Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 49
breiðfirðingur
39
En út og suður liggur veraldarvegur
í víðáttu fjarskans frá kotbýlunum smáu,
því það er eitthvað, eitthvað, sem heillar og dregur,
utan og handan við sundin og fjöllin bláu.
Og hversu sem þinn fjörður er sumarfagur
og friðsælt og kyrrt í rjóðri og berjalautu:
einn morgun blikar í auga unaðssæll dagur
og unglinginn tekur við hönd sér og leiðir á brautu.
Og æskan ber þrá sína að heiman úr hléi síns fjarðar,
úr húsi föður og móður. Og dagarnir líða.
Og kannski finnur hún yndi og auð sinnar jarðar.
Og ef til vill þarf hún hamingju sinnar að bíða.
En hvar, sem á draum og von hennar vegaljós skína,
hvað vinnst eða tapast og hvernig, sem árin reynast:
Hver Breiðfirðingur blessar átthaga sína
°g biður þeim giftu og heilla, fyrst og seinast.
Og tún frá í bernsku töfra ævilangt geyma
og tengsl eru sterk við átthaga og gamla vini.
Og alltaf er fegurst við fjöllin og sundin heima,
— um fjólublá kvöld, í rauðu morgunskini.
Og fugl þreytir hafflug, heillaður þrá og sýnum,
og hreiðurstaðar síns leitar í mó og girði.
Og sjá, þú ert aftur á æskustöðvum þínum,
í óskadýrð lífs þíns, heima í Breiðafirði.
G e s tur Guðfinnsson.