum trún-
aðarstörfum, meðal annars tvisv-
ar formaður. Eftirminnilegar eru
fjölskylduútilegurnar, ferðalögin,
jólaskemmtanirnar, skógræktin í
Njarðarseli í Skorradal, herra-
kvöldin, afhending gjafa og
styrkja o.fl. Til vitnis um vænt-
umþykju Steinars á klúbbnum
þáði hann engar afmælisgjafir á
sjötugsafmælinu sínu sem hann
hélt upp á mjög veglega heldur lét
framlög gesta renna í líknarsjóð
Njarðar. Veit ég að lionsfélagarn-
ir minnast hans með hlýju og
senda samúðarkveðjur.
Við Steinar vorum mjög nánir
alla tíð, á keppnisárum okkar
vann hann hjá fjölskyldufyrirtæk-
inu Bernhard Petersen með skrif-
stofur í Hafnarhúsinu, þá var
meðal annars í hans verkahring
að fara í Verzlunarbankann sem
var í Bankastræti en gullsmíða-
verktæði mitt var hinum megin
við götuna, það var minnst einu
sinni á dag og upp í þrisvar að
hann kom í kaffispjall á leið í
bankann.
Við stunduðum um árabil lax-
veiðar í þröngum hópi sem hittist
eftir margra ára hlé í Stóru-Laxá í
ágúst í fyrra og var gaman að
fylgjast með dugnaðinum í Stein-
ari og hvað hann var enn laginn
með flugustöngina, þó aflinn hafi
ekki verið upp á marga fiska hjá
okkur þá var ferðin frábær í sól og
blíðu í góðra vina hópi þar sem
rifjuð voru upp gömul ævintýri og
ekki síst frá Steinari sem var góð-
ur sögumaður og mikill húmoristi.
Það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með Steinari eftir að hann
greindist með krabbameinið, aldr-
ei kvartaði hann þó að þeir sem
þekktu hann sæju að honum leið
ekki alltaf vel, vildi helst ekki tala
um sjúkdóminn, það var ekki fyrr
en síðustu vikurnar sem hann við-
urkenndi að hann væri dálítið
þreklaus.
Kletturinn við hlið hans alla tíð
er eiginkonan Greta og aðdáun-
arvert hvað hún hefur staðið við
bakið á honum í veikindunum,
eins og Steinar nefndi oft við mig
síðustu mánuði hvað hún væri
ómetanleg og passaði og hugsaði
vel um hann.
Greta, Birna, Gunni, Eva og
fjölskyldur, innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur Írisi og fjöl-
skyldu.
Haraldur Kornelíusson.
Hvað er vinátta? Að vera vinur
í raun er hugtak sem ekki er hægt
að meta í veraldlegum skilningi.
Vinátta er hagkvæm og nokkurs
konar skuldbinding um gegnheil
samskipti og trúnað. Vinátta sem
hefur verið byggð á traustum
grunni í 65 ár eru verðmæti sem
ekki er hægt að lýsa með orðum.
Við Steinar tókum snemma gagn-
kvæma ákvörðun, sjálfrátt eða
bara ósjálfrátt, þegar við hófum
skólagöngu í Langholtsskóla sjö
ára gamlir, að tengjast vináttu-
böndum. Við urðum oftast sam-
ferða í og úr skólanum og fundum
okkur venjulega eitthvað spenn-
andi að fást við eftir skóla.
Venjulega fór ég með honum
heim á Kambsveginn, sem varð
mitt „annað heimili“, Munda
mamma hans var mér sem önnur
mamma og tók mér einstaklega
vel. Gunnar ekki síður með sitt
virðulega yfirbragð og festu í fasi
Systir mín orðaði það þannig
fyrir stuttu: „Þið voruð eins og tví-
burar“ og er mikið til í því.
Nú þegar æskuvinur minn er
fallinn frá, alltof snemma, fer hug-
urinn á stórt og mikið ferðalag og
óteljandi hlutir og atvik ylja mér
um hjartarætur um leið og sorg
og söknuður taka völdin í mínum
hugarheimi í meira magni en orð
fá lýst.
Sameiginleg áhugamál tengdu
okkur ávallt sterkum böndum,
þar ber hæst badminton, íþrótt
sem var flestum framandi í okkar
æsku en foreldrar hans voru á
meðal frumherja í íþróttinni hér á
landi. Þá var ekkert barna- og
unglingastarf en við fórum með
þeim á æfingar (sennilega of ung-
ir til að vera einir heima), fengum
lánaða spaða til að slá þegar færi
gafst á auðum völlum, eða þá bara
á milli vallanna.
