Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 21

BREIÐFIRÐINGUR
11
uðu þeir enn að nýju, en enginn virtist veita því athygli.
Nú tók sulturinn fyrir alvöru að sverfa að þeim. Þeir
vissu að hvönn óx i eynni og leituðu eftir rótum henn-
ar til þess að stilla mesta hungrið. Eftir mikla leit tókst
þeim að finna ræturnar og gátu pjakkað nokkrar upp
með broddstöfum sínum. Voru þeir litlu bættari fyrir
þá næringu, gaddfreðna og sundurtætta.
Von þeirra um björgun tók nú verulega að dofna.
Þótti þeim leiðinlegt, að vandamenn þeirra fengju enga
greinilega vitneskju um afdrif þeirra og endalok, þótt
bein þeirra fyndust síðar.
Stefán Eggertsson hafði numið silfursmíðar og letur-
gröft og var skurðhagur vel. Hann var og manna leikn-
astur að binda letur og skammstafa. Göngustafur lians
var áttstrendur að neðan á álnar bili, en sívalur upp
þaðan, eins og stafir voru flestir i þá daga. Ákvað hann
að skera á sléttu fletina á stafnum, sendibréf til Frið-
riks prests bróður sins, fáorða frásögn um för þeirra, og
byrjaði þegar á þvi verki. Ætlaði hann svo að stinga
niður stafnum, þar sem þeir legðust til liinztu hvíld-
ar, til þess að auðrataðra yrði að líkum þeirra félaga.
Allan þann tíma, er þeir dvöldu í eynni eftir þetta, hélt
hann því áfram meðan lesbjart var. Þegar þraut þeirra
var loks á enda, átti hann aðeins eftir lítið bil óskorið
af síðasta fletinum.
Leið svo jóladagur og nótt hin næsta.
Annan dag jóla var veður allfagurt og sígandi frost.
Skór þeirra tóku þá mjög að slitna og trosna, svo að
þeir neyddust til að hlífa þeim og vera minna á ferli.
Fyrir það sótti kuldi á þá meira en áður. Svefn tók þá
mjög að sækja á Stefán Björnsson, er var óhraustari.
Hann hafði átt þeim mun lakari aðbúð en nafni hans,
að hann naut ekki hlýjunnar af hundinum á fótum sér,
því að ófáanlegur var rakkinn til hlýja þeim til skiptis.
Þótt þeir reyndu að færa hann til, skreið hann óðara
aftur yfir á fætur húsbónda síns.