Breiðfirðingur - 01.04.1945, Side 65

BREIÐFIRÐINGUR
63
liver viðurkenning sýnd fyrir það, sem hann hefði lagt
fram viðkomandi fundarhaldinu, og mæltist til þess, að
fundarmenn skytu saman lítilsháttar fjárhæð í því skyni.
Urðu flestir vel við þeirri málaleitun og lögðu fram
hver sinn pening. Hversu miklu það nam, vissi ég ekki,
þótt ég væri þar viðstaddur. En ekki vissi ég til, að
Bjarni krefðist neins.
Um heimili og heimilisháttu þeirra Reykhólahjóna má
ærið margt segja, og miklu fleira en liér er rúm fvrir.
Fátt eitt skal þó talið.
Fjölmennt var jafnan á Reykhólum á húskaparár-
um þeirra Rjarna og Þóreyjar, oft um og vfir ,‘5() manns.
Viðgerningur allur við heimamenn þótti taka þar fram
því, sem almennt tíðkaðist á þeim árum þar um sveitir,
og heimili þeirra var viðbrugðið fyrir gestrisni, rausu
og höfðingsskap. Flest, ef ekki öll, hjú þeirra höfðu
miklar mætur á þeim, hæði á meðan þau dvöldu þar
og eins eftir að þau fluttu þaðan, cnda voru þau lijúa-
sæl í hezta lagi. Flest hjúa þeirra söfnuðu þar nokkr-
um fjármunum, sem allmiklu námu, einkum hjá vinnu-
mönnunum, enda heyrði ég Bjarna segja einu sinni við
kunningjakonu sína, er þau töluðust við um hjúahald
og fleira: „Vilji maður græða á búskapnum, verður
maður að róa að því öllum árum, að hjúin manns
græði.“ Og þeirri hagsýnisreglu mun hann hafa fvlgt.
í daglegri umgengni var Bjarni jafnan lipur og
skemmtilegur. Því til sönnunar skal sögð liér smásaga,
sem höfð var eftir Ólafi hónda Bergsveinssyni í Hval-
látrum. Eitl sinn var hann um nokkurn tima á Reyk-
hólum við skipasmíði hjá Bjarna. Hann sagði, að þá
hefði verið á heimilinu gamall maður, Jón að nafni.
Hann hafði þann starfa að sækja valn í bæinn. Eitt sinn
voru vinnukonur að þvo þvott í eldhúsinu eða eittlivað
annað að starfa, sem mikils vatns jmrfti við. Þraut þá
vatnið, og báðu þær þá karlinn að sækja meira sem
bráðast. Karl bráðst reiður við og sagði. að satan sjálf-