Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 60

50
BREIÐFIRÐINGUR
ar, sem lifað hefur Svartadauða og Móðuharðindi. Ekki
heldur sú armæðuveiki, sem leggst á mannfólkið og
mergsýgur þor og þrótt og trúna á eigin getu til að
skapa sér biarta framtíð.
Fyrir og um aldamótin 1800 var sú hugsun við lýði,
að líklega væri þá réttasta úrræðið út úr öllu baslinu,
að flytja búferlum þessa fátæku þjóð úr þessu afskekkta
landi erfiðleikanna, suður til Edensælunnar á Jótlands-
heiðum.
Nær hundrað árum siðar yfii’gáfu þúsundir manna
sveitir þessa lands og fóru af landi burt, sannfærðir
um það, að þetta land risi aldrei upp úr allsleysi sínu.
Landið ætti því að afhendast jökulauðnum, selum og
bjarndýrum til yfirráða.
Fimmtíu ár líða enn, og enn er íslandssagan söm
við sig. Selirnir eru nú helztu lifverur á nokkrum stöðv-
um fornrar frægðar við Breiðafjörð.
Kvæði Eggerts Ólafssonar gæti verið ort í gær:
„Nú vill enginn eiga þig,
ættarjörðin góða.“
Eggert hafði hjartað á réttum stað, þótt hann tæki
hér of djúpt í árinni. Sumir vildu eiga ættarjörðina
góðu, þrátt fyrir allt.
Svo er enn í dag.
Þess vegna byggjum vér brú.
Hugsjón brúarinnar er að flýja ekki erfiðleikana,
heldur rísa upp og ríkja ofar þeim, — byggja landið.
Það er sú hugsjón, sem vakir í lofti við þessa brú-
arvígslu. Einmitt með fólksfækkun úr sveitum sýslunn-
ar fyrir augum, verður oss þessi brúarvígsla kærkomn-
ari og fyrirheitaríkari stund.
Það er eins og steinarnir í brúarstöplunum hafi feng-
ið málið og kalli til vor allra: „Sveitirnar eiga ekki að
fara í eyði!“
Yér, sem byggjum þær, eigum að snerta þær með