Breiðfirðingur - 01.04.1945, Síða 8

c
BREIÐFIRÐINGUR
gaman að liitta gamla kunningja og rifja upp fornar
endurminningar, ekki þarf maður að vera mjög aldur-
hniginn til þess að meta það. Og fundir, eins og Breið-
firðingafélagið liefur haldið í vetur, liafa veitt þátttak-
endum sérstaka ánægju. Til dæmis var einn fundur
helgaður fornum íslenzkum atriðum, sem eru farin að
falla í gleymsku. Þar var rímnakveðskapur í gömlum
stíl og þar voru sagðar draugasögur, er allir hlustuðu á
með miklum áhuga, meðan öll ljós voru slökkt, nema
týra, er lýsti framsögumanni. Baðstofulífið gamla er
liorfið, en það er skemmtilegt og fróðlegt að endurvekja
einliverja þætti þess við og við. Útvarpið liér á íslandi
stuðlar að því með upplestri úr fornsögunum og nýrri
bókmenntum líka.
Sú þýðing, er liéraðafélögin hér í Bevkjavík hafa, er
auðskilin. Þar sem sveitamenningin hefur verið undir-
staða alls þess, sem varanlegt er og verðmætt i islenzkri
menningu, þá er það ekki furðulegt, að fólk, sem býr nú
í höfuðstaðnum, stuðli að þvi, að fornar minningar
gleymist ekki og allt sé gert, sem liægt er, til þess að
varðveita erfðavenjur, sem eru sannarlega þess virði að
geymast. Við könnumst við slíka starfsemi fvrir vestan,
sérstaklega meðal Norðmanna. í Minnesota og nærliggj-
andi ríkjum halda þeir mót, venjulega á hverju sumri,
— Telelag og Tröndelag og Vahlreslag, og þar fram
eftir götunum. Af íslenzkum dæmum þekki ég bezt —
á maður að segja sveitastoltið — hjá Austfirðingum.
Því er þó ekki þannig1 farið, að ég kunni ekki nógu vel
við það sjálfur. Eg tek líkast til þátt í því, eins og ég
get, þótt maður viti, að það stækkar menn lítið, að haða
sig í geislum forndýrðarinnar og miklast af afrekum
löngu liðinna forfeðra. Sem dæmi um stolt Austfirð-
inga, minnist ég þess, að aldrei gleyma þeir því, að
Austurland varð síðasti landsfjórðungurinn til þess að
ganga undir erlent kúgunarvald, þegar Norðmenn voru
að ná íslandi undir sig 1262, eða um það levti. En sem