Breiðfirðingur - 01.04.1946, Qupperneq 29

breiðfirðingur
19
FISKAFERÐIN
Pétur J/óniion frá Stöllu
Vorið 1874 réru á Hvallátrum vestur Snæbjörn Krist-
jánsson, sægarpurinn þjóðkunni, og Jón nokkur Matth-
iasson. Þeir áttu báðir heima í Hergilsey í Flateyjar-
hreppi. Voru þeir formenn á sinum sexæringnum hvor.
Snæbjörn var fyrir skipi, sem faðir hans átti, en Jón
átti sjálfur skipið, sem hann fór með. Hann var þá
bóndi í Hergilsey, — einn af fjórum.
Um atgerfi Snæbjarnar þarf ekki að fjölyrða hér,
það er alkunnugt. En af Jóni er það að segja, að hann
var afarmenni að burðum og atorku. Hann stundaði
jafnan fiskiróðra og aðrar sjóferðir, eins og eyjar-
skeggjar urðu að gera. Sem dæmi um afl hans skal
þess getið, að hann hamlaði ætíð — réri ekki, sat
ekki áfram sem kallað er — er hann var undir ár,
hvort sem hann var á stóru skipi eða litlu. Á átt-
æringum og teinæringum hamlaði hann ætíð stand-
andi, ef hann var aftasti áramaður á borði. Enda var
það venja eyjamanna þar sem leiðir voru óhreinar,
sem kallað er. Jón var skapdeildarmaður i allri um-
gengni og skrumlaus. En þó var sagt, að liann hefði
látið þau orð falla, að hann skyldi taka hvern þann
sem fullgildan háseta, er snéri á hamlið sitt. Það fylgdi
sögunni, að fáir myndu hafa leikið það.
Þeir Snæbjörn Kristjánsson og Jón Mattliíasson voru
að öðrum og þriðja að frændsemi. Jón mun hafa
verið 25—30 árum eldri. Hann fluttist til Ameríku um
aldamótin síðustu ásamt skylduliði sínu. Jón var að
ýmsu leyti sérkennilegur i háttum og orðatiltækjum.
Eitt var það, að hann sagði tíðum „til móts“, þegar
hann lagði sérstaka áherzlu á ræðu sína og umtalsefni
2*