Skíðaferðirnar voru margar,
oft í nálægar brekkur og í skíða-
löndin sem þá voru frumlegri en
nú þekkist.
Áður fyrr voru sumrin með
slitróttum samböndum, hann í
veiðinni og ég á golfvellinum, en
síðan fór hann að iðka golf og tók
það föstum tökum eins og annað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Það var sérstaklega ánægjulegt
að sjá hvað þau hjónin áttu þar
góða samleið og fóru í margar
golfferðir saman.
Þrátt fyrir að landfræðilega
fjarlægð var aldrei langt á milli
okkar í andlegum skilningi. Þegar
ég kom í heimsókn til Íslands
urðu ávallt fagnaðarfundir og
margt gert og spjallað.
Aðskilnaðurinn hafði aldrei
meiri áhrif en að þegar við hitt-
umst eftir stundum langan tíma
var eins og við hefðum aldrei orðið
viðskila.
Það var skemmtilegt innlegg í
vináttu okkar að í seinni tíð áttum
við einnig saman nokkur ánægju-
leg viðskipti.
Steinar var farsæll í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur, enda
hörkutól og fylginn sér, og eru
spor hans víða djúpt mörkuð af
eljusemi hans og ósérhlífni.
Steinar var farsæll í einkalífi,
hann og Greta eiginkona hans
byggðu upp fallegt heimili og
börn þeirra, Birna, Gunnar Már
og Eva, bera þess merki að vand-
að var til uppeldisins og þau hafa
sýnt það með eftirbreytni.
Ég veit að fátt hefur glatt vin
minn meira í seinni tíð en að sjá
barnabörnin tíða gesti á verð-
launapöllunum í badminton, bæði
hér á landi og í Noregi.
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu Steinars Petersen og
styrkja fjölskyldu hans og ástvini.
Sigurður Ág. Jensson.
Fyrir einu og hálfu ári bauð
Steinar til veislu. Tilefnið var sjö-
tugsafmæli hans og þegar litið var
yfir litríkan vinahópinn kom upp í
hugann að Steinar lét til sín taka á
mjög mörgum sviðum. Hann var
alla tíð óhemju mannblendinn og
félagslyndur. Fólk laðaðist að
honum, því glaðværð hans, kímni-
gáfa og hispursleysi braut alls
staðar ísinn. Þarna voru vinir úr
ýmsum áttum sem undirstrikuðu
hans helstu áhugamál, badmin-
ton, stangveiði, golf, skíði, fjalla-
ferðir. Einnig félagar úr Lions-
klúbbi Njarðar, skólasystkin úr
Versló ásamt fjölskyldu.
Þegar hér var komið sögu hafði
hann greinst með sjúkdóm sem
boðaði ekki gott. Steinar ávarpaði
hópinn og var að venju kankvís og
lét ekki síðustu tíðindi varpa
skugga á sitt mál. Hann gerði að
gamni sínu og var bjartsýnn, glað-
ur og skemmtilegur. Kvöldstund-
in var ánægjuleg og viðstaddir
höfðu gaman af óborganlegum
innkomum frá barnabörnum sem
hentu góðlátlegt gaman að afa
sínum.
Það þyrmir yfir mig, því í dag
kveð ég í hinsta sinn góðan vin.
Ég sit og rifja upp samveru okkar
en sorg hefur hvílt yfir síðustu
daga. Eftir sitja minningar og
hugsunin um hans glaðbeitta
bros.
Ég kynntist Steinari fyrst í
gamla Versló á Grundarstígnum,
sannur heimsmaður, myndarleg-
ur, alltaf vel til hafður, góður í
íþróttum og varð síðar afreksmað-
ur í badminton. Steinar lagði
stund á flugnám en hugur hans
stóð til einkareksturs sem varð
hans ævistarf.
Eins og gengur og gerist var
oft á brattann að sækja en Gréta,
hans trygga og trausta eiginkona,
stóð sterk með honum í farsælum
rekstri.
Vinskapur okkar Steinars nær
yfir tæp 60 ár, á Verslóárunum
bjuggum við báðir nálægt Laug-
arásnum. Það kom fyrir að Stein-
ar hafði aðgang að risa „Weapon“-
herjeppa og þá fékk ég far með
honum niður á Grundarstíg. Það
var vel í lagt fyrir okkur tvo og
mun tilkomumeira farartæki
heldur en Kleppur leið 3 sem
stoppaði við Lækjartorg.
Árin liðu en heilladísirnar sáu
til þess að þegar fram liðu stundir
fórum við nokkrir skólabræður úr
Versló 66 að hittast nokkuð reglu-
bundið. Það leiddi svo til þess að
makar okkar urðu þátttakendur í
viðburðum, golfferðum og menn-
ingarferðum sem stofnað var til.
Þar höfum við öll upplifað og
skynjað þá sterku vináttu og sam-
kennd sem ríkir og styrkist í þess-
um einstaka hópi félaga og gam-
alla skólabræðra.
Mér leið alltaf vel í návist
Steinars, það var eftirsóknarvert
að hafa hann með í för, það geisl-
aði af honum og svo var hann svo
skemmtilegur.
Við Steinar höfum mörg síð-
ustu árin haft samflot í golfinu hér
heima og erlendis. Þar hefur hann
haft vinninginn svo um munar.
Einnig höfum við gengið til
rjúpna og átt góðar stundir og
kastað fyrir fisk á bökkum Iðu og
Brúarár.
Um leið og ég kveð minn gamla
vin og félaga votta ég Grétu og öll-
um ástvinum í fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð og bið Guð að
vera með þeim á þessum erfiða
tíma.
Baldur Jónsson.
Steinar Petersen var afar
traustur, skemmtilegur og trygg-
ur vinur.
Við veiðifélagarnir við Iðu átt-
um sem betur fer margar
skemmtilegar og ógleymanlegar
stundir með Steinari. Veiðisvæðið
sem slíkt er okkur öllum afar
kært og mikið um einstakar minn-
ingar margra liðinna áratuga.
Eftir góðan veiðidag var það
jafnan mikið tilhlökkunarefni að
hugsa til samverustundar í veiði-
húsinu um kvöldið. Þar var Stein-
ar á heimavelli og fór jafnan á
kostum í frásögnum frá löngum
og viðburðaríkum ferli sem veiði-
maður.
Hann gerði jafnan góðlátlegt
grín að sjálfum sér og öðrum og
var afar glettinn og skemmtileg-
ur. Jafnan var hann hrókur alls
fagnaðar í vinahópi.
Steinar var mjög laginn
stangaveiðimaður og aflaði jafnan
vel og oft betur en margir aðrir.
Hann var mjög duglegur og iðinn
á meðan heilsan leyfði. Hann var
einnig mjög öflugur skotveiði-
maður og hafði mikla unun af því
að ferðast og njóta íslenskrar
náttúru.
Steinar var mjög öflugur fé-
lagsmaður. Um tveggja áratuga
skeið sat hann í árnefnd Norðurár
og skilaði þar miklu starfi. Einnig
fyrir Lionshreyfinguna. Það var
eins með veiðina og hvað annað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Ekkert var gefið eftir og aldrei
hætt fyrr en verk voru kláruð og
markmiðum náð. Gömlu gildin í
hávegum höfð og engu frestað til
morguns sem hægt var að klára í
dag.
Núna þegar stutt er í næstu
veiðivertíð er ljóst að veiðiferðir
okkar við Iðu verða öðruvísi í
framtíðinni. Við söknum þess
mjög að frábær félagi og vinur
verður ekki oftar með okkur við
Iðu.
Við sendum Grétu og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðarkveðj-
ur.
Veiðifélagarnir við Iðu,
Stefán Kristjánsson,
Gunnar Örn Pétursson,
Jón Hilmarsson,
Sveinn Skúlason,
Guðjón G. Ögmundsson,
Jens Magnússon.
Þegar Eva tjáði mér að þú
hefðir kvatt þennan heim þá átti
ég mjög erfitt með að trúa þeim
orðum. Fyrir um þremur vikum
stóðum við saman á tröppunum á
Goðheimum 3 eins og eftir allar
heimsóknirnar og kvöddumst. Þó
svo að mig grunaði að þetta yrði
okkar hinsti fundur þá vissi ég
ekki að sjúkdómur þinn væri svo
langt genginn.
Ég man vel eftir þeirri stund
þegar þið Greta buðu okkur Evu
fyrst í mat. Ég hafði að vísu hitt
ykkur bæði áður, en þetta var
þessi svokallaða frumsýning sem
flestir ungir menn kvíða fyrir.
Eftir að hafa heilsað ykkur þá var
ég varla kominn úr forstofunni
þegar þú spurðir mig hvort ég
vildi ekki fá einn G&T í fordrykk.
Þú kunnir að lesa aðstæður, það
þurfti nauðsynlega að losa stress-
ið úr drengnum og það var gert
með einum Miðnes eins og þú
kallaðir hann. Eftir þetta ágætis
þriðjudagskvöld vissi ég að sam-
band mitt við ykkur Gretu yrði
gott.
Þú varst mér ekki bara yndis-
legur tengdafaðir heldur einnig
góður og traustur vinur. Þú varst
sögumaður góður og kunnir þá
list að gera alvarlega hluti kóm-
íska.
Það hafa ekki allir góðir sögu-
menn þann eiginleika að geta
hlustað og lifað sig inn í frásagnir
annarra. Þú hafðir þann góða eig-
inleika sem meðal annars gerði
þig að manni með svo hlýja og
skemmtilega nærveru.
Ég tók fljótlega eftir að við
kynntumst hversu mikið náttúru-
barn og dýravinur þú varst. Veiði-
sögur þínar og sögur af gæludýr-
unum voru í sérflokki, hvort sem
það var af Dimmu eða köttunum á
Kambsveginum. Þú varst mér svo
góður og rausnarlegur að bjóða
mér í fjölda veiðiferða, þar sem ég
fékk tækifæri til að veiða með
færustu veiðimönnum þessa
lands.
Ég er þér óendanlega þakklát-
ur fyrir þær stundir. Einnig lán-
aðir þú okkur Evu jeppann þinn
við hvert tilefni, þar sem við
keyrðum oftar en ekki þvert yfir
landið. Þær ferðir eru mér ómet-
anlegar.
Ég er mjög svo þakklátur fyrir
allar þær samverustundir sem við
áttum saman, hvort sem þær voru
með fjölskyldunni eða við árbakk-
ann. Megi Guð varðveita þig og
blessa minningu þína að eilífu.
Ég vil votta Gretu, Evu, Birnu,
Gunnari og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð og megi Guð
veita ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Gunnar Arnar Gunnarsson.
Ljúfur og brosmildur, en sagði
sína meiningu með sinni sérstöku
rödd. Hvers manns hugljúfi eins
og greinilega kom í ljós í sjötugs-
afmælinu fyrir tæpum tveimur ár-
um.
Kynni okkar hjóna við ykkur,
Greta og Steinar, eru tengd fjöl-
skylduböndum og ná aftur til
samdráttar barna okkar og síðan
hjónabands þeirra og stofnunar
fjölskyldu. Þar fékkst þú, Steinar,
alnafnann sem ber nafn þitt og
hefur ákveðna takta frá mér.
Þannig má segja að tengsl okkar
hafi innsiglast. Á undan eru svo
elsta barnabarnið hún Anna Alex-
andra og svo sá yngri hann Brynj-
ar.
Segja má að líf þitt tengist í ein-
um og sama þræðinum, þ.e. lín-
unni í gegnum veiðina og badmin-
tonið með línunni í spaðanum.
Fyrir þetta lifðir þú og þótt golfið
hafi komið meira inn síðustu ár
mátti alltaf finna þig á badmin-
tonmótum að fylgjast með barna-
börnunum.
Ekki má hér heldur gleyma
skotveiðinni sem ég veit að þú og
þið feðgar stunduðu, þar sem
nafni þinn hefur verið að koma
sterkur inn.
Mér er minnisstæð síðasta
stund okkar saman þegar þú
greinilega vissir í hvað stefndi og
þú kvaddir mig sérstaklega vel
með þessum orðum: „Nú tekur þú
við gagnvart þeim,“ og gafst þar
með til kynna að þú ættir þar við
sameignleg barnabörn okkar. Það
mun ég svo sannarlega gera
áfram, kæri faðir tengdasonar
míns, tengdafaðir dóttur minnar
og afi sameiginlegra barnabarna.
Um leið og ég og fjölskylda mín
þökkum samfylgdina sendum við
ykkur, Greta og fjölskylda, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín, Stein-
ar Petersen. Ég skal reyna að
„taka við“ gagnvart barnabörnun-
um.
Gísli og Anna.