Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 52

42
BREIÐFIRÐINGUR
Þeir lágu svo þarna það sem eftir var dagsins, nótt-
ina eftir og fram á næsta dag nær hádegi. Lægði þá veðr-
ið nokkuð, svo að Snæbirni virtist ekki vonlaust um,
að voðhæft myndi vera. Þeir félagar voru þá allmjög
aðþrengdir, bæði af vosbúð og sulti, því að þá tíðkað-
izt ekki, að hafa með sér nesti i eins dags róður, annað
en blöndu til drykkjar. Legustrengur þeirra var þá orð-
inn svo lúður og teygður, að óvíst var hversu lengi hann
dygði úr því. Snæbjörn réð þvi af að leysa upp, rifa
seglið og reyna að slaga upp undir Skerið. En er seglið
kom upp, reyndist veðrið lítt við leggjandi. Og er þeir
höfðu tekið fjóra slagi, höfðu þeir fremur fjarlægzt en
nálgazt Skerið. Tóku þeir svo finmita slaginn og létu
hann standa suður í Bjarneyjarál, en þangað munu
vera sem næst 7 sjómílur, og svo þann sjötta vestur
aftur, og náðu þá undir „Bjálfatanga“, yzta tanga Odd-
bjarnarskers. — Síðar sagðist Snæbirni svo frá, að i
það sinn hefði hann teflt djarfast á siglingu á æfi sinni,
siglt bókstaflega upp á líf og dauða. Því oft hefði bát-
urinn þá ausið sig sjálfur.
Þegar kom að Bjálfatanga, var seglið fellt og tekið
til ára, en hvernig sem Snæbjörn skipaði hásetum sín-
um, fékk hann ekki fullróið á móti sér, og hvorki gekk
né rak, þar til að hann lét þrennt fara á annað borð-
ið, en var einn á hitt, en varð þá að láta slá upp á þá
þremenningana. Með þessu móti náðu þau lendingu i
svo nefndum „Ketilvog“, sem er austan megin Bjálfa-
tangans. Einstöku sinnum er lent þar, þegar ekki næst
í réttu lendinguna norðan megin skersins sökum ofviðris.
Þegar Snæbjörn leysti frá sér brókarlindann þar í
sandinum, var hnédjúpur sjór í brókinni. Taldi hann
að það hefði að mestu leyti stafað af því, að hann
hafi lengst af verið fram í, meðan þeir lágu, til að líta
eftir legustrengnum, gefa út og draga inn eftir ástæð-
um, og orðið því fyrir mestri ágjöf. Mjög dáðist Snæ-
björn æ síðan að tápi Kristínar, því að hún var lítt