Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 19
BREIÐFIRÐINGUR
9
til landsuðuráttar, þá var sennilegt, að köll þeirra heyrð-
ust á land, til bæjanna í Fagradal. En þótt svo færi,
að þeirra yrði vart á einlivern liátt, var ekki víst, hvort
hægt mundi að komast til þeirra vegna isreks, sem oft
hamlaði skipaferðum að vetrinum svo vikum skipti.
Þeir voru auðvitað nestislausir, og fremur illa búnir
að skjólfötum. Sáu þeir þegar, að hvort sem þeir ættu
fyrir sér langa eða skamma dvöl i eynni, var þeim nauð-
synlegt að koma sér upp einliverju skýli, til hlífðar
gegn kulda og illviðrum. Harðfenni og klaki var um
allai eyna, og ísjakar hið eina, sem völ var á til skýlis-
gjörðar. Þeir völdu sér stað á steini, sem stóð upp úr
klakanum, báru þangað jaka úr fjörunni, löguðu þá
til með broddstöfum sínum og hlóðu úr þeim veggi.
Þöktu síðan yfir með ís og höfðu þunna jaka í liurðar
stað. Eigi var skýlið stærra en svo, að þeir gátu aðeins
setið þar inni réttum beinum. Næddi mjög á þá gegn-
um óþéttaða veggina.
Innsiglingamerkið i túninu á Ytrafelli